Vikan - 03.11.1966, Blaðsíða 13

Bara nafnið: atkvæðalaust, drungalegt, ón
hljóms — Tove. Stúlkan — slétthærð, unglings-
lega klædd, smóeyg, getur aldrei verið kyrr.
Eins og það sé kvikasilfur f henni allri.
Við hana ótti ég að berjast.
Ef það yrði þá urri nokkuð að berjast.
Eg fékk að vita það í gærkvöldi. Skilnaður.
I morgun fór ég með börnin til Agnesar, þóttist
þurfa að fara til tannlæknis, tók síðan lestina
til borgarinnar og ók heim til stúlkunnar. I lest-
arrúðunni var ég grá skuggamynd, manneskja
án persónuleika, án skýrra útlína. Eins og hún
fyrir mér — þá. Fór úr við T-stöðina, fór úr
grænum lestarvagni í grænan lestarvagn, ákvörð-
unarstaður: Austurmalmstorg. Gekk upp Stór-
götu, framhjá Hedvig Leonoru kirkju með snævi
þöktum, sviplausum kirkjugarði, framhjá skraut-
legum auglýsingaskiltum Broddmans, framhjá
grillmatstaðnum, tók vel eftir öllu, eins og ferða-
maður.
í lyftunni leit ég í spegilinn, eins og gefur að
skilja. Athugaði þrjátíu og fimm ára andlit mitt
með gaumgæfni og reyndi að bera það saman
við hennar andlit, fyrirfram. Hún: tuttugu og
þriggja. Staðreyndirnar, sem mér voru kunnar
— vann á auglýsingaskrifstofu, dökkhærð
(„Drottinn minn dýri, hvaða máli skiptir þaS
nú?“), maðurinn minn elskar hana.
Kjánalegt — tveggja barna faðir. Kjánalegt,
hann er rétt að verða fertugur. í september —
þann tuttugasta og sjöunda. Ég verð að fá hann
til að beita skynseminni.
Annars?
Hvað skyldi Agnes segja? Og Anita og Rolf?
Forsmáð . . .
NEI .
Hringi dyrabjöllunni. Hringi fast og ákveðið.
Finnst ég þrýsta hluta af hugrekki mínu í bjöllu-
hnappinn, er ég styð á hann, verð að endur-
heimta það, áður en hún opnar, laga á mér
slæðuna, haga ég mér kjánalega? verð að vera
virðuleg í framkomu, hana má ekki renna grun
í — hvað? Að ég sé hrædd? En því í ósköpun-
um skyldi ég vera hrædd? Ég, sem fæ börnin,
húsið, sumarbústaðinn, ef í það fer.
Ef í það fer, já. En hvað skyldu þau segja?
Síðasta miðdegisboðið, nei, ekki það síðasta.
Síðasta miðdegisboðið hjá okkur. Þau komu
Agnes og Gunnar, Anita og Ralf, börnin sváfu
allan tímann. Damaskdúkurinn, hvíta postulínið
með gylltu brúnunum, hafði rauðgul kerti í
furustjökum á borðinu, rauðgular munnþurrkur,
vönd af gulum og rauðgulum túlípönum — að
dúka smekklega borð, mér lætur það vel, eng-
inn getur borið á móti því. Þó að ég hafi aldr-
ei lært það, ekki í húsmæðraskóla eða þess
háttar. Steikin var meyr og vel heppnuð, salat-
ið ferskt, nákvæmlega rétt hitastig á víninu —
ALLIR sögðu, að þetta væri fullkomið, alveg ein-
stakt.
Hvað kann hún? Ógift stúlka, tuttugu og
þriggja, auglýsingaskrifstofa.
Var ekki við því búin, þegar hún opnaði.
Skyndilega var hún bara þarna, í túrkislitum
heimakjól, og það sást engin kúla enn, en ég
vissi samt, að hún var þarna — og að við yrð-
um að borga. En að vera að flækja sér inn (
svona lagað! En það er vlst ekki til sá eigin-
maður, sem ekki á s(n víxlspor. Ef ég aðeins
tek þessu skynsamlega.
— Ég er frú (já frú, stúlka mín) Dahlberg.
Eiginkona Tore Dahlberg.
Eitt ruglingslegt andartak, síðan sé ég allt:
Slétt hár, unglingslegan klæðaburð, músaraugu,
aldrei kyrr. Með kvikasilfur í sér allri. Þetta er
sem sagt Tove, sem á von á barni með mann-
inum mínum.
Skelfing lítilfjörlegt. Hún er grá, stúlkan. Grá.
Og sú á eftir að verða grá, þegar hún er kom-
in lengra á leið. Eins og grásteinn, þung og
grá . . .
Hvað hefur hann séð við hana? Hugsuninni
slær leiftursnöggt niður í hug minn.
— Ég má kannski koma inn smástund? Hefði
gjarnan viljað tala við yður nokkur orð — og
það er líklega ekki heppilegt að standa í for-
stofunni.
— Gjörið þér svo vel .
Hún víkur til hliðar. Röddin er dimm og grá
— en hreyfingarnar eru mjúkar. Það verður
að viðurkennast, að hreyfingarnar eru mjúkar.
