Vikan


Vikan - 22.09.1966, Side 37

Vikan - 22.09.1966, Side 37
af höndum, því það var lítið um loftvarnir í borginni og raunar loftvarnarbyrgi líka. Og þegar kappar Churchills flugu heim aftur var einni borg færra í Evrópu. Hin prúða höfuðborg Ágústs sterka var orðin að undra- stórri hrúgu af múrsteinamuln- ingi og steiktu mannakjöti. Tvö hundruð og fimmtíu þúsund manns — íbúatala fslands og gott betur — hafði farizt í því vítisbáli. Og mennirnir, sem þetta gerðu, láta nú fara vel um sig í klúbb- unum sínum með húsgögnum frá Viktoríutímanum, þar sem þeir njóta hádegisverðar langt fram á eftirmiðdaginn, snúa upp á yf- irskeggið og tala um veðreiðarnar í Ascot. Þetta eru fallegustu, sið- menntuðustu og elskulegustu menn í heimi. Já, hann er skrýt- ið uppátæki þessi skyni borni maður. Bæheimur er framundan. Lid- ice, Súdetamorðin. Hið fyrr- nefnda kannast allir við, fáir hið síðara. Það gerðist á fáeinum góðviðrisdögum vorið 1945, þeg- ar Þjóðverjar höfðu verið sigr- aðir. Þá komu Tékkar inn í Súd- etahéruðin og slátruðu í snar- heitum eitthvað hálfri milljón manna að minnsta kosti, og var enginn greinarmunur gerður vegna kynferðis eða aldurs. Á þetta var ekki minnzt í Núrn- berg, enda var dómstólnum þar víst ekki ætlað að fjalla um stríðsglæpi sigurvegaranna. Þetta er dapurlegur heimur. Járnbrautir, kumbaldalegar í- búðarblokkir, tilbreytingarlaust landslag, grámi í lofti, maurið- inn mannskapur, sem gerir sér allt að iðnaði, jafnvel manndráp. Hér eru engir litir, nema rautt og grátt, blóð og ryk. í þessum löndum voru fjöldamorð stór- iðnaður og tómstundaíþrótt í gær. Og þau yrðu það viðstöðulaust aftur á morgun, ef einhverjum geggjuðum leiðtoga þóknaðist það. í borg einni sem Decin heitir, skammt innan landamæra Tékkó- slóvakíu, komu inn í lestina ein- kennisbúnir menn þarlendir, og inntu þeir mig eftir vegabréfi. Sem þeir sáu það, spurðu þeir hvort ég hefði ekki fengið sér- stakt leyfi, visum, til af fara gegnum Tékkóslóvakíu. Ég neit- aði því en sagðist hafa sannfrétt, að slík leyfi fengjust umyrða- laust á landamærunum. Ekki voru fulltrúar hins tékkneska réttlætis fyllilega ánægðir með þetta, og mátti á þeim skilja, að þeir teldu mig heldur léttúðug- an mann. Höfðu þeir við orð, að maklegt væri að slíkum fóla yrði sem snarlegast snúið við yfir í lönd Germana, en þegar ég hafði svarið og sárt við lagt að ekkert væri mér fjær skapi en að stíga fæti á tékkneska jörð og færi aðeins yfir landið vegna þess að það væri að þrvælast á þeirri leið, sem ég neyddist til að fara til að komast til rúmenskra byggða, þá urðu þeir smátt og smátt hag- stæðari. Þeir létu mig fylla út eyðublað — fjölda samritanna setti ég ekki á mig — afhentu mér síðan hið lífsnauðsynlega vísúm og óskuðu mér svo góðrar ferðar til Ruminska. Þá gat ég lagst til svefns á ný, enda voru Þjóðverjarnir nú farnir. Ég vaknaði með andfælum. Einhver ókennileg vera grúfði sig yfir mig á bekknum, hrika- ieg forynja með gul krókódíls- augu full með það ómennska hat- ur, sem maður sér í svip tröll- anna á þjóðsagnamyndum Ás- gríms. Víður kjaftur drekans gekk til í sífellu og út á milli margfaldra raða af geigvænleg- um vígtönnum, sem áreiðanlega höfðu aldrei verið burstaðar nema upp úr blóði, hraglaði yfir mig ókennilegum hljóðum, sem mér var ekki ljóst hvort til- heyrðu einhverju mannamáli. Ég reif mig upp með óhljóðum og reyndi að strjúka martröð- ina úr augunum, en hún varð við það aðeins sýnu skýrari og eftir því óhugnanlegri. Þetta var kerling um sextugt gæti ég trúað, nokkrum þumlungum hærri en ég og mörgum sinum gildari. Andlitið var alnarbreitt að minnsta kosti eins og á móður Gríms loðinkinna. Það var gneistandi líf í augunum, þótt ekki væri þar minnsti snefill af mannlegri tilfinningu. Tröllvax- inn skrokkurinn, sem fyllti næst- um út í klefann, var á stöðugu iði, eins og á óþolinmóðu rán- dýri. Ég litaðist um eftir Búlgörun- um mínum, en þeir voru þá horfnir með húð og hári, og var ég í engum vafa um hver ör- lög þeirra hefðu orðið. Ég var stjarfur af skelfingu og þorði mig hvergi að hræra, því ég var viss um, að þessi vonda ketta myndi þá og þegar rjúka á mig og rífa mig á hol. Ég reyndi að hugleiða, hvað menn eins og Heilagur Georg eða Illugi Tagld- arbani hefðu gert í mínum spor- um, en þeir mættu nú víst sínum drekum ekki öðruvísi en gráir fyrir járnum. Kettan hélt áfram gnöllri sínu og bandaði um leið hramminum aftur fyrir sig, en bar stóð hóp- ur af einskonar mannverum á svo háum aldri að siá. að ó- hugsandi virtist annað en þær væru löngu dauðar, enda var ég hvergi nærri viss um að þær væru lifandi. Þetta fólk var allt vafið í upplituð sjöl og dulur, eins og vofur nota oft þegar þær eru á stjái, og úr líkgráum andlitunum störðu á ekkert gul augu sjáaldurslaus, sem aldrei var deplað. Ég hefði siálfsagt brjálast þarna á næsta andartaki, ef ekki hefði undið sér inn í klefann ung- ur kvenmaður, sem var mann- eskjulegur í einu og öllu. Hún Brillo sápu svampar Nýju BRILLO sápu svamparnir gljáfægja pönnurnar fljótt og vel. Aðeins með BRILLO er hægt að gljáfægja pönnur og potta, auð- veldlega, vandlega, og undra-fljótt. BRILLO'S drjúga sápulöður leysir alla fitu upp á augabragði og pönnur og pottar gljá og skína og svo endist BRILLO svo lengi af því að í hverjum svampi er efni, sem hindrar ryðmyndun. P. S. Parket og Jaspelin gólfdúkur - nýir litir. Einnig linoleum parket-gólfflísar í viðarlíkingu. VIKAN 37

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.