Vikan - 19.05.1966, Blaðsíða 30

notuð er i skólanum, kannski frá
Oxford?
— Nei, það er hin venjulega
enska af skárra taginu, Standard
English. Hún er fallegt mál, og mér
finnst hún alltaf fallegri og fallegri
eftir því sem ég venst henni meira.
— Þið eruð að verða búnar,
skilst mér.
— Já, við Ijúkum báðar námi í
endaðan júlí.
— Svo var það ein samvisku-
spurning. Hvernig teljið þið að það
fari saman að vera leikkona og
eiginkona? Hrafnhildur?
— Ég hef ekki nema ágæta
reynslu af því. Ég hef verið trú-
lofuð í sjö ár og gift í eitt, en engu
að síður gert allt sem mig hefur
langað til, og það hefur í engu spillt
sambandi okkar Baldurs, en hann
er nú líka dásamlegasti eiginmaður
i heimi, og það er þér óhætt að
undirstrika! Það gerir ekkert til
þótt hjón eða kærustupör dvelj-
ist langdvölum fjarri hvort öðru,
það skerpir bara kærleikann.
Og ef hann þolir ekki að-
skilnaðinn — það er að segja kær-
leikurinn — þá er hann varla þess
virði að upp á hann sé púkkað.
Fyrir mig hefur það líka verið ó-
metanleg stoð á námsbrautinni, að
foreldrar mínir hafa hjálpað mér
eftir fremsta megni.
— Já, þú ert nú líka svo heppin
að eiga mann, sem hefur áhuga og
góðan skilning á leiklist, segir Jón-
ína. — En slíkir menn eru því mið-
ur ekki á hverju strái. Ekki gæti ég
hugsað mér að giftast kannski
verkamanni, sem hefði engan sér-
stakan áhuga á mínu lífsstarfi sem
leikkona, en vildi þess í stað að ég
væri fyrst og fremst húsmóðir. Þess-
háttar hjónaband væri fyrirfram
dauðadæmt. Því leiklistin er kröfu-
hörð, hún heimtar allt manns lif.
— Þá væri ráð að giftast leik-
ara, eða leikstjóra. Það hafa marg-
ar frægar leikkonur gert, eins og
Soffía Lóren.
— Var hún orðin fræg áður en
hún giftist Ponta? Ég held ekki. Og
það er heldur billeg leið til frægð-
ar að giftast áhrifamanni í leikhús-
málum. Nei, ég kæri mig ekki um að
giftast inn í leikhúsið. En kannski
geri ég samt ekki annað betra.
— Hverjar eru svo helztu fram-
tíðaráætlanirnar að námi loknu?
— Þá skiptir mestu máli að kom-
ast á íslenzkt leiksvið.
— Og á því ættu að vera góðar
horfur, eftir svo prýðilega skólun?
— Já, ég er mjög bjartsýn. Það
er ég alltaf, stundum einum um of,
segir Hrafnhildur og brosir.
— Ég er ekki nærri eins bjartsýn,
segir Jónína, en ég vona þó að
einhver smuga reynist mér opin inn
í leikhúsin okkar. Þar er ég reiðu-
búin að verða að liði, hvar og
hvenær sem min er þörf.
Að lokum vildum við segja:
Þótt námstímabilið, sem nú er á
enda, hafi verið erfitt á margan
hátt, þá er okkur Ijóst, að miklu
harðari barátta bíður okkar í fram-
tíðinni, er við verðum að standa á
eigin fótum og brjóta okkur braut
í heimi leikhúsanna.
☆
Þorsti
Framhald af bls. 23.
neitt. Það eina sem hann skynjaði
var örmagna þreyta sem hann
reyndi af alefli að bsrjast rhóti,
eins og maður sem er innisnjóaður
og berzt við að falla ekki í svefn.
Hann reif sjálfan sig upp úr þessu
móki og skipaði mönnunum að
halda áfram. Onnur sveit kom þá
til þeirra og fylgdist með þeim,
þeir voru niu. Börurnar sem þeir
höfðu sett saman í mesta flýti voru
úr trjágreinum og heldur óþjálar.
Einn úr liðinu henti úlpu sinni á
börurnar, sneri sér undan, eins og
hann byggist ekki við að sjá hana
aftur.