Eins og hjá dýri. Það hlýtur að hafa verið það,
sem Tore hreifst af.
Tore og Tove. Skrítið, að mér skuli ekki hafa
dottið það í hug. Þau hafa sjálfsagt hlegið að
því og leikið sér að nöfnunum. Ein stafbreyting
og Tore verður Tove, gengur upp í Tove ....
Hugsanir sem villa um fyrir mér. Nei, fágun
og virðuleiki. Ég hef allt, hún ekkert. Bara kúl-
una, sem ekki er orðin nein kúla ennþá.
Og jafnvel þótt þú fáir hann, stúlka mín,
þá færðu bara HANN. Ég mun gera kröfur,
góða. Sumarbústaðurinn, húsið, börnin. Ég mun
meina honum að hitta börnin. Ef hann ætlar
að halda þessu til streitu, skal hann svo sann-
arlega fá að súpa seyðið af því, sem hann hef-
ur lagt í sálfur.
— Þér vilduð tala við mig, frú Dahlberg.
Ósmekkleg íbúð. Tekk, þessi væmna trjáteg-
und. Tekkbókahilla, tekkborð, tekkstólar með
gráum setum, blá gólfábreiða, stór gluggi,
dökkgræn gluggatjöld úr thaisilki (jæja, þó það),
hvít úr teryleni, pottablóm — reyndar bara
Sankti Pálína — rósrauður hægindastóll (smekk-
laust), stórt rúm með tekkgöflum, grá ábreiða
á því (þar — sjálfsagt. En að hann skuli . . ),
teikningar á borðinu, í bókahillunni aðallega
fagbækur og Ijóðabækur (engar venjulegar
bækur, fljótt á litið). Eldunarkrókur og hurð á
honum. Er þetta allt og sumt?
Drottitnn minn, heldur Tore, að hann geti
líka búið í þessum brúðuskáp?
Tore, sem alltaf hefur lagt svo mikið upp úr
fágun og virðuleika. Tore, sem alltaf hefur við-
urkennt smekkvísi mína og sem var svo hrif-
inn af gömlu mununum, sem ég fékk úr dánar-
búi föður míns.
— Já, Tore hefur sagt mér alla . . alla sög-
una. Hann hefur talað um, að hann óski eftir að
fá skilnað, og ef hann heldur fast við þá ákvörð-
un, mun ég auðvitað — þó að þér gerið yður
vonandi grein fyrir, að það muni verða honum
alldýrt.
Hún lætur sig síga niður í hægindastólinn,
stendur upp aftur og býður mér sæti í honum.
Hún hreyfir sig sannarlega með yndisþokka,
eins og ungt dýr. Dýrið er alláberandi í fari
hennar. Getur aldrei sómt sér vel sem húsmóðir
og gestgafi, getur aldrei lært að koma fram.
Hún hefur þannig persónuleika, að það liggur
í augum uppi.
Hún brosir. Það er innhverft bros. Hún er
örugg með sig, það vantar ekki. En það er
ýmislegt, sem hún ekki veit. Hún veit ekki, að
það er ég, sem er með öll trompin á hendinni.
— Hversu dýrt verður það honum?
En sá raddblær. En sá móðgandi .... Eins
og hún væri að gefa í skyn, að það væri ég,
sem væri að ágirnast, en ekki hún. Nei, stúlka
mín, þú leikur þér ekki að því að hafa mig
að fífli.
— Ja, þér skiljið vonandi, að eftir slíkt sem
þetta, get ég ekki leyft börnunum ....
— Er það ekki lögfræðilegt atriði? Faðir hef-
ur líklega alltaf rétt til að hitta börn sfn, er
ekki svo?
Hann hefur svo sem uppfrætt hana. Fa8ir
hefur liklega alltaf rétt til að hitta börn sín . . .
Hún er'göfuglynd núna, það held ég nú. Lætur
sem hún vilji, að hann fái að hitta börnin min
eftir sínum geðþótta. Skilur hún ekki, að með
því gefur hún sjálfri sér stóran mínus?
— Má e.t.v. bjóða yður kaffisopa? Eða sherry-
glas?
Þú heldur, að þú afvopnir mig, já!
Að ég láti mig svona auðveldlega — ónei!
Faðir hefur liklega alltaf rétt til að hitta börn
. . LögfræSilegt atriSi . . .
Þakka yður fyrir, en ég er rétt að fara.
Músaraugu, Tindrandi — en Ktil. Svört strik,
eins og á táningi. Hún er þó alltént tuttugu og
þriggja, og heldur við . .
Nei.
Fágun og virðuleiki. Ef Tore ætlar að fá mig
til að taka hann aftur í sátt .... Og á mið-
vikudaginn fáum við einmitt foreldra hans til
miðdegisverðar. Þau eru búin að hlakka svo
mikið til að fá að sjá börnin. Og hvað skyldu
þau segja? Tore og múseygð Tove .... Eins
og þau voru glöð og ánægð við brúðkaupið.
Framhald á bls. 34.
44. tbi. VIKAN 13
Eitt ruglingslegt andartak... þá átta ég mig á, að það er hún,
sem stendur fyrir framan mig, — stúlkan, sem á von á barni
með manninum mínum.