Vikan - 22.12.1964, Blaðsíða 40

HÓTEL BORG
Um leið og við sendum öllum
okkar viSskiptavinum nær og fjær
okkar beztu jóla og nýjársóskir
meg þökk fyrir ánægjuleg við-
skipti, viljum vig minna á okkar
sérstaka hátígakvöldverg, sem
framreiddur vergur á nýjárskvöld.
Einnig er kvöldvergur framreidd-
ur á agfangadag ki. 6-8 - svo
og jóladag á venjuiegum mat-
málstígum. - Eins og venjulega
vergur dansleikur á gamlárskvöld.
HÓTEL BORG
HEIMILISTRYGGING
veitir fjárhagslega vernd gegn voveiflegum
afleigingum slysa og hrakfalla.
GREiÐIR M.A. BÆTUR VEGNA;
Eldsvoða, reyk- 09 vatnsskemmda o.fl
Örorku húsfreyju vegna slysfara
eða mænuveikilömunar,
Skaðabótakrafa vcgna tjóna, sem þér
eða fjölskylda yðar kann að valda öðrum
Vatnsleka úr kerfi hússins og snjóflóða
Þjófnaðar, innbrota o.fl
IÐGJÖLDIN ERU ÓTRÚLEGA LÁG.
um. En þess ber að geta, að það
rignir tiltölulega lítið ó þessum slóð-
um: Bærinn er í 400 metra hæð
yfir sjó.
Þeir feðgarnir eiga sinn hvorn
ieppann, Hörður Rússa síðan 1957
og Tryggvi ó Land Rover, nýjan.
Hann var búinn að fara tvær ferð-
ir alla leið suður í Bórðarbungu þó
um sumarið og sagðist hafa hug
ó þvi að finna færa leið norðan
við Dyngjufjöll. Öræfaleiðirnar
heilla og ekki sízt þegar þær eru
svo að segja alltaf fyrir augum
manns.
Land jarðarinnar afmarkast nokk-
uð af ám og fyrir vikið þarf ekki
að smala suður um allar þær óra-
víddir, sem sjást frá bænum.
Nokkru sunnar rennur Suðurá úr
Suðurárbotnum. Þar var eitt sinn
bær. Nú hefur komizt til tals að
veita Suðurá út í Svartárvatn og
taka síðan allt það vatnsmagn
norðaustur á bóginn og auka með
því vatnsmagn Laxár vegna hugs-
anlegrar virkjunar þar. Ef ráðist
yrði í það, er mjög líklegt að ís-
kalt bergvatnið úr Suðurá mundi
útrýma silungi úr Svartárvatni og
þá gæti farið svo, að grundvellin-
um yrði kippt undan búskap á síð-
asta heiðarbýlinu á þessum slóðum
og næsta býli við Ódáðahraun.
GS.
= = «=vlltu = lána = mér = s
= = -iöur«=kúla = ka=éb(5
= = = l = kútar = glitraol
nálykt = ár = fauti = sl(5
ár<5ra=skrár = kr=ætli
gauö=sknýtízku = f = an
r = rifna = = = = = a= haf=n
af = = lap = = = = á= sá=laf
nellika= = = =gotraufj
ni = = skr = = = = olag = g = á
agnes=i = = = =ö = freyhl
kulnar = = == fanney = vg
or = dr = fasta = a= iðne =
n = ge=ef=t(51grœða=il
ungmey=sullur = sn(5ta
regin=sól=es = slégin
= = = = grand=gaupain.= d
= = = seiglan = stdlka=a
= = = systir = og = bróöir
LAUSN Á 47. KROSSGÁTU.
Gjöf Súsönnu
Framhald af bls. 13.
samferða niður að búðinni henn-
ar frú Svendsens".
Súsanna flýtti sér burt í rökkr-
inu, en Jane fór inn í búðina
til að verzla.
