Vikan


Vikan - 22.12.1964, Blaðsíða 13

Vikan - 22.12.1964, Blaðsíða 13
heim og falið úti í eldiviðar- geymslunni. Svo þegar aðfangadags- kvöldið var runnið upp, stóð tréð í stofunni í allri sinni dýrð, með glitrandi skraut og kertaljós alveg upp í topp, þar sem jólastjarnan blikaði. Jane frænka ætlaði að leika jólatrésleikinn, það vissi Sús- anna. Það var ekki leikurinn sjálfur, sem gerði jólin svo dásamleg, heldur tréð, þegar það var fullbúið, hugsaði Sús- anna. Ef herra Elliott sæi grenitréð sitt skreytt — mundi það ekki koma honum skemmtilega á óvart? Það mundi kannski gera jóla- kvöldið hans spennandi og indælt. Auðvitað voru nokkrir erf- iðleikar þessu samfara. Pen- inga átti hún í sparibauknum sínum, bæði fyrir skrauti og jólagjöf, en það yrði erfitt að skreyta tréð, án þess að nokk- ur yrði var við það, þar sem tréð stóð beint fyrir framan húsið. Súsanna fór í búðina henn- an frú Svendsen til að kaupa þetta, og bústin og glaðleg búðarkonan leit forvitnislega á Súsönnu, þegar hún valdi englahár, bjöllur og silfur- stjörnu, en búðin hennar var líka miðstöð bæjarslúðursins. „Þú þarft þó ekki allt þetta jólaskraut?" sagði hún. Súsanna, sem ekki vildi segja ósatt, varð hálfvand- ræðaleg. „Nei, svaraði hún hikandi. „Þetta er ekki fyrir mig sjálfa!“ Forvitnin skein út úr svip frú Svendsens, en Súsanna var ákveðin í að segja ekki meira. Hún tók böggulinn og gekk út úr búðinni. Þegar hún kom heim, tókst henni að komast óséð upp á herberg- ið sitt. Nú þurfti hún bara að kom- ast að því, hvers herra Elliott óskaði sér í jólagjöf. Það yrði ekki auðvelt, því að hún hafði hingað til aldrei talað við hann, og hann gat auðvitað með ehgu móti vitað, að hún ætlaði að hengja jólagjöfina hans á grenitréð í garðinum hans. En hamingjan var henni hliðholl. Daginn eftir var búð- in lokuð frá hádegi, því að það var miðvikudagur. Þegar Súsanna kom út úr bílnum, var herra Elliott að gera við garðshliðið hjá sér. Hún beið þar til bíllinn var lagður aftur að stað. Robert Elliott varð var við að ein- hver horfði á hann, svo að hann leit upp og horfði þá beint í áhyggjufull barnsaugu. Þetta er frænka hennar Jane Pelham, hugsaði hann. Hann hafði oft séð hana, og svipur hennar minnti hann mikið á Jane. Hann leit með spurnarsvip á telpuna, og Súsanna sagði dá- lítið feimnislega: „En hvað þetta er fallegt grenitré, sem stendur þarna í garðinum!" Hann fann enn til sársaukans, við tilhugsunina um Önnu, þeg- ar hún hafði gróðursett það. Það hefur stórar rætur, hafði hún sagt, það átti að vaxa þarna í garðinum þeirra og minna þau á fyrstu jólin þeirra saman. Þeg- ar hún dó, hafði hann ætlað að rífa tréð upp með rótum, og hann hafði oft undrazt það, að hann skyldi ekki gera það. Súsanna gerði aðra tilraun. „Mér finnst skreytt jólatré svo fallegt, finnst yður það ekki líka?“ „Jú“, svaraði hann kuldalega. Hann fór að hugsa um Önnu, þegar hún festi stjörnuna í topp- inn — en hann gat ekki verið svona óvingjarnlegur við barnið. „Ég er orðinn of gamall fyrir jólatré", hélt hann því áfram. „Ó, það segir mamma líka að ég sé“, sagði Súsanna. „Og þá leika hún og pabbi jólatrésleik- inn — þau láta eins og ég eigi ekkert jólatré að fá. Þau fela tréð í eldiviðageymslunni og ég fæ ekki að sjá það fyrr en á að- fangadagskvöld, þegar búið er að skreyta það. Allir ættu að hafa jólatré", bætti hún alvar- lega við. Sást votta fyrir brosi í munn- vikum hans? Súsanna var ekki alveg viss. „Það er undir því komið, hvort manni fellur vel við jólin eða ekki“, sagði hann og nú var svipur hans þungbúinn. „Gerir yður það ekki?“ spurði hún og nú var rödd hennar mjög áhyggjufull. „Ekki sérlega vel!“ Hann var orðinn óþolinmóður og langaði til að losna við telpuna, sem hafði rifjað upp svo margar minningar — minningar frá tím- anum áður en hann hitti Önnu. „Fáið þér ekki jólagjafir?" spurði Súsanna. „Nei!“ „Ef þér munduð fá jólagjöf, hvða vilduð þér þá helzt fá?“ Hann tók saman verkfærin sín, og allt í einu varð honum hugs- að til bindisins, sem Jane hafði gefið honum, þegar hann varð átján ára — jólin, þegar hann hafði kysst hana í fyrsta skipti. Það var reyndar hræðilegt bindi. hur 'aði hann, gult með bláum köflum, en hann hafði borið það stoltur. „Bindi“, sagði hann upphátt. „Með gulum og bláum köflum!