Vikan - 22.09.1966, Qupperneq 39

Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentið. Ólíkt útlit
TONI lifgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift að
leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur lagningunni.
Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er. Hér eru þrjár
ólíkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á einu Toni. En þér
getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Um Toni—Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva. Engin
fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í handhægri plastik flösku. Vefjið
aðeins hárið upp á spólurnar og þrýstið bindivökvanum í hvern
lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni. Engar krullur. Engir
stífir broddar. Toni gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
mælti til mín á þýzku og þýddi
mál kerlingar. Kom þá á daginn,
að þessi forynja taldi sig eiga
rétt á sæti því, er ég hírðist í;
kvaðst hafa keypt miða upp á
það í Prag, en þangað reyndist
lestin nú vera komin. Ég kvaðst
á móti hafa öðlazt rétt á sætinu
í Berlín, og hefði einhverntíma
verið sú tíð, að fororðningar
frá þeirri höfuðborg hefðu þótt
fullgildar hér í landi. Við þetta
svar komst kettan öll á hreyf-
ingu og þótti mér nú sýnt, að
hún myndi ekki draga lengur að
gera mér sömu skil og Búlgör-
unum. En í sömu svipan kom á
vettvang lestarvörður einn, og
var málið borið undir hann.
— Berlin ja, sagði hann eftir
að hafa litið á minn plássmiða
og var ekki laust við lotningu í
rómnum. Kvað hann upp þann
úrskurð, að sætið bæri mér og
engum öðrum. Ófreskjan gnöllr-
aði einhverju að honum, en hann
leit aðeins tómlátlega við henni
og ansaði engu. Þetta var lítill
maður, flatur í framan og óásjá-
legur, en þó kunni hann ekki að
hræðast þegar réttlætið var í
húfi. Ég er viss um að hann hef-
ur verið kominn af Jóhanni
Húss.
Sem sagt, þessi ógurlega kerl-
ing varð að láta sig og gekk nú
út ragnandi, en gamalmenni sín
skildi hún eftir í klefanum hjá
mér; hafði bara verið að fylgja
þeim á stöðina. Af þeim lagði
fnyk slæman, svo ég kaus eftir
alltsaman að færa mig yfir í
næsta klefa, sem var tómur. Svo
ók lestin af stað og ég sá lítið
af Prag, sem mér er þó sagt
að sé ein fallegasta borg austan-
tjalds.
Þessi dagur var með þeim heit-
ari, sem runnið höfðu það sum-
ar og mikið sólfar í sveitum
Bæheims og Móravíu. Landslag
er þarna með svipuðu móti og
algengast er í þeim löndum Evr-
ópu, sem ég hef farið um: held-
ur öldótt, skógar, þorp, akrar.
Hér er móðurmoldin frjó og feit
og veitir sonum sínum brauð
af ærnu örlæti. Sumsstaðar sást
fólk bogra við uppskerustörf á
ökrum úti; annarsstaðar brá fyrir
hópum verkamanna að vegagerð:
breið andlit slavnesk og brúnir
skrokkar, berir að beltisstað og
smurðir í svita.
Skömmu eftir að keyrt var af
stað frá Prag, bættist mér sam-
ferðakona í klefann, pólsk, bóka-
vörður í Varsjá. Þetta var alúðleg
kona greind og þótti mér all-
gaman að ræða við hana, þótt
þau orðaskipti yrðu að fara fram
á þýzku ,sem við kunnum nokk-
urnveginn jafnilla. Það var fjör
og lyftingur í þessum kvenmanni
og maður fann fljótt að hún var
af þeirri manngerð, sem skoðar
mótgang ekki endilega sem ó-
gæfu og niðurbrot, heldur sem
hluta af lífinu og réttir sig við
hverja hrinu eins og seigur tein-
ungur. Hún var örlítið gulleit
á hörund eins og þarna er ekki
óalgengt; sagði mér ýmisleg tíð-
indi úr landi sínu. Hún hafði
tekið þátt í frelsisbaráttu landa
sinna á stríðsárunum og verið
handtekin af Þjóðverjum og
pynduð af þeim; ör á handlegg
uppi við öxl, sem sýnilega var
eftir djúpa und og ljóta, var
til vitnis um það. Þeir höfðu
endað með að dæma hana til
dauða og snaran var þegar kom-
in um háls hennar, er skyndilega
var hætt við aftökuna. Læknir
fangelsisins hafði gefið vottorð
um, að hin dauðadæmda væri ó-
létt, og mætti því lögum sam-
kvæmt ekki aflífa hana fyrr en
barnið væri fætt. En löngu áður
en það kom í heiminn, höfðu
nasistar verið reknir úr Póllandi.
Ég spurði um álit hennar á nú-
verandi stjórn lands hennar, en
hún kom sér hjá að svara beint.
— Stjórnarfarið hjá okkur getur
verið svo og svo, sagði hún, —
en í hjarta og sál — hún studdi
krepptum hnefa á brjóst sér, —
erum við alltaf Pólverjar. Og
mátti á henni skilja, að það væri
nú fyrir mestu.
Hún spurði um ísland og kann-
aðist við Laxness, sem nú virðist
vera frægari en allt sem íslenzkt
er, nema ef vera skyldu Loft-
leiðir. Ég gat nefnt henni slatta
af pólskum rithöfundum, sem ég
hafði lesið eitthvað eftir og stór-
hækkaði í áliti hjá henni við það.
Félagsskapurinn í vagninum
færðist allur í aukana þegar lest-
in gerði stuttan stans í Bratislövu,
sem er önnur stærsta borg lands-
ins og höfuðborg Slóvakíu. Þá
kom inn til okkar slæðingur af
fólki, körlum og konum, Slóvök-
um og Ungverjum. Þetta var gott
og alúðlegt fólk og fljótt að kynn-
ast; sýndi okkur. myndir af
kornabörnum sínum og stofnaði
af góðum vilja til viðræðna, sem
urðu að vísu mjög takmarkaðar
vegna skorts á tungumálakunn-
áttu.
Nú var keyrt austur eftir sléttu
þeirri, sem liggur í Slóvakíu suð-
VIKAN 39