Vikan - 19.05.1966, Blaðsíða 43

NYTTJ.
Diplomat vindill: Glæsilegur mjór vind-
ill, sem i einu hefur fínan tóbaksilm
og þægilega mildi.
Lengd: 130 mm.
Danish Whiffs smávindill: Sérstaklega
mildur, mjór smávindill, sem er reyktur
og virtur víða um lönd,
Lengd: 95 mm.
225
SKANDINAVISK
TOBAKSKOMPAGNI
Leverandor til
Det kongelige danske Ho£
urnar þrjár I vandlega lokuðum burðarstólum út til uppboðsstaðarins.
Hann stóð á hæð, og úr fjarlægð virtist þetta mikið mannvirki. Þetta
var ferköntuð bygging og fyrir öllum inngöngum voru smíðajárns-
grindur. Hópurinn fyrir utan var svo þéttur, að fangarnir urðu, undir
stjórn geldinganna, að troðast gegnum aragrúann, sem hafði safnazt
saman utan um einhverskonar töflu úr fáguðum marmara, en á hana
var hörundsdökkur maður með stórt nef að skrifa eitthvað á ítölsku
og tyrknesku.
Angelique kunni nóg í ítölsku til að skilja það sem á töflunni stóð:
Grísk-katólskir Grikkir 50 écus, gull
Grísk-katólskir Rússar 100 écus
Márar og Tyrkjar 75 écus
Ýmiskonar Frakkar 30 écus
GENGI
1 Frakki = 3 Márar i Marseilles
1 Englendingur = 6 Márar í Tanta
1 Spánverji = 7 Márar í Agadir
1 Hollendingur = 10 Márar i Livorno eða Genúa
Geldingarnir hrintu Angelique áfram og þau komu inn í stóran húsa-
garð með bláum flísalögðum stígum. Gullfallegur feneyskur gosbrunnur
ólgaði í miðju svæðinu. Hingað náði skarkali borgarinnar ekki, þykkir
veggirnir útilokuðu öll óþægileg hljóð, svo verzlunin gæti farið fram
í hátíðlegri þögn. Umhverfis svæðið voru útskornar súlur, þaktar býs-
antiskum málverkum, eins og teikningar í bók, og stóðu undir svölum,
sem voru fyrir utan herbergin, þar sem uppboöin fóru fram. Eldri
geldingurinn yfirgaf hópinn þar til að komast að því, í hvaða herbergi
þau ættu að fara.
Angelique fannst hún varla getað andað undir svona mörgum slæðum.
Það var eins og allt gerðist í draumi, eins og einhver vél hefði allt í
einu spúð henni úr sér á þröskuldi þessara sala, þar sem mannlegar
verur af öllum stærðum og gerðum voru grandskoðaðar með fíknum
augum. Hún ýtti blæjunni til hliðar til að ná andanum, en yngri geld-
ingurinn gaf henni í flýti merki um að hylja andlitið á ný. Hún lézt
ekki skilja hann, og hélt áfram að horfa dapurlega á hina væntanlegu
kaupendur — Tyrki, Araba og Evrópumenn — sem gengu yfir húsa-
garðinn og hurfu inn í húsið.
Allt í einu kom hún auga á Rochat, varakonsúlinn, þar sem hann
kom inn í garðinn.' Hann var með sitt venjulega vikuskegg og bar
einhver plögg undir handleggnum, Angelique hljóp til hans.
— Monsieur Rochat, hvíslaði hún, — hlustið á mig. Eg hef ekki
mikinn tima. Þorparinn, vinur yðar, d’Escrainville ætlar að selja mig.
