Vikan - 25.06.1964, Síða 47

sem Angelique Þekkti ekki. Málverkið sýndi ólympskan guð og gyðju
í djúpum faðmlögum.
—- Bara að ég fengi að koma við þetta, klappa því og snerta það,
iiugsaði hún. Einn góðan veðurdag ætla ég að eiga þetta allt....
5. KAFLI
Þegar voraði, tók unga fólkið að skemmta sér og safnast saman, og
það var ekki laust við að eitt og eitt par laumaðist inn á milli runn-
anna, til að vera eitt út af fyrir sig.
Þegar kom fram í júní, gifti gamli Saulier dóttur sína og það var
mikil veizla. Hann leigði landskika af de Sancé barón, en hinir bænd-
urnir voru leiguliðar og urðu að gjalda baróninum helming uppsker-
unnar. Litla rómversk-kaþólska kirkjan var skreytt með blómum og
stórum kertum. Baróninn leiddi brúðina sjálfur upp að altarinu. Á
eftir var borinn fram ríkulegur matur og vín(
Þegar kom fram á kvöldið, átti að dansa undir stóra álmviðnum á
þorpstorginu. Karlmennirnir sátu við borð, sem hafði verið komið
íyrir undir berum himni umhverfis torgið. Angelique heyrði eldri
systur sína kjökra, og biðja um að fá að fara heim, af þvi að hún
skammaðist sin fyrir kjólinn sinn.
— Uss sagði Angelique. — Óttalegur asni ertu, greyið mitt! Kvarta
— Valentine, mon doé! hrópaði hún á bændamállýzku. -— En hvað
þú ert fallegur!
Sonur malarans var í yfirhöfn, sem greinilega hafði verið saumuð
í borginni. Drengurinn var fjórtán ára gamall og karlmannlega vax-
inn, en kunni sýnilega ekki við sig í þessum fötum. Angelique hafði
ekki séð hann um hrið, en tók nú eftir þvi, að hún náði honum varla
i öxl. Það lá við að hún yrði feimin. Til þess að láta ekki á neinu bera,
greip hún hönd hans.
— Komdu að dansa.
— Ó, nei! mótmælti hann. — Ég vil ekki skemma fötin mín. Ég
ætla að fá mér glas með mönnunum. Hann gekk virðulega yfir torgið,
í áttina til fullorðnu mannanna.
—- Komdu að dansa, hrópaði einhver, og þreif um mittið á Angelique.
Þetta var Nicholas. Augu hans, dökk eins og þroskaðar valhnetur,
voru full af gáska.
Rökkrið féll á. Kvöldsvalinn strauk sveitt ennin. Angelique hreifst
af hljóðfalli dansins, laus við allar áhyggjur. Piltarnir dönsuðu við
hana, einn eftir annan og í glampandi, hlægjandi augum þeirra, las
hún eitthvað, sem henni fannst spennandi. Svo kom að þvi, að mál
var að ljúka dansinum og snúa sér að borðunum, sem svignuðu undan
veitingum.
NSU-PRINZ4
• SPARNEYTINN OG VANDAÐUR
5 MANNA BÍLL.
• REYNSLAN HEFUR SÝNT AÐ
PRINZ 4 HENTAR ÍSLENZKUM
VEGUM OG VEÐRÁTTU VEL.
ÖRUGG VARAHLUTA- OG
VIÐGERÐARÞJÓNUSTA
Árgerð 1964
Kr. 125.200,00
Fálkinn h.f.
Sími 18670 — Laugaveg 24 — Reykjavík
ég undan fötunum minum? Samt er kjóllinn minn bæði of þröngur
og of stuttur. Skórnir mínir meiða mig, en ég kom með klossana mína
með mér, og þegar dansinn byrjar, fer ég i þá. Ég ætla svo sannarlega
að skemmta mér!
Hortense hélt hins vegar áfram að sífra og vilja fara heim. Madame
de Sancé fór að leita að eiginmanni sinum, til að segja honum, að hún
ætlaði að fara heim með Hortense, en skilja Angelique eftir hjá honum.
Um sama leyti komu hijóðfæraíeikararnir inri á torgið. Fyrst komu
tveir sekkjapípuleikarar og bráðlega bættist flautuspilari í hópinn.
