Vikan - 09.07.1964, Side 21

fara. Svo ætlaði hún að sýna
umheiminum glaðlegt andlit.
Nú gat hún heyrt til föður
síns og móður niðri í eldhús-
inu, og ilmandi kaffilykt
barst upp til hennar.
Skömmu seinna kom frú
Scott aftur upp stigann og
Karen heyrði skúffur dregn-
ar út og hurðum lokað. Loks
heyrði hún þau ganga út —
hún var ein í húsinu.
Klukkan ellefu hringdi
síminn. Hún svaraði og rödd
hennar var hálfkæfð af
áreynslu við að vera sem eðli-
legust.
— Karen! Þetta er Steve.
— Já.
—• Karen — það er viðvíkj-
andi þessu, sem kom fyrir í
gær. Get ég komið og talað
við þig?
— Já.
— Er það of snemmt að
koma núna?
— Nei, það hentar mér
ágætlega.
Hún lagði tólið á og sat
með krepptar hendur meðan
hún reyndi að jafna sig. Þessi
rödd, sem hafði yljað henni
og fyllt hana sælukennd, hana
átti hún aldrei að heyra fram-
ar.
En hún mátti ekki gráta.
Ekki núna, þegar hún eftir
nokkrar mínútur átti að mæta
erfiðustu stund ævi sinnar.
Hún stóð á fætur og gekk
fram og aftur um gólfið. Ég
vil ekki gráta, ég vil það ekki.
Bara að allt væri afstaðið, svo
að hún gæti farið upp á her-
bergið sitt og grátið.
Þegar dyrabjallan hringdi,
fór hún strax til dyra. Hann
kom hægt inn, lokaði hurð-
inni og stóð þar og hallaði
sér upp að veggnum. Það var
auðséð á andliti hans, að hann
hafði líka átt svefnlausa nótt.
— Karen, sagði hann — ég
veit ekki á hverju ég á að
byrja . . .
—■ Byrjaðu á endinum,
sagði hún hægt og einkenni-
lega rólega. — Er það ekki
bezt fyrir alla, Steve? Hún
rétti honum hringinn.
— Karen, mig tekur þetta
svo sárt . . .
— Já, ég veit það. En gerðu
það fyrir mig, að tala ekki
meira um það. Taktu hring-
inn — það er það eina sem
ég fer fram á.
Hann hélt á hringnum og
svipur hans var vandræða-
legur og sársaukafullur. —
Eg mun alltaf . . . þú verður
alltaf . . .
Ó, Steve, hugsaði hún, ég
elska þig svo ótrúlega mikið,
augun þín, hendurnar . . . En
upphátt sagði hún:
— Vertu sæll, Steve!
Hann setti hringinn í vas-
ann. — Vertu sæl, Karen.
Svo sneri hann sér við og
gekk út. Hún lokaði hurðinni
og stóð ein eftir í auðri for-
stofunni. Aldrei mundi neinn
geta komið í stað Steve.
Karen langaði ekki til að
fara í þessa veizlu, en Judy
og Ralph Hatch lögðu fast að
henni að koma.
— Það verða ekki bara
pör, sagði Judy. — Það kem-
ur alls konar fólk! En ég get
róað þig með því, að Steve
og Nell koma áreiðanlega
ekki.
Svo Karen fór.
Dökkhærð höfuð, ljósir
kollar, sólbrún andlit og hvít-
ar tennur — en ljóst stutt-
klippt höfuð Steve var þar
ekki.
— Þú munt yfirvinna þetta,
hafði Martin sagt. En var það
nú satt? Mundi hún nokkurn
tíma komast yfir hina áköfu
þrá, sem hún bar til Steve?
—• Eigum við ekki að at-
huga, hvort nokkuð ætilegt
er á boðstólum? kallaði ein-
hver ,og þá hópuðust allir að
borðinu. Ung stúlka bar fram
bolla og einhver ungur maður
hjálpaði við að hella kaffinu.
