Vikan - 22.12.1964, Blaðsíða 43

I
mynd um þetta, þú verður að
trúa mér, Robert. Gerðu það
fyrir mig, að særa ekki Sús-
önnu, hún gæti aldrei skilið
hvernig í þessu liggur, Robert“.
Þegar hún nefndi nafn hans,
streymdu minningarnar fram í
huga hans og hann átti bágt með
að koma upp nokkru orði.
„Ég hef verið bitur, þrjózkur
og dulur“, sagði hann. ,,Ég hef
ekki séð annað en svörtu hlið-
arnar á lífi mínu — aldrei það
góða. Ég er orðinn svo vanur
þessari sjálfsmeðaumkvun minni,
að ég hef dregið mig út úr öllu
mannlegu samfélagi og forðazt
vini mína. Spurðu mig ekki,
hvernig stendur á því, að ég geri
mér þetta núna allt í einu Ijóst
— ef til vill er það jólatrénu að
þakka. Það var eitthvað sérstakt
við þetta tré — æ, það er svo
erfitt að útskýra það!“ Hann
var líkastur vandræðalegum
skóladreng þar sem hann stóð
þarna.
„Kallaðu það kraftaverk ef
þú vilt! Ég get aldrei gefið full-
nægjandi skýringu á því. Fyrir
fimm árum bauðst mér vinátta
þín, en ég svaraði þér ekki“.
Hann hikaði andartak, en hélt
svo áfram: „Ef Súsanna kemur
á morgun að skoða tréð, kemur
þú kannski með henni — og
kemur inn að heimsækja mig?“
„Já“, svaraði hún. „Þá verð-
um við heldur ekki jafneinmana
um jólin“.
Hún þorði ekki að segja meira.
Þetta var aðeins byrjunin — en
í hjarta sínu vissi hún, að hún
mundi leiða þau á braut ham-
ingjunnar. Hve hana langaði til
að fá hann til að lifa í heimi
gleðinnar með Súsönnu og henni
sjálfir! Ég spyr hann kannski um
það á morgun, hugsaði hún —
hann neitar sjálfsagt ekki.
„Við komum báðar á morg-
un . . .“
„Þakka þér fyrir“, sagði hann
lágt og brosti um leið og hann
sneri sér við til að fara.
En það var ekki aðeins bros
hans, sem Jane sá. Þegar hann
sneri sér við, féll ljósið frá götu-
luktinni á andlit hans — en það
lýsti líka á bindið, sem hann var
með — hræðilega ljótt bindi með
gulum og bláum köflum.
maður
dagsf
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
Með
ástar-
kveðju
ffrá
Rúss-
landi
Framhald af
Hann er afbrýðissamur út í mig.
Hann vildi sjólfur hafa stúlku á
borð við þig. Svo hann stríðir þér.
Það er einskonar daður. Þú ættir að
taka það sem gullhamra.
— Heldur þú það? sagði hún og
sneri stórum bláum augum sínum
að honum. — En það, sem hann
sagði um magann í sér og æðsta
mar.n ríkis ykkar! Það var m;ög
ruddalegt fyrir drottninguna. Það
væri álitið m;ög alvarlegt að segja
svona í Rússlandi.
Þau voru ennþá að dei'a um
þetta, þegar lestin nam staðar á
sólbakaðri járnbrautarstöðinni í
Alexandropolis. Bond opnaði dyrn-
ar fram í ganginn og sólin ruddist
inn í klefann, yfir fölan sæinn,
sem í fjarska sameinaðist án sjón-
deildarhrings himni, sem var eins
á litinn og gríska flaggið.
Þau fengu sér að borða með
þunga leðurtöskuna undir borðinu,
milli fóta Bonds. Kerim var fljótur
að vingast við stúlkuna. MGB mað-
urinn, sem kallaði sig Benz, forð-
aðist veitingavagninn. Þau sój
hann úti á járnbrautarpallinum þar
sem hann var að kaupa samlokur
og bjór úr söluvagni á hjólum.
Bond fann allt í einu til
mikillar þreytu, og þreytan kom
honum til að finnast, að þau væru
að breyta þessari ferð í skemmti-
ferð. Tatiana tók eftir þögn hans.
Hún reis á fætur og sagði, að þau
VIKAN 52. tbl. —