„Eruð þið búin að skreyta
tréð?“ spurði frú Svendsen.
„Já, já, en ég er viss um að
Súsanna heldur að hún fái ekk-
ert jólatré um þessi jól!“
Jane brosti, þegar hún hugs-
aði um, hvernig hún hafði farið
að þvi. Tréð stóð fullskreytt í
eldiviðargeymslunni — ekkert
vantaði annað en stjörnuna. Með-
an Súsanna klæðir sig fyrir
kirkjuferðina, ber ég tréð inn og
set það við gluggann í stofunni,
hugsaði hún. Svo förum við út
um bakdyrnar og förum aðra
leið en venjulega til kirkjunnar,
og rétt áður en við komum heim,
kveikir frú Koch á kertunum. Þá
sjáum við það í glUgganum, þeg-
ar við komum heim.
Frú Svendsen kom henni
aftur niður á jörðina . . . „ég gat
ekki skilið, til hvers hún ætlaði
að nota allt þetta skraut. Auð-
vitað sagði ég henni ekki, að
þér hefðuð þegar keypt jóla-
skraut — ég spurði bara hvað
hún ætlaði að gera við þetta,
og þá sagði hún, að það ætti að
vera handa öðrum. Það kæmi
mér ekki á óvart, þótt hún ætl-
aði að gefa yður jólatré“.
jFrú Svendsen hló hjartanlega
við tilhugsurfina, meðan Jane
reyndi að gera sér í hugarlund,
hvað Súsanna ætlaðist fyrir. Nú,
hún hefur sjálfsagt ætlað að
skreyta stofuna, hugsaði Jane,
og svo hætti hún að brjóta heil-
ann meira um það.
Á meðan hafði Súsanna læðzt
inn í garð herra Elliotts. Ráðs-
konan var farin og inni var
myrkur. Ekkert annað en grind-
verkið skýldi henni fyrir augum
þeirra, sem ef til vill ættu leið
þarna um, en þeir fáu, sem gengu
fram hjá, voru of önnum kafnir
til að taka eftir henni.
Það tók ekki langan tíma að
skreyta litla grenitréð, þegar
hún loks gat byrjað á því. Var-
lega lagði hún englahárið yfir
greinarnar og hengdi allt annað
á þær. Svo setti hún stjörnuna
á toppinn og loks batt hún litla
böggulinn á eina greinina. Það
var orðið aldimmt, þegar hún
hafði lokið þessu, svo að hún
gat tæplega séð handverk sitt,
nema rétt í skini götuljósanna.
Lafmóð hljóp hún svo heim til
Jane frænku.
Máninn var kominn hátt á loft,
þegar Robert Elliott ók upp að
húsinu. Þegar bílljósin beindust
að garðinum, sá hann tréð. Það
stóð þar hnarreist hlaðið glitr-
andi bjöllum, sem bærðust í létt-
um blænum.
Hann vissi ekki, að margir
höfðu komið auga á tréð á leið
til kirkjunnar og að fréttirnar
um, að einhver hefði skreytt
genitréð hans Roberts Elliott
höfðu ekki verið lengi að ber-
ast.
Hann steig út úr bílnum og
gekk út á grasflötina. Hann var
fokreiður — fegurð trésins í
myrkrinu hafði engin áhrif á
hann. Þetta hlaut að vera ætlað
honum til háðungar. Svo kom
hann auga á lítinn böggul og
með titrandi höndum reif hann
pakkann af trénu.
Pappírinn hafði rifnað utan
af honum og í ljós kom hræði-
lega ljótt bindi — eins og það,
sem Jane hafði keypt handa
honum fyrir mörgum árum síð-
an. Jane! hugsaði hann argur.
Jane hefur skreytt tréð til þess
að gera mig hlægilegan.
En hann vissi um leið, að það
lá ekki þannig í því. Heilbrigð
skynsemi sagði honum, að hún
mundi aldrei finna upp á neinu,