“ Svo stóð hann upp og fór. Sús- anna mundi sjálfsagt halda, að hann væri vitlaus — og það gat hann sjálfum sér um kennt. , Hann fór inn að borða og allt kvöldið var hann eirðarlaus og órólegur. Líf hans var hversdags- legt Og einmanalegt, en hann hafði þó átt ró og frið — en í kvöld var kyrrðin honum kvöl. Loks gat hann ekki setið leng- ur inni og fór út að ganga. Súsanna hljóp ánægð áfram. Nú vissi hún hvers Elliott ósk- aði sér í jólagjöf. Bindið gat hún keypt inni í borginni þegar hún kæmi úr skólanum á morgun! Það flögraði ekki að henni, að herra Elliott gæti grunað, að það væri hún, sem hefði sett gjöfina á tréð hans. Það var auðvelt að finna heppilegt bindi, og með það neðst í skólatöskunni fór hún í búðina til herra Elliott, til þess að kaupa jólakort. Hún brosti til hans eins og þau væru gamlir vinir. Verzlun- in var stór og björt og margir voru þar við afgreiðslu, en Jane gekk beint til Roberts Elliott, sem sat við skriftir inni á litlu skrifstofunni. „Góðan daginn!“ sagði hún. Það var auðveldara að tala við hann, þegar hún var búin að kynnast honum. „Ég ætla að fá sérstaklega fallegt jólakort handa Jane frænku!“ Svipur hans varð kuldalegri. „Það er mikði úrval frammi á búðarborðinu, þar getur þú val- ið þér kort“, sagði hann. Þegar hann sá vonbrigðin í svip hennar, varð hann vand- ræðalegur. Hann andvarpaði og stóð upp. „Hvers konar kort á það að vera?“ spurði hann. „Fallegt — fyndið — eða jóla- legt?“ „Það á helzt að vera reglulega jólalegt — það finnst henni fal- legast!“ Hann hjálpaði henni að finna kort og óskaði á meðan, að barn- ið léti hann í friði. Ráðskonan hans hafði sagt honum, að foreldrar Súsönnu væru erlendis og hann hafði sjálfur séð Jane og telpuna á götu einn daginn, en þá hafði hann snúið sér undan. „Jane frænka hefur ákveðið, að hafa sykurbráð á jólakökunni þessi jól“, sagði hún, eins og til að halda uppi samræðum. „Henni tókst nú ekki mjög vel að búa hana til, því að þegar búið var að smyrja henni á, var eins og kakan hefði verið úti í snjóhríð. Henni er annað betur gefið en að þekja kökur með sykurbráð, skal ég segja yður!“ Nei, hann mundi vel eftir því. Einu sinni hafði hún ætlað að skreyta köku fyrir afmælið hans, en að lokum varð hún að þekja hana með möndludeigsrósum, til þess að hy.lja ójöfnurnar. „Heima höfum við alltaf kerta- ljós á borðinu, þegar við drekk- um síðdeigisteið á jóladögunum. Það ætlum við líka að gera þessi jól“, hélt hún áfram. „Langar yður til að koma og drekka með okkur einhverntíma?“ „Nei, takk“, svaraði hann stutt- ur í spuna. Orð Súsönnu höfðu gert hón- um enn ljósara hve einmana hann var. Hann gat séð Jane og Súsönnu fyrir sér, hlæjandi og talandi við teborðið •— og honum fannst hann vera utan- veltu og einmana. En það er engum nema sjálf- um mér að kenna, hugsaði hann og viðurkenndi það nú fyrir sjálfum sér. Ég vildi enga vini eiga. Ég vildi vera einn með sorg mína og örvæntingu. Það vor orðið dimt, þegar hann kom heim og settist við borðið þar sem kaldur og ólystugur mat- urinn beið hans. Ef hann færi út að ganga, kæmist hann ekki hjá því, að sjá öll jólatrén, sem búið var að kveikja á í húsun- um í kring — þau líktust litl- um vitum, sem vísuðu jólunum leiðina inn. Hann fór að hugsa um húsið hennar Jane með rauða tígul- steinaþakinu og fallegum runn- um sitt hvoru megin við gul- málaðar dyrnar. Þar mundi jóla- tréð hennar Súsönnu standa og lýsa upp jólakvöldið. Hann fór líka að hugsa um hvað hún hafði sagt honum um jólatrésleikinn og við hugsunina fór hann að hlæja. Þá mundi hann allt í einu eftir, að hann hafði einu sinni fengið bréf frá Jane — fyrir fimm árum síðan. Það lá enn einhvers staðar í skúffu, en fyrstu mánuðina eftir dauða Önnu, þegar Jane hafði skrifað honum, hafði hann verið alltof sorgbitinn til að geta svar- að því. Hann skildi ekki hvers vegna samvizkan fór allt í einu að hrjá hann núna. Súsanna hafði allt tilbúið í snyrtilegri röð inni í fataskápn- um sínum — bjöllurnar, engla- hárið, stjarnan og svo lítill pakki í jólapappír með grænu bandi um. Eini vandinn var að komast með það að trénu hjá herra Elli- ott, án þess að nokkur sæi. En hún gerði ráð fyrir að sér tæk- ist það. Hún varð að gera það á sjálft aðfangadagskvöld, áður en það yrði alveg dimmt — næstum allir mundu verða önnum kafnir á þeim tíma og herra Elliott yrði varla kominn heim úr búð- inni. En hún varð að flýta sér, því að hún ætlaði með Jane frænku í kirkju klukkan fimm. „Ég ætla að skreppa snöggv- ast út“, sagði hún við Jane frænku, þegar farið var að skyggja. Jane brosti. Það var ekkkert óeðlilegt, þótt leyndarmál væru á döfinni þennan dag, og Sús- anna virtist eiga bágt með að halda sínu leyndu. „Vertu nú ekki of lengi, góða mín — það er næstum orðið dimmt. Jæja, við getum orðið Frömhald ó bls. 40. VIKAN 52. tbl. — Q

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.