Vikan - 03.11.1966, Blaðsíða 11

fólk vinnur ekkert á laugardögum. Og við
yfirvinnu líta þeir ekki.
— Hvernig nota þeir þá allan þennan frí-
tíma?
— Hann fer fyrst og fremst í íþróttir og
sport, hjá öllum almenningi að minnsta
kosti. Fólk stundar mikið sund og alls kon-
ar sjósport, sjóskíðaferðir, kappsiglingar,
veiðar o. s. frv.
— Hvernig eru lífskjörin þarna? Betri
eða verri en hér?
— Kaupgjald er mjög svipað, en verðlag
hér er miklu hærra.
— Það er heldur í heitara lagi á þessum
slóðum, er ekki svo?
— Jú, meðalhitinn er 62 stig á Fahren-
heit yfir árið, heitast í desember og janúar
og kaldast í júní. Þá er hægt að fara á skíði
urströndinni. Um norðurströndina hef ég
ekki farið, enda býr þar fátt manna.
— Hefurðu séð Ástralíunegra?
— Nei, ekki neina þeirra, sem enn lifa
samkvæmt háttum feðra sinna. Þeir eru nú
ekki nema áttatíu þúsund í öllu landinu. í
Tasmaníu bjuggu áður mjög frumstæðir
villimenn, skyldir Ástralíunégrum en þó
töluvert frábrugðnir þeim, en þeir eru nú
algerlega útdauðir.
— Hversu margir íbúar eru í landinu?
— Ellefu og hálf milljón, og þeim fjölgar
ört, því innflytjendastraumurinn er mikill.
Flestir koma þeir frá Bretlandi, en nú kem-
ur líka inn í landið fjöldi ítala, Grikkja,
Júgóslava, Spánverja, Þjóðverja og Skandi-
nava, svo einhver þjóðerni séu nefnd.
— Ber mikið á óttanum við „gulu hætt-
fórum þaðan með lest til Þýzkalands, þar
sem við keyptum bíl og ferðuðumst í honum
um flest Evrópulönd. Svo komum við með
Gullfossi til Reykjavíkur.
— Þú kannt vel við Ástralíumenn?
— Ja, þetta er gott fólk og alúðlegt, og
mér hefur liðið vel hjá því. Ég er enn ís-
lenzkur ríkisborgari, en þó hef ég að öllu
leyti sömu réttindi í landinu og ástralskir
ríkisborgarar, en slepp við ýmsar kvaðir,
til dæmis herskyldu. Einu réttindin, sem ég
fer á mis við, eru kosningaréttur.
— Hvað tekurðu þér fyrir hendur, þegar
þú kemur aftur til Ástralíu?
— Möguleikarnir eru þarna miklir fyrir
innflytjendur, sem vilja komast áfram, sum-
part vegna þess, að Ástralíumenn sjálfir eru
gefnir fyrir að taka lífinu rólega og sjá enga
í fjöllunum á meginlandinu suðaustanverðu
og á Tasmaníu líka.
— Finnst þér ísland hafa breytzt mikið
þessi ár, sem þú hefur verið úti?
— Manni bregður mest við það hvað dýr-
tíðin er orðin óskapleg. Ég gæti trúað að
íslendingar ættu heimsmet í henni. Og svo
rekur maður auðvitað augun í það hve mikið
hefur verið byggt. Húsin eru mörg áberandi
íburðarmikil, bæði hið innra og hið ytra,
enda leggja íslendingar líklega meira upp
úr húsum en aðrir menn.
— Hefurðu ferðazt mikið um Ástralíu?
— Já, ég hef farið um allt landið frá
Perth á vesturströndinni til Brisbane á aust-
una“ frá Kína og öðrum Asíulöndum?
— Almenningur virðist ekki gera sér
mikla rellu út af henni, frekar en utanríkis-
málum yfirleitt. En lituðum mönnum er
bannað að flytjast inn í landið lögum sam-
kvæmt. Ef slílc bannlög væru ekki í gildi,
myndi hið hvíta fólk í landinu fljótlega
hverfa í flóð gulra innflytjenda. En landið
þarfnast sárlega fleira fólks. Það er sagt,
að þurfa muni um fjörutíu milljónir manna
í viðbót til að nytja auðlindir þess nokkurn-
veginn.
— Hvernig komstu heim? Loftleiðis eða
sjóleiðis?
— Við hjónin komum sjóleiðis til Ítalíu, en
meiningu í því púli, sem Evrópumönnum er
gjarnt að leggja á sig, yfirvinnu og þess-
háttar. Sjálfur er ég töluvert á báðum átt-
um hvað ég á að taka mér fyrir hendur, þegar
til Ástralíu kemur. Ég hef verið að hugsa
um að setja upp hljóðfæraverzlun, og einnig
hef ég stundað nám í plastikframleiðslu. Það
er margt, sem er að brjótast í manni.
— Ætlarðu að búa áfram á Tasmaníu?
— Ég er líka óákveðinn í því. Möguleik-
arnir eru víða miklir. Mér leizt til dæmis
mjög vel á Perth, sem er aðalborgin í Vestur-
Ástralíu. Það er mjög falleg borg og tíðar-
farið með eindæmum: sól samfleytt níu
mánuði ársins. dþ.
44. tbi. VIKAN 11