Þeir mjökuðust hægt áfram. Sól-
in var hátt á lofti og steikjandi
heit. Yfirforinginn reið aftast, en
neyddist til að færa sig fram, vegna
þess að daunninn frá hinum særða
manni var óþolandi. Rétt eftir há-
degi, þegar þeir voru búnir að
klöngrast niður á Glasinac slétt-
una, gátu þeir náð í kerru og uxa
hjá einum bændanna. Svo héldu
þeir áfram og nokkru fyrir sólarlag
náðu þeir dalnum þar sem þorpið
Sokolac var. Þeir liktust einna helzt
veiðimönnum, nema hvað þeir voru
þöglir og veiðin var sannarlega
óvenjuleg. Konur og börn úr þorp-
inu söfnuðust saman á enginu fyr-
ir framan herbúðirnar. Meðal þeirra
var líka kona yfirforingjans. Fyrst
í stað hugsaði hún ekkert um skæru-
liðan'n, beið aðeins eftir eiginmanni
sínum, eins og venjulega. En þeg-
ar hinar konurnar fóru að tala í
æsingi um manninn á börunum, og
þegar fylkingin nálgaðist, hægt og
silalega eins og jarðarför, fylltist
hún sjálf kvíða og hræðslu. Loks-
ins komu þeir. Mennirnir opnuðu
hliðið sem var vinstra megin við
herbúðirnar, með miklum hávaða.
Þetta hlið var aldrei opnað nema
þegar komið var með vagnhlöss af
eldivið eða heyi. Þar fór yfirforing-
inn af baki, hlunkaðist niður eins
og dauðþreyttir reiðmenn gera
venjulega. Unga konan fann skegg-
broddana rífa sig í kinnina og fann
þessa kunnu lykt af svita, mold og
regni, sem venjulega fylgdi honum,
þegar hann kom heim úr leiðöngr-
um sínum. Meðan maður hennar
gaf fyrirskipanir, stalst hún til að
virða bandingjanh fyrir sér. Hann
virtist ekki taka eftir neinu í kring
um sig. Rammur þefur, eins og af
særðu villidýri, gaus upp af hon-
um.
Þegar yfirforinginn var búinn að
gefa skipanir sínar, tók hann í
hönd konu sinnar og leiddi hana í
burtu, svo hún losnaði við að sjá
þegar mennirnir leystu böndin og
báru fangann inn. Þegar hann var
búinn að þvo af sér mesta skítinn,
fór hann aftur út til að sjá hvernig
gengið hefði verið frá fanganum.
Lazar var læstur inni í kjallaran-
um undir íbúð yfirforingjans; kjall-
arinn var notaður sem bráðabirgða
fangelsi. Hurðin var ekki sterkleg
og efri partur hennar var úr járn-
rimlum. Læsingin var heldur ekki
örugg. Þessvegna varð að hafa
varðmann til að gæta dyranna, alla
nóttina.
Yfirforinginn borðaði litið, en tal-
aði því meira við konu sína. Hann
masaði um allt og ekkert og var
kátur eins og smástrákur. Hann var
mjög ánægður, hann hafði loksins
náð í erfiðasta stigamanninn, eftir
fimm mánaða þvæling, fram og
aftur um fjöllin. Hann var oft bú-
inn að fá óréttlátar skammir frá
yfirboðara sínum ( Rogatica og frá
aðalstöðvunum í Sarajevo Hann
var ákveðinn í því að fá upplýsing-
ar hjá Lazar um hina skæruliðana
nöfn þeirra og felustaði, og með
því ætlaði hann að vinna til opin-
berrar viðurkenningar.
— En ef hann fæst ekki til að
segja frá því, sagði kona hans mei5
hægð.
— Hann gerir það, hann skal,
svaraði yfirforinginn og vildi ekki
tala meir um það við konu sína.
Svo varð hann syfjaður Þreytan
lagðist þungt yfir hann, sterkari en
hungur hans, gleði eða þrá eftir
ungu konunni. Angandi hreinleiki
rúmfatanna steig honum til höfuðs,
eins og vín. Hann gerði tilraun til
að tala, eins og hann fyndi ekki
til þreytu, en orðin urðu þvogluleg
og þagnirnar urðu æ lengri. Hann
féll í svefn í miðri setningu, vinstri
0Q VIKAN 20. tbl.