Vikan - 22.12.1964, Blaðsíða 12

Á hverjum degi gekk Súsanna
framhjá húsi herra Elliotts, þeg-
ar hún var á leið heim úr skól-
anum. Áætlunarbíllinn innan
frá borginni stanzaði beint fyrir
framan fallega húsið með þykku
eikardyrunum og glerrúðunum
í blýumgerðum með hlerum,
sem hjörtu höfðu verið skorin
út í.
Herra Elliott var þreytuleg-
ur og áhyggjufullur á svipinn,
og hann talaði sjaldan við fólk.
Hann átti bókaverzlun inni í
borginni og heima hugsaði ráðs-
konan um hann. Jane fræhka
hafði sagt Súsönnu, að konan
hans hefði dáið stuttu eftir að
hann keypti húsið, og Súsanna,
sem var ellefu ára og skildi orð-
ið sitt að hverju, kenndi mikið
í brjósti um hann.
Þegar jólin nálguðst, fór hún
að hafa alvarlegar áhyggjur hans
vegna.
Jólin hennar sjálfrar mundu
að vísu ekki verða alveg eins og
venjulega, þar sem hvorki pabbi
eða mamma hennar voru heima,
en móðir hennar hafði skýrt út
fyrir henni, hve mikilvægt það
væri fyrir pabba hennar, að geta
ferðast til Afríku fyrir fyrirtæk-
ið og verið þar í tvö ár. Lofts-
lagið var ekki sérlega hollt fyrir
Súsönnu, hafði mamma hennar
sagt, og svo var það líka betra
fyrir hana, að geta verið áfram
í skólanum.
Súsanna skildi þetta og sætti
sig við það. Reyndar mundi það
verða mjög skemmtilegt að
halda jólin hátíðleg með Jane
frænku.
Jane frænka var nú líka in-
dæl! En nú hafði Súsanna frétt,
að ráðskonan hans herra Elliotts
ætlaði að fara heim til sín um
jólin, og þá mundi hann verða
aleinn.
„Heldurðu að herra Elliott
hafi það gott um jólin?“ spurði
hún Jane frænku.
Roðinn, sem hljóp fram í
vanga Jane frænku, stafaði ekki
frá hitanum af brauðristinni,
sem hún beygði sig yfir.
„Ef hann hefur það ekki, er
það hans eigin sök“, svaraði hún.
„Það eru margir, sem hafa reynt
að nálgast hann, en hann vill
ekki kynnast fólki“.
„Ef til vill langar hann til
þess“, sagði Súsanna. „Kannski
er hann bara feiminn".
„Það getur verið“, sagði Jane
frænka og andvarpaði um leið
og hún setti brauðið á borðið.
Hún var þrjátíu ára gömul og
mjög lagleg, var sagt, grönn og
dökkhærð, með skær og falleg
augu.
Það voru tíu ár síðan hún og
Robert Elliott höfðu slitið trú-
lofuninni. Robert hafði farið
burt úr borginni og komið aftur
með yndislega, ljóshærða konu,
sem aðeins hafði lifað í tvö ár
eftir það.
Eftir dauða hennar hafði Jane
GJQF
SDSONNU
EFTIR
AUDRIE
MANLEY- TUCKER
KIRKJUKLUKKURNAR
HLJÓMUÐU í MYRKRINU ÚT f
KVÖLDKYRRÐINA, OG HÖPAR FÖLKS
KOMU ÚT ÚR KIRKJUNNI OG
GENGU HEIM Á LEIÐ.
K<■<■««« < <■«« <«« «< <
VIKAN - GLEÐILEG JÓL!
skrifað til Roberts og boðið hon-
um vináttu sína, en hann hafði
aldrei svarað bréfinu.
Ég reyndi þó, hugsaði hún
sorgmædd. Ég ætlaði bara að
hjálpa honum í einmanaleik
hans. Ég hefði líka sætt mig
við, þótt ekkert hefði verið nema
vinátta milli okkar, en hann var
jafn stoltur og þrjózkur og dag-
inn, sem ég fékk honum hring-
inn aftur.
„Heldurðu ekki að hann verði
ósköp einmana?“ spurði Sús-
anna.
„Það veit ég sannarlega ekki,
Súsanna, en hvernig stendur á
þessu, að þú hefur svóna mikl-
ar áhyggjur hans vegna?“
„Mér fellur hann vel í geð“,
svaraði Súsanna. „Meira að
segja þótt hann brosi aldrei til
mín. Ég hugsa, að hann fái eng-
ar jólagjafir . . .“
Jane talaði ekki meira um
þetta. Lífið hafði gert hana dula
og bitra, og við því var ekkert
að gera. Síðan hún hafði skrifað
bréfið, hafði hún reynt á annan
hátt að nálgast Robert, en án
árangurs.
Bækurnar hennar stóðu í hill-
unum í bókabúðinni hans, líka
sú fyrsta — sú, sem átti sök á
ógæfunni, hugsaði hún. Hún
mundi enn, hvernig hún hafði
veifað ávísunni sigri hrósandi
fyrir framan hann.
„Sjáðu, vinur minn! Ég fékk
útborgað fyrirfram! Nú getum
við gift okkur strax og afgang-
inn af pertingunum getur þú not-
að til að setja á stofn verzlun-
ina.“
En hún hafði ekki tekið stolt
hans og löngun til að standa á
eigin fótum með í reikninginn.
Það var kannski óskynsamlegt
af mér að vera svona sigri hrós-
andi yfir velgegni sjálfrar mín,
meðan hann barðist í bökkum.
— Við sögðum margt Ijótt og
særandi, en við hefðum getað
gleymt því öllu, ef Robert hefði
bara viljað það. Þegar hann kom
aftur með Önnu, hafði hann
næga peninga til að opna búð-
ina . . .“
Jane grunaði ekki hvaða ráða-
gerð var að fæðast í huga Sús-
önnu.
Súsanna hafði komið auga á
litla grénitréð í garði herra
Elliotts, og það hafði minnt hana
á jólatrésleikinn.
Pabbi hennar og mamma léku
hann á hverju ári. Hann byrjaði
alltaf á því, að pabbi sagði við
mömmu: „Mér finnst Súsanna
vera orðin of gömul til að hafa
jólatré, finnst þér það ekki
líka?“
„Jú, sannarlega. Ég held að
við þurfum ekki að kaupa neitt
tré þetta árið“, svaraði móðir
hennar þá og leyndi brosinu.
Þannig héldu þau áfram í
marga daga, og Súsanna lék með
og þóttist ekkert vita um greni-
tréð, sem þau höfðu komið með
22 — VIKAN 52. tbl.