Vikan - 25.06.1964, Qupperneq 44

Ef þjer eruðfarín aðfiugsa
fyrir sumarferðalaginu
þá æftuð þjer að afhuga að það er auðveldara nú en áður að
velja malinn. Hinar Ijúffengu Honigs vörur eru á boðslólnum í
næsfu búð. T.d. Honigs Júlienna súpa í pökkum, súpufeningar,
sem gera má úr einn hinn Ijúffengasta drykk á svipstundu. —
Makkarónur og búðingsmjöl. — Allt fyrsja flokks vörur.
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
Eggert Kristjánsson & Co. h.f.
SÍMI 11400
— Nú skulum við fela þýfið,
sagði hann. Hann gaf ennþá skip-
anir, eins og ég vissi ekkert, hvað
til stæði. — Ég bíð í geymslunni,
þangað til þú hefur falið líkvagn-
inn og náð í bílinn þinn.
— Ert þú þarna, hr. Pete? Það
var Danny sem spurði, hann var á
leiðinni til okkar. Al þrýsti sér upp
að veggnum þar sem skugga bar
á.
— Komdu þér burtu! — Jæja,
hvað viltu, Danny? Danny drattaðist
inn.
— Hefurðu sofið, hr. Pete?
spyrði hann. Þá kom hann auga á
líkkistuna og fékk áhuga. — Höfum
við fengið viðskiptavin?
— Já, sagði ég. — Andrew B.
Cash frá Dorchmont. Hefurðu tekið
til í móttökuherberginu?
— Já, auðvitað. Finnst þér ekki
orðið of áliðið til að taka á móti
viðskiptavini?
— Það liggur á, sagði ég, —
fjölskyldan fer núna í morgunmál-
ið. Farðu nú og sópaðu kapelluna.
Og vertu þar þangað til ég kalla
á þig.
— Ailt í lagi, hr. Pete. Hann
hengslaðist burtu. Næsta dag væri
hann búinn að gleyma öllu um við-
skiptavininn. Það var nokkuð sem
Danny hafði fram yfir aðra. Hann
Ité hverjum degi næg|a sína þ|án-
ingu, og mundi ekki einföldustu
hluti stundinni lengur.
— Allt í lagi, Al, sagði ég. — Al.
Ég rétt náði að grípa hann áður
en hann féll. Þegar ég lagði hann
á steinsteypt gólfið var hann dauð-
ur.
Höfuðkúpubrot lýsir sér oft
þannig.
Ég athugaði Al, og svitnaði og
kólnaði á víxl. Svo varð mér skyndi-
lega heitt og kalt í einu. Ég fékk
suðu fyrir eyrun og hjartað hamað-
ist, eins og það ætlaði að springa.
Þarna var ég allt í einu með þrjár
milljónir dollara í reiðufé, liðið lík
og óútskýranlegan líkvagn í hönd-
unum. Ef ég gæti ráðstafað þessu
öllu nógu fljótt væri ég milljóna-
mæringur. Ef eitthvað mistækist lægi
ég aldeilis í því. Hver myndi trúa
því, að ég hefði ekki drepið Al?
Ég þurrkaði af mér svitann. Gæti
ég þetta, eða gæti ég ekki? Ætti
ég, eða ætti ég ekki? Kannske
fengi ég vængi og gæti flogið í
burtu. Nei, það myndi áreiðanlega
ekki verða, þeir myndu finna mig.
Ég varð að hætta við þetta. Ef ég
gæti falið Al, á meðan ég væri að
grafa líkvagninn einhversstaðar.
Svo gæti ég losað mig við Al og
falið þýfið og þagað yfir öllu sam-
an um eilífð. Lögreglan gæti aldrei
bendlað mig við þetta á nokkurn
hátt, jafnvel þótt hún fyndi líkvagn-
inn og þátt Als í sambandi við
hann.
Mér var farið að detta í hug,
fyrir alvöru, að þetta væri fram-
kvæmanlegt. Ég gæti borið Al nið-
ur í geymslu og losað mig svo
við líkvagninn . . .
— Hr. Pete. Danny var við dyrn-
ar. — Það eru tveir lögregluþjónar
að spyrja eftir þér.
— Einhver svaraði. — Farðu og
segðu þeim, að ég komi rétt strax.
Það hlýtur að hafa verið ég, sem
talaði, en ég þekkti ekki röddina.
Ég faldi lík Als eins fljótt og vel
og ég gat. Innan mínútu var ég á
leiðinni til þeirra.
O'Connell og Hunt, eftirlitslög-
regluþjónar hverfisins, biðu eftir
mér og voru ekki árennilegir. Vissi
ég eitthvað, sem þeir vildu fá að
vita?
Danny sópaði i kringum fæturn-
ar á mér og reyndi að leggja eyrun
við. Næst því að tala um meðaltal
dauðsfalla, elskaði Danny að hlusta
á aðra tala. Ég sagði honum að fara
og finna sér eitthvað þarflegt að
gera og hann dróst í burtu.
— Já, sagði ég við Hunt og
O'Connell. — Ég heyrði sírenuvæl.
Það var eins og allt væri að far-
ast. Hefur eitthvað mikið skeð?
— Ef þú kallar tvær og hálfa
milljón mikið. Það var Hunt sem
hafði orðið. — Bankinn hefur verið
rændur af harðsvíruðustu bófum,
sem við höfum nokkurn tíma haft
fregnir af. Hann virtist á einhvern
óskil janlegan hátt ánægður með
það, sem skeð hafði. Kannske féll
honum tilhugsunin um ,að nú væri
einhver þessum aurum fátækari.
— Við höfum fengið fyrirskipan-
ir um að rannsaka eyjuna nákvæm-
lega, sagði O'Connell um leið og
hann spýtti um tönn. Hann var stór,
fráneygur Iri. — Hvernig við förum
að því, veit ég ekki, en þessa skip-
un höfum við fengið. Spyrjið hvern
þann, sem þið hittið, hvort hann
hafi heyrt eða séð nokkuð óvenju-
legt. Svona hljómaði hluti skipun-
arinnar. Þú ert einn af þeim, svo
við spyrjum þig.
— Ég heyrði bara í sírenunum,
sagði ég og gerði mér upp geispa.
Nokkrir kettir breimuðu í garðin-
um. Annars er venjulega allt hljótt
hér um þetta leyti nætur.
— Og er það ekki alltaf svo?
Það var Hunt sem sagði þetta. Hann
glotti, þetta átti að taka sem fyndni.
O'Connell yppti öxlum. — Við
getum leitað í garðinum, hérna í
kring og svo . . .
— Alveg eins og þið viljið, flýtti
ég mér að segja. — En eigum við
ekki að bragða aðeins á nýja ,,rot-
varnarleginum", sem ég var að fá?
Það birti yfir þeim, og við fylgd-
umst að til skrifstofunnar. Ég náði f
tvö pappabox og hellti dálitlu af
viskí í þau úr flösku, sem ég geymdi
annnars vandlega. Svo fékk ég mér
dálítið þeim til samlætis. Maginn f
mér hætti heljarstökkunum. Þetta
var bara þetta venjulega eftirlit.
Um leið og ég losnaði við þá, myndi
ég taka til við líkvagninn, Al og
peningana.
— Ágætt. O'Connell þurrkaði sér
um munninn með handarbakinu. —
Hóflega drukkið vín gleður manns-
ins hjarta.
Þeir þágu ekki viðbót,’ svo ég
gaf þeim piparmyntur.
— Jæja, við skulum fara að lit-
ast um eftir þessari tveim og hálfri
44 — VIKAN 26. tbl.