Vikan - 19.05.1966, Blaðsíða 40

s
u
M
A
R
T
f
Z
K
A
N
1
9
6
6
Ullarkápur
Terrylenekápur
LeSurkápur
Rúskinnskápur
LeSurjakkar
Rúskinnsjakkar
SjóliSajakkar
Pils
Hattar
Hanzkar
Töskur
SlæSur
Regnhlífar
Skartgripir
(Sarah Coventry)
Nýjar vörur vikulega -
Póstsendum
Bernharð Laxdal
Kjörgaröi
Modesty Blaise
Framhald af bls. 17.
7.
Paul Hagan miðaði vandlega og
sveiflaði handleggnum. Keilan þaut
í gegnum loftið og rann eftir braut-
inni. Hinir leikendurnir muldruðu
eitthvað í viðurkenningarskyni.
— Ca y est. Hagan safnaði sam-
an kúlunum sínum, kvaddi við-
stadda með handabandi og gekk
út ó heita gangstéttina. Hann skildi
kúlurnar eftir hjá konunni, sem rak
tabac og gekk framhjá markaðn-
um, þar sem allt var á iði, upp að
bröttu brekkunni, sem lá upp í
gamla hverfið.
Hann var grannur en samanrek-
inn maður, nær fertugu, aðeins und-
ir sex fetum á hæð með rólyndis-
leg, vökul augu. Þegar hann talaði
ensku var það með ofurlitlum Suð-
ur-Ameríku hreim. Hagan hafði tvö
markmið: Að mála myndir og lifa
hættulega. Karlmenn umgengust
hann með nokkurri varúð. Konum
gazt vel að honum, líkaði vel þessi
óvenjulega blanda af hörku og til-
finningasemi, samblandi sjóræn-
ingja og listamanns.
Eftir fimm mínútna göngu var
hann kominn að tveggja hæða hús-
inu, þar sem hann hafði þriggja
herbergja íbúð á leiðu á efri hæð-
inni. Hann gekk upp stigann og
leitaði f buxnavasanum að íbúðar-
lyklinum.
Dyrnar opnuðust beint inn f stóra
herbergið sem hann notaði fyrir
vinnustofu. Þar var góð birfa og
þar voru strigastaflar meðfram öll-
um veggjum. Helmingur af her-
berginu þjónaði sem borðstofa og
ávalt, hjólbeinótt borð, stóð upp
við vegginn. Dyr lágu fram í eld-
húsið og fjarst út úr vinnustofunni
var stuttur gangur, sem lá inn f
svefnherbergin tvö og baðherberg-
ið.
Hagan litaðist um í vinnustof-
unni. Þar var allt í óreiðu, hugsaði
hann, en allar tilraunir til að taka
til voru tímasóun. Maður tók eitt
upp og leitaði að öðrum stað til
að setja það á. Endirinn varð sá
að búið var að umstafla allri óreið-
unni. Og staðurinn var þó allavega
hreinn.
A trönum úti við gluggann stóð
fyrirferðarm ikil I, ómálaður strigi.
Hann hafði hugsað sér að byrja á
nýrri mynd í þesari viku. Formið
hafði verið að þróast hið innra með
honum, en þaið gat liðið nokkur
stund enn, þarigað til af því yrði,
hugsaði hann.
Hann leit á úrið. Enn þurfti hann
að bíða í tvær klukkustundir. Spenn-
an sem hann hafði fundið í mag-
anum síðustu þrjátfu og sex klukku-
stundirnar, Jókst skyndilega, og
honum fannst hann vera þurr í
kverkunum.
Hann fór fram í eldhúsið og tók
flösku af kóka kóla út úr fsskápn-
um. Hann opnaði hana, hellti svo
sem tveim þumlungum af vodka f
glas og fyllti það til hálfs af kóka
kóla. Drykkurinn var kaldur og sval-
andi. Hann litaðist um f eldhúsinu.
Nýtt brauð, ávextir, fullt af kjöti f
frystinum, mikið úrval af niður-
soðnum mat; mjólk, smjör, ostur.
Hagan hélt að hann hefði ekki
gleymt neinu. Hann fór aftur inn f
vinnustofuna með glasið í hendinni
og fraus kyrr í sporunum. Ómálaði
striginn var horfinn og í stað þess
var komið málverk af stúlku á trön-
urnar. Hún var nakin, sat ( miðju
rúmi með krumpna, fölbláa bóm-
ullarábreiðu um sig. Stúlkan var
fullkomlega eðlileg. Hún hallaði
sér á aðra hliðina og bar fyrir sig
höndina; fæturna hafði hún dregið
undir sig. Hún sat til hálfs, lá til
hálfs. Hún hafði snúið höfðinu lít-
ið eitt og horfði beint út úr mynd-
inni. Hún hafði svart hár, sem var
vafið í hnút í hnakkanum. Andlits-
svipurinn var rólegur, dökk augun
hlý og gáfuleg. Hörundið var þétt,
brjóstin þrýstin og fallega löguð.
Axlir hennar voru ef til vill full
breiðar af kvenmannsöxlum að
vera, en fóru vel á þessum líkama
og sveigðust mjúklega upp f frem-
ur háan, mjúkan háls.
Myndin var ekki alveg fullgerð.
Vinstri handleggurinn og höndin,
sem hvíldi á öðru lærinu, voru ekki
nógu góðar. Oftar en einu sinni
hafði Hagan staðið með reiddan
pensil til að Ijúka við málverk sitt,
en hann hafði alltaf lagt pensil-
inn frá sér.
Persónuleikinn, sem kom frá
stúlkunni, eiginleikarnir, sem hann
hafði verið svo áfjáður f að ná,
var hve gersamlega ómeðvitandi
hún var um nekt sfna. Það var enga
feimni að sjá, og þaðan af síður
frekju. Hún gæti hafa verið klædd
eða ekki; það var eins og hana
skipti það engu máli hvort var.
Hagan andaði rólega frá sér og
lagði glasið til hliðar. Hann hafði
ekki augun af málverkinu og sagði:
— Gefðu þig fram, hvar sem þú
ert.
Mjúk röddin kom frá svefnher-
bergjaganginum: — Fyrirgefðu. Fyr-
irgefðu, að ég skyldi stinga þig af,
áður en þú hafðir lokið þvf, Paul.
Hann sneri sér við til að horfa á
hana og fann gamla æsinginn geys-
ast í gegnum líkama sinn. Hún var
í hvítri blússu og gráu pilsi; hvort-
tveggja látlaust en fallegt. Hár-
hnúturinn var lauslega bundinn upp
f hnakkann. Skórnir voru nvftir. Hún
var klædd eins og þúsund franskar
stúlkur myndu klæða sig — ekkl
ferðafólkið, heldur íbúarnir.
Hagan leit á myndina og síðan
aftur á lifandi stúlkuna. Á andlitl
hans var ekkert að sjá.
— Mér þótti töluvert fyrir því,
sagði hann. — Ég var eiginlega
hálf miður mfn f fyrstu. Þar til ég
komst að því, að stúlkan, sem ég
hafði haft félagsskap af þessar
vikur f París, var ekki Lucienne Bou-
chier — heldur Modesty Blaise.
— Og hvernig varð þér þá við?
Hnú gekk nær honum um leið og
hún spurði og horfði í andlit hans.
4Q VIKAN 20. tbl.