Vikan


Vikan - 19.05.1966, Blaðsíða 37

Vikan - 19.05.1966, Blaðsíða 37
í námabæ, smáþorp, er stóð í djúpum dal. Þar dvöldum við nálægt þremur vikum. Á hverj- um morgni og hverju kvöldi tók- um við stund til að tína lýsnar úr fötum okkar. Viðureign okkar við kvikfénað þennan skelfdi mig, því við vissum, að hann gat borið með sér sjúkdóma. Og jafn- vel tiltölulega meinlitlar plágur gátu gert útaf við okkur, eins og málum var nú háttað. f námubúðum þessum skeðu furðulegir atburðir. Menn dóu á hverri nóttu. Þegar maður vakn- aði á morgnana, gat maður allt eins búist við því, að sá næsti við mann væri liðið lík. Nú, þegar enginn þurfti að leggja neitt á sig, slöppuðu menn af og létu eftir sér að deyja. Ég býst við að þriðjungur okkar hafi dáið, áður en við komumst til fangabúðanna við Jalú. Nokkrir reyndu að flýja. Þeim var refsað með því að loka þá inni í grindarbúri, sem var þriggja feta vítt en mannhæðar- hátt. Vistin í búri þessu var hræðileg. Menn urðu að standa þar þráðbeinir og máttu sig hvergi hreyfa. Varðmaður gætti þeirra, og ef fanginn í búrinu hreyfði sig, ýtti varðmaðurinn við honum með byssustingnum. Flestir misstu meðvitund eftir að hafa staðið í búrinu skamma hríð. Þeir voru þá látnir jafna sig, en síðan settir í búrið aftur. Sum- ir urðu að standa þar í allt að mánaðartíma. Lengsti hluti leiðarinnar var frá námabúðunum og norður að Jalú. Við sáum fleiri og fleiri rússneska vörubíla. Kínverjarn- ir ráku okkur inn í borg eina, og fólkið skipaði sér í raðir með- fram götunum til að horfa á okkur. Við hljótum að hafa litið út eins og snjómenn eða aðrar furðukindur £ augum þess, síð- hærðir og með skegg ofan á bringu. En það skipti ekki máli. f útjaðri borðarinnar gengum við framhjá stóru loftvarnarvígi, sem mannað var Rússum. Vöru- bíll hlaðinn rússneskum her- mönnum, nam staðar á veginum meðan við fórum hjá. Einn í okk- ar platónu gat talað rússnesku, enda fæddur í Rússlandi og hafði komið til Bandaríkjanna sem innflytjandi. Hann kallaði til landa sinna á rússnesku, og þeir spurðu hver hann væri og hvað- an. Þeir sögðust vera Rússar og hlutverk þeirra væri að manna þetta loftvarnarvígi, og þeir gáfu okkur nokkra hleifa af svörtu brauði. Norður-Kórea er óslétt land. Vikum saman klifruðum við yfir fjöll, ég hef ekki hugmynd um hve mörg. Við höfðum stöðugt eitt í huga: að komast upp á næsta fjall. Fætur okkar voru þá orðnir álíka mjóir og hand- leggirnir á mér eru nú. Þegar við nálguðumst hæstu eggina, var bæn okkar: Bara að það sé DOM ESTOS Domestos er sterkt, fjölvirkt, sýklaeyðandi hreinsiefni. Notkun þess tryggir hreinlæti. Tvær flöskur af Domestos ættu ávalt að vera til á hverju heimili. Ein í eldhúsinu— önnur í baðherberginu. Domestos DREPUR ALLA þEKKTA SYKLA X DOMl/lCE 7152 nú slétta hinum megin. En það var aldrei nein slétta. Þann áttunda október — nærri fimm mánuðum eftir að ég var tekinn höndum — komum við, hinir eftirlifandi úr fangahópn- um, í lítinn dal umluktan háum fjöllum. í fjarlægari enda hans voru búðir. Fyrsta datt engum okkar í hug, að þar væru ákvörð- unarstaðurinn. Við vorum næst- um komnir að þeim, er við sá- um þar nokkra bandaríska her- menn. Þannig lauk göngu okkar um fjöll Kóreu. Það mátti telja rifin í hverjum einasta okkar. Hné okkar voru berir kögglar, andlit okkar eins og á beinagrindum og skegg okk- ar flókin. Föt okkar voru drusl- ur, morandi í lús. Við drógumst inn í búðirnar. Gangan langa hafði verið okkur ægileg raun, lamað viðnámsþrótt okkar að miklu leyti, gert okkur að dýr- um. Og fleira var í vændum. Búðir nr. 1 voru í norðvestur- horni Kóreu, mjög nálægt Jalú- fljóti. Þær höfðu áður verið kór- eanskt þorp, og Kínverjarnir létu okkur setjast að í kofunum, sem gerðir voru úr þurrkaðri leðju. Ég var látinn hírast við tíunda mann í herbergi, sem var tólf sinnum tólf metrar að flatarmáli. Það fór fljótlega að kólna, og Kínverjarnir létu okkur hafa þessa bláu flokaeihkennisbún- inga, sem þeir gengu sjálfir í. Þeir voru mjög hlýir, en við fengum ekki til skiptanna, og þegar maðurinn hafði verið í sömu fötunum allan veturinn og fram á vor, voru þau orðiri svo skítug og ólyktin af þeim slík, að maður þoldi varla við í þeim. Framhald [ næsta blaði. VIKAN 20. tbl. gy

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.