•—■ Nú byrjar dansinn, hrópaði Angelique og þaut af stað í áttina
Jað runnanum, þar sem hún hafði falið klossana sína.
Pabbi hennar horfði á hana skoppa yfir torgið og klappa saman
höndunum eftir hljóðfallinu. Ljósgult hárið sveiflaðist um axlir henn-
ar. Kannske var það af því, að kjóllinn hennar var bæði of stuttur og
•of þröngur, að hann tók allt i einu eftir þvij hve hún hafði þroskazt
mikið síðustu mánuðina. Herðarnar höfðu breikkað og brjóstin þrýstu
mjúklega út í slitinn kjólinn. Eins og hinar ungu stúlkurnar hafði
hún skreytt hálsmálið með rauðbláum og gulum vorrósum. Hún leit
sannarlega út fyrir að vera meira en tólf ára.
Karlmennirnir, sem sátu umhverfis baróninn, tóku einnig eftir þess-
ari ungu stúlku.
— Dóttir þín er að verða falleg stúlka, sagði gamli Saulier með
tvíræðu brosi og drap tittlinga framan í Þá, sem hjá sátu.
Þrátt fyrir stoltið hafði baróninn nokkrar áhyggjur.
— Hún er. að verða of stór, til að gantast við þessa slöttólfa, hugs-
aði hann. — Það væri nær að senda hana í klaustur, fremur en Hort-
ense.
Angelique hafði ekki hugmynd um, að á hana væri horft og um
hana var talað, en blandaði sér kát og ánægð í hóp unga fólksins. Hún
rakst á ungling, sem var svo vel klæddur, að hún þekkti hann ekki
strax.
— Hvað ertu að hugsa um, pabbi, spurði Angelique og tyllti sér við
hliðina á föður sínum, sem var enn með áhyggjusvip. Hún var rjóð og
móð. Það lá við, að hann væri óánægður við hana, fyrir að vera
svona áhyggjulaus og ánægð, þegar hann gat ekki einu sinni notið
ánægju af veizlunni á sama hátt og áður.
— Um skattana, sagði hann og starði á manninn sem sat andspænis
honum við borðið. Það var heldur enginn annar en Corne, skattheimtu-
maðurinn, sem gamli Guillaume hafði svo oft hrakið burt frá kastal-
anum. Hún mótmælti:
— Það er bannað að hugsa um svoleiðis, þegar allir eru að skemmta
sér. Bændurnir hugsa ekki um skattana núna. Samt borga/ þeir meira
en nokkrir aðrir. Er það ekki rétt Monsieur Corne, kallaði hún glað-
lega yfir borðið. — Er það ekki rétt, að I dag má epginn hugsa um
skatta — ekki einu sinni þér?
Þetta olli háværum hlátri. Mennirnir tóku að syngja, i fyrstu sak-
lausa létta söngva, en smám saman breyttust textarnir og farið var
að syngja tvíræðar brúðkaupsvísur. Armand de Sancé horfði á dóttur
sína hvolfa í sig úr hverju vínglasinu á fætur öðru) og ákvað ag fara
heim.
Hann sagði Angelique að kveðja og koma með sér. Raymond og yngri
börnin voru löngu farin heim með fóstrunni. Eftir voru aðeins feðgin-
in og elzti sonurinn, Josselin. Hann sat hjá einni bóndadótturinni og
hélt utan um hana. Baróninn lét han eiga sig. Þegar hann var á sama
aldri og Josselin vr nú, hafði hann einnig gert sínar uppgötvanir.
Fullviss um, að Angelique væri á næstu grösum, tók baróninn að
kveðja fólkið, en dóttir hans hafði aðrar fyrirætlanir. Hún ætlaði ekki
að fara heim, fyrr en henni sjálfri sýndist. Hún sá sér færi á að laum-
ast út úr mannfjöldanum og hljóp svo, með klossana í hendinni, í átt-
ina að fjarlægari enda þorpsins, þar sem öll húsin voni nú mannlaus.
Hún kom að opinni hlöðu, stökk léttilega upp stigann og andaði að
sér höfgum heyilminum. Vínið og dansþreytan kom henni til að geispa.
VIKAN 26. tbl. —