Hlátur og skraf kom öllum
í gott skap og það liðu stund-
um margar mínútur milli þess,
að Karen yrði hugsað til
Steve.
— Er nokkuð eftir handa
mér? Það var Martin, sem
var kominn, en var eins og
venjulega seint á ferð og hafði
ekki komizt heim til að hafa
fataskipti.
Einhver rétti honum
pappírsdisk með kjúklingi og
salati, annar hellti kaffi í boll-
ann hans. Með bollann á
barmi disksins gekk hann um,
og um leið og hann gekk
framhjá Karen, klappaði hann
henni vingjarnlega á vang-
ann án þess að stanza hjá
henni.
Dapurleiki hennar var rof-
inn af rödd við hlið hennar:
•—- Ég held, að við höfum
ekki verið kynnt.
Hún leit við og sá ungan
mann með geðfellt andlit.
Hann brosti til hennar og
lyfti um leið annarri augna-
brúninni. Karen hló. — Ég
heiti Karen Scott, sagði hún.
— Georg Watkins hér. Til-
vonandi forstjóri fyrir Miller
Importing Company. Reyndar
bara aðeins hærra settur en
sendisveinninn í taili. Hann
beit stóran bita af kjúklings-
leggnum. — Það verður sjálf-
sagt skemmtilegt hér. Aftur
lyfti hann hægri augabrún-
inni.
Þú verður sjálfsagt vinsæll
hér í borginni, hugsaði Kar-
en hlýlega.
Hann var í nálægð hennar
það sem eftir var kvöldsins,
og hún naut þess að sjá
hvernig hann dáðist að henni.
Þegar veizlan var búin og
bílarnir byrjuðu að renna
fram fyrir húsið, sagði Ralph
Hatch: — Georg, getur þú
ekki orðið okkur samferða?
Karen varð döpur, þegar
hún skildi að þau voru að
reyna að koma Georg og
henni saman. Hún gat ekki
sætt sig við, að þau létu eins
og Steve hefði aldrei verið
til. Eins og hún hefði
gleymt . . .
Kvöld eitt hringdi Georg.
Hann átti miða í leikhúsið
daginn eftir. Hann sagðist
verða að gera það upp við sig,
hvort hann byði húsmóður
sinni með sér, einni af stúlk-
unum á skrifstofunni eða Kar-
en. Hann bað hana að hjálpa
sér við að velja.
—• Það væri fallega gert af
þér að bjóða húsmóður þinni,
sagði Karen.
— Já, en hún er bæði gömul
og heyrnarlaus, sagði Georg.
— Þá væri það helzt ein af
skrifstofustúlkunum.
— En hver þeirra? Þær eru
svo margar, og ef ég býð einni,
verða hinar svo sorgbitnar.
— Ó, já, sagði Karen.
— Þá er ekki nein eftir
nema þú, er það ekki? Lang-
ar þig til að koma?
Já, því þá ekki? hugsaði
Karen. Hún gat ekki setið
alltaf heima og verið í sorg
allt lífið. Þar að auki féll
henni hann vel í geð.
— Já, þakka þér fyrir, ég
vil gjarnan koma.
—■ Það er ágætt! Eigum við
að borða saman áður en við
förum í leikhúsið?
—■ Verður það ekki fullmik-
ið?
—■ Alls ekki. Ég er ókunn-
ugur hér og mig þyrstir í
félagsskap.
Þannig byrjaði það og eftir
þetta hringdi hann oft til
hennar. Hún svaraði honum
ekki alltaf játandi, því að hún
vildi ekki gefa honum of mik-
ið undir fótinn. Létt skap hans
gerði hann mjög vinsælan
alls staðar, og þegar hún sagði
einhvern tíma við hann, að
hann ætti að fá sér fleiri vin-
konur, leit hann hissa á hana.
Framhald á bls. 33.
VIKAN 28. tbl. — 21