Vikan - 09.07.1964, Blaðsíða 34

ÓviðjafnanSegur rakstur með rakblaði, sem endist og endist
SÍLVER GiLLETTE: h:n ótrúiegn bsitta og mjúka Gillette egg á
rakblaði úr ryðfríu stóíi, sem engin rakstursaðferð jafnast á við.
plBiil
*

■ *
wmm ppffiffliifejh
1
iiBBiœiifflii |i iiaiiiif
1 m
iíí
lllb&iUiiiiiiuiSiin i m
Gillette
® ntýksti, bezti og þægiiegasti
rakstur, sem vöi er á
e ryðfritt stál, sem gefur yður
flesta rakstra á b/að
• gæðin alltaf söm við sig—öll - --
blöðin jafnast á við það siðasta RYÐFRIA STALBLAÐIÐ
alla löngun til lífsins.
Svo frétti hún, að Nell Taylor
væri farin að vera með öðrum
ungum manni, að trúlofun þeirra
Steve hefði verið slitið. Vonin
vaknaði aftur með henni.
Hún var á leið heim af balli
með Martin. — Martin, sagði
hún, — hefurðu heyrt um Nell
og Steve? Það er búið á milli
þeirra.
— Já, ég var að frétta það í
kvöld.
Hún sat lengi þögul og spurði
svo varfærnislega: — Heldurðu
að hann komi aftur til mín?
— Það er vissara að reikna
ekki með því, sagði hann vin-
gjarnlega. — Það er ekki algengt,
eins og þú veizt.
Hún hallaði sér aftur á bak
og lokaði augunum. Höfuð henn-
ar lagðist á öxl Martins og hún
sofnaði. Hann vakti hana þegar
þau voru komin að dyrunum hjá
henni. — Karen, sagði hann blíð-
lega, —• nú verðurðu að vakna,
vina mín.
Hún leit upp og hann brosti
til hennar.
— Martin, sagði hún svefn-
þrunginni röddu, — þú ert svo
góður. Hún kyssti hann létt á
kinnina og smeygði sér út úr
bílnum.
Nokkrum dögum síðar kom
bréfið frá Steve. Það var langt
bréf, fullt af afsökunum og bæn-
um um fyrirgefningu. — Það hef-
ur engin verið eins og þú, og
engin getur komið í þinn stað . . .
Ör af hamingju stakk hún bréf-
inu í vasann og gekk út í garð-
inn. Veðrið var heitt og kyrrt.
Martin stóð þar skammt frá og
var að þvo bílinn sinn. Hún hljóp
til hans.
— Martin, sagði hún og ham-
ingjan geislaði af henni. — Þú
átt að verða sá fyrsti sem frétt-
þið. Hann kemur aftur. Steve
kemur aftur til mín!
Martin vatt þvottaskinnið
höruklega og hristi það. Hann
horfði á hana og vindurinn feykti
til dökku hári hans. — Þú ert
hamingjusöm aftur, sagði hann
hægt.
—• Já, og ég er svo fegin, að
ég taldi ekki sjálfri mér trú um
að ég væri ástfangin af Georg.
Það verður aldrei neinn annar en
Steve fyrir mig. Ég held, að ég
hafi vitað það allan tímann, að
hann kæmi til baka.
Martin tók fram pípuna sína,
fyllti hana hægt og kveikti í
henni. — En ef hann er nú ekki
lengu sá sami? Og ef þú hefur
breytzt, Karen? Og ef rósirnar,
tunglskinið og hrifningin er ekki
lengur fyrir hendi?
— Ó, Martin. Hún hló glað-
lega. Svo sneri hún sér við og
lagði af stað, en stanzaði aftur.
— Þú hefur verið mér mikil
hjálp, Martin. Hún tók um hend-
ur hans. — Þú munt alltaf eiga
heima á alveg sérstökum stað
í hjarta mínu. Alltaf.
Hann horfði á hana yfir pípu-
hausinn, en leit svo burt. — Ég
hef bara verið staðgengill fyrir
bróður þinn. Þú stóðst þig ágæt-
lega sjálf.
Steve hringdi frá stöðinni. —
Karen, má ég koma til þín núna?
Sambandið var ekki reglulega
gott, og í fyrstu var hún ekki
laveg viss um að þekkja rödd-
ina. Svo sagði hann aftur: —
Ert þetta þú, Karen?
— Steve, sagði hún og hana
svimaði næstum. —- Komdu
núna! Komdu strax!
Hann hló. — Ég ætla bara
heim til þess að losa mig við
farangurinn og heilsa foreldrum
minum, en svo kem ég.
Karen hljóp upp stigann. Hún
hafði fengið sér nýjan, bláan
kjól, nýja hárgreiðslu og nýtt
ilmvatn. Allt átti að vera full-
komið. Steve var kominn aftur.
Hann mundi taka hana í faðm
sér, og allt mundi aftur verða
að hrifningu, tunglskini og rós-
um. Fyrsta, stóra ástin var kom-
in aftur.
Þú verður að vera viss, alveg
viss, hafði Martin sagt. Og hún
hafði beðið, hafði sent Georg
burt, hafði heldur viljað bíða
alla ævi en að sætta sig við eitt-
hvað, sem var ekki eins dásam-
legt og faðmlög Steve og varir
hans við hennar.
Henni fannst hún vera sem
fugl á hæstu grein trés, reiðubú-
inn til að fljúga út í veröldina.
Eins og rós, sem bíður eftir að
opnast og ilma. Hún var ung
stúlka, sem hafði fundið aftur
fyrstu ástina sína . . .
Svo hringdi dyrabjallan. — Ég
skal opna, mamma, hrópaði hún
og henni fannst vera vængir á
skónum, þegar hún hljóp niður
stigann. Hún opnaði hurðina og
þar stóð hann og horfði niður
til hennar.
— Steve, hvíslaði hún.
Hann kom inn og lokaði hurð-
inni. — Þú ert fallegri en nokk-
urn tíma fyrr, sagði hann.
— Steve, sagði hún aftur og
beið eftir faðmlagi hans. Hann
breiddi út faðminn og hún leið
til hans. Nú mundi hún finna aft-
ur tunglskinið, rósirnar og hrifn-
inguna . . .
Hún svaf vel þessa nótt, með
frið í hjarta. Næsta morgun
klæddi hún sig í skyndi og kast-
aði kápu yfir herðarnar. — Ég
kem aftur eftir nokkrar mínútur,
mamma, kallaði hún um leið og
hún hljóp út.
Hún hljóp efljir götunni að
húsi Bowens. — Er veðrið ekki
dásamlegt í dag, herra Bowen,
sagði hún, þegar faðir Martins
opnaði hurðina.
Hún gekk inn í forstofuna og
móðir Martins kom út úr borð-
stofunni, til að sjá hvaða gestur
— VIKAN 28. tbl.