Vikan - 03.11.1966, Blaðsíða 10

Nýlega kom hingað til lands ungur ís-
lendingur, Pálmi Snorrason að nafni, sem
undanfarin fimm ár hefur dvalizt í því fjar-
læga landi Ástralíu. Fróðleikur íslendinga
um þetta merkilega ríki er líklega almennt
heldur takmarkaður, þó hafa sjálfsagt marg-
ir ávæning af því að þarna séu kengúrur,
villimenn sem kasta búmerangi, gullnámur
og mikil sauðaeign. Stinningsgott leikrit,
sem Þjóðleikhúsið sýndi fyrir fáum árum,
færði okkur heim sanninn um, að þarna er
til fagurfræðileg menning, þótt Gunnar Dal
vilji ekki svo vera láta. Leikritið heitir
Seytjánda brúðan og höfundur þess Ray
Lawier.
En látum okkur nú sjá, þetta viðtal er
við hann Pálma Snorrason. Þeir fóru héðan
út í janúar 1961 fjórir ungir Reykvíkingar,
auk Pálma Magnús Karlsson, Ásgeir Egils-
— Hvað kom til að þið tókust þessa löngu
ferð á hendur?
— Ævintýraþrá, geri ég ráð fyrir.
— Og er nóg um atvinnu þarna?
— Já, það er mikill skortur á vinnuafli.
Iðnaðarmenn eru sérstaklega eftirsóttir. Það
er því enginn vandi að fá vinnu strax, jafn-
vel þótt maður komi ekki sem innflytjandi.
— Hvar í landinu dvaldir þú?
— Á Tasmaníu, sem er allstór eyja undan
suðurströnd landsins austanverðri. Þangað
fluttu Bretar Jörund hundadagakonung í
útlegð. Ég hef lengst af búið í borg, sem
Burney heitir; þar eiga heima um tuttugu
þúsund manns. En alls eru íbúar Tasmaníu
um þrjú hundruð og sextíu þúsund.
— Er þetta kostagott land?
— Það held ég megi segja. Þarna er mik-
ið skógarhögg og pappírsiðnaður, málmar í
eru þeir mjög harðir á því að vera bara
Ástralíumenn. Þeir eru sem sagt mjög þjóð-
ernissinnaðir.
— Eru félagar þínir þrír ennþá í Ástra-
líu?
— Nei, sem stendur erum við allir hér á
landi, og ég veit ekki til að hinir fari aftur.
Ég er hinsvegar aftur á förum til Ástralíu;
ætla að setjast þar að. Ég er fyrir skömmu
kvæntur ástralskri konu, sem Jenny heitir.
— Hvaða atvinnu hafið þið stundað í
nýja landinu?
— Fyrst fórum við allir að vinna í námu,
en ekki leið á löngu áður en við fengum
allir vinnu í samræmi við okkar starfs-
menntun. Tveir hinna strákanna eru vél-
virkjar og einn trésmiður. Sjálfur er ég
hljóðfæraleikari, spila á víbrafón og harm-
óníku. Mestallan þann tíma, sem ég hef
Raett vlO Rálma Snorrason sem hyggst setjast að í Ástrallu - Dagur Þorleifsson
son og Friðrik Ingvarsson. Þeir fóru fyrst
til Bretlands og þaðan með skipi til Ástra-
líu.
— Við gerðumst innflytjendur, sagði
Pálmi. — Þá fær maður þriðjung fargjalds-
ins greiddan. Brezkir innfiytjendur hafa enn
betri kjör, þeir sleppa með að borga tíu
pund. Sé maður innflytjandi, fær maður
auk þess frítt fæði og húsnæði í Ástralíu
þangað til manni hefur verið útveguð vinna.
— En þeir, sem fara sem innflytjendur, eru
skuldbundnir til að dveljast í landinu ein-
hvern ákveðinn árafjölda, er ekki svo?
— Jú, þeir verða að vera í landinu í tvö
ár.
jörðu, kopar, sink, járn og aluminíum. Þarna
er líka mikil eplarækt, enda er Tasmanía
kölluð „eplaeyjan“.
— Ég hef heyrt því fleygt, að Tasmaníu-
menn séu brezkari í siðum og viðhorfum
en aðrir Ástralíumenn. Er það rétt?
— Ekki hef ég orðið var við það. Raunar
er ekki alveg laust við að nokkurrar Breta-
andúðar gæti í Ástralíu. Þetta stendur í
sambandi við það, að mörg brezk stórfyrir-
tæki hafa útibú í landinu og brezkir menn
þykja ganga fyrir um stöðuveitingar hjá
þeim. Og þótt mestur hluti innflytjendanna
komi frá Englandi og flestir landsmanna
eigi skammt til Englendinga að telja, þá
verið í Ástralíu, hef ég spilað í danshljóm-
sveitum, og auk þess kennt á harmóníku og
komið fram í sjónvarpi.
— Er munur á skemmtanalífinu þar syðra
og hér heima?
— Já, það er miklu minna borið í dans-
staði og klúbba þar en hér.
— Hvað drekka Ástralíumenn?
— Bjór fyrst og fremst, og framleiða hann
sjálfir.
— Hver er aðalatvinnuvegur borgarbúa
í Burney, þar sem þú býrð?
— Þarna er mikill baðstaður, svo þarna
er krökt af fólki um helgar. Vinnuvikan í
Ástralíu er ekki nema fjörutíu stundir, svo
10 VIKAN 44-tbl-