Reynið að hjálpa mér, og ég skal alítaf vera yður þakklát. Ég er mjög
auðug í Frakklandi. Minnizt þess aðeins, að ég var ekki að gabba yður
varðandi þessar hundrað livres, sem ég hét yður. Ég ve!t, að Þér getið
ekki gert neitt fyrir mig sjálfur, en getið þér ekki fengið einhverja
kristna kaupendur — til dæmis riddarann af Möltu, sem kvað hafa
hér mjög mikil áhrif — til að vorkenna mér, vegna þess hvernig fyrir
mér er komið? Ég þoli ekki þá tilhugsun, að verða seld einhverjum
Múhameðstrúarmanni, og sett i kvennabúr. Segið riddurunum, að
ég sé fús til að borga hvaða lausnarfé, sem þeir sjálfir kjósi sér, ef
þeir aðeins vinni uppboðið og nái mér úr klóm þessara þorpara. Munu
þeir ekki hafa meðaumkun með vesalings kristinni konu?
Franski embættismaðurinn lét í fyrstu sem honum væri misboðið,
og hafði næstum yfirgefið hana, en róaðist eftir því sem lengra leið
fram i ræðu hennar.
— Þetta er kannske ekki svo vitlaus hugmynd, sagði hann og klóraði
sér í hnakkanum: — Og mjög sennilegt að þetta geti gengið. Yfirmaður
þrælahalds Mölturiddaranna, Don José de Almada, Kastilíumaður, er
hér i kvöld, og annar hátt settur meðlimur reglunnar, Charles de la
Marche, ráðsmaður frá Auvergne, einn af landsmönnum yðar. Ég skal
reyna að vekja áhuga þeirra á máli yðar, og ég fæ ekki séð, hvað ætti
að koma i veg fyrir að það takist.
— Væri það ekki skrýtið, ef meðlimir kristinnar reglu keyptu kven-
mann?
Rochat ranghvolfdi augunum: — Vesalings barn, það liggur í augum
uppi, að þér vitið ekki mikið um þennan stað. Árum saman hefur reglan
keypt og selt konur eins og hverja aðra þræla, og enginn hefur nokk-
urn tímann fett fingur út í Það. Nú erum við i Austurlöndum, og við
skulum ekki heldur gleyma því, að hinir góðu riddarar hafa unnið heit
um einlifi, en ekki hreinlífi. Éf til vill hefðu Þeir meiri áhuga fyrir
lausnarfé en ambátt til að leika sér að. Reglan þarfnast peninga til að
halda úti flotanum. Ég ætla að grafast fyrir um titla yðar, stöðu og
auðæfi. Riddararnir eru ævinlega fúsir til að halda uppi vinskap við
Frakklandskonung, og ég hef heyrt, að þér hafið verið í ekki svo litlum
metum við hirðina, hafið jafnvel verið mjög náinn vinur hans há-
göfgi, Lúðvíks XIV. Allt þetta gæti hvatt Þá til að hjálpa yður.
—■ Ó, ég þakka yður, Monsieur Rochat. Þér eruð frelsari minn!
Hún gleymdi því, hve lítilsmegnugur, óaðlaðandi og órakaður hann
var. Hann ætlaði að reyna að gera eitthvað fyrir hana. Hún þrýsti
hönd hans í ákafa.
Snortinn og vandræðalegur sagði hann: — Mér Þykir vænt um að
geta orðið yður að einhverju liði. Ég hef haft áhyggjur af kringumstæð-
um yðar, og það er ekkert sem ég gat gert. En reynið að missa ekki
vonina.
Ungi geldingurinn kom til þeirra eins og skrækjandi fálki, og þreif
í handlegginn á Angelique. Rochat flýtti sér í burtu.
I skyndilegu reiðikasti yfir þvi, að geldingurinn skyldi voga að leggja
svarta hönd á handlegg hennar, snerist Angelique á hæli og gaf honum
ærlegan löðrung. Geldingurinn dró sverðið úr sliðrum, en virtist ekki
geta ákveðið sig, hvort hann ætti að nota það á svona verðmæta verzl-
unarvöru. Hann var ungur og kom frá fjarlægu kvennabúri, þar sem
VIKAN 20. tbl.
I