Vikan - 09.07.1964, Síða 15

stuttbuxur eru bannaðar ó almannafæri í Banda-
ríkjunum. Það þarf ekki að taka nema eina
einustu biðröð til þess að sjá hina furðuleg-
ustu klæðnaði. Mér er til efs, að nokkur hefði
litið við, þó ég hefði mætt þarna í klofháum
vaðstígvélum og með sjóhatt, jafnvel þótt ég
hefði verið eins og Gvendur smali eða Grasa
Gudda. Einhver þjóðlegheit, hefði fólk hugsað
með sér og ekki virt það viðlits. Það vaða
nefnilega uppi allskonar þjóðlegheit og þau
eru vitaskuld sjálfsagður hlutur. Skotar ganga
hér um í sínum pilsum, Arabar með fez og
skikkjur. Hér er ekki staður til að hneykslast
á einu eða neinu eftir einhverjum smáborgara-
legum mælikvarða.
Hjá General Electric sezt maður upp í risa-
stóra hringekju, sem snýst framhjá einu
sýningarsviðinu af öðru. Þar var sýnd
mjög svo skilmerkilega sú þróun, sem
hefur orðið á eldhúsum síðan á öldinni
sem leið, en þar sem áhugaleysi mitt á þróun
eldhúsa er mjög vítavert, þá hirði ég ekki að
greina frá þessum sýningum hér, utan þeirri
síðustu, sem var eitthvað út í framtíðinni. Þar
sat fjölskylda í stofu sinni og var greinilegt að
þetta var um jólaleytið því fólkið var að taka
upp pakka og það snjóaði utan við gluggann
með þeirri tegund af snjókomu, sem hefur ver-
ið nefnd hundslappadrífa á íslenzku. Það var
nokkurn veginn opið úr stofunni inn í eldhúsið
að manni virtist að þar gerðist flest af sjálfu
sér eða öllu heldur með elektróniskum geislum
og rafeindaheilum.
Svo sleppir hringekjunni og Disney tekur við.
Rennistigi upp þrfhyrnd göng, ekki ósvipuð-
um göngunum upp í Keopspýramýdann við
Cairó, en litskrúðið er meira hjá Disney en
Faraó. Síðan myrkur og þá er maður allt í einu
staddur niðri á botni í kolsvörtum gíg, en stjörnu-
bjartur himinn hvelfist yfir. Nú verða teikn
mikil og stórmerki á himni svo fært hefði ver-
ið f annála áður fyrr og talinn illur fyrirboði.
Það verða þrumur og eldingar svo himinninn
logar, það dregur saman ský og verður af
fárviðri en síðan bregða sér atóm á leik um
gervallt himinhvolfið og sólin er komin ískyggi-
lega nærri; það lafa út úr henni rauðglóandi
logatjásur. Sem sagt: óbeizluð orka geimsins.
Disney hefur látið alvöru vfsindamönnum það
eftir að gefa hugmynd um beizlaða orku og
þeir hafa skorið þar sem feitast var á stykk-
inu; það er hvorki meira né minna en vetnis-
sprenging, beizluð vetnisorka. Til þess arna
hefur verið byggður kjarnakljúfur, fyrirferðar-
mikið og flókið verkfæri. Hann er hlaðinn og
síðan er talið niður frá tíu. Þá verður allmikill
hvellur og mjallhvítur blossi, en sjálf spreng-
ingin hefur náð hita, sem samsvarar 6 milljón
Fahrenheitstigum og tíminn: Nokkrir milljónustu
úr sekúndu.
Sólin verður rauð, þegar hún kemur niður
í mistrið yfir Manhattan: Nú er hitinn
að verða skaplegur. Á grasflötunum sit-
ur fólk eða liggur og lætur liða úr fót-
unum; svona sýningar eru þolraun fyrir
fæturna. Ég sezt líka og horfi á fólksstraum-
inn líða hjá. Flestir eru léttklæddir. Það er ann-
ars ótrúlega hljótt og friðsælt í þessum mann-
grúa, aðeins þungur niður líkt og f vatnsfalli.
Einhversstaðar heyrist sinfóníuhljómlist í fjarska
svo og lagstúfurinn sem hjólatíkurnar leika, þeg-
ar þær komast ekkert áfram fyrir fótgangend-
um. Mér finnst ég hafa séð alla þjóðflokka
hér nema nágranna vora, Grænlendinga og
Færeyinga. Þeir hafa þá að minnsta kosti skilið
pottlokin sín eftir heima ef þeir eru hér. Nú
heyrist trumbusláttur úr Afríkutjaldinu, seið-
magnaður rytmi blandaður hrópum og jafn-
snemma er kveikt á flóðljósunum við gosbrunn-
VIKAN 28. tW. — jg