Vikan - 09.03.1967, Blaðsíða 32

■ ■ ■ a
DAUDI FORSETA
Auðvitað liefði leyniþjónustan átt að standa vörð um
slysavarðstofurnar. En ógæfuatburðurinn hafði afhjúpað
veikleika, sem áður Iiafði verið hulinn: að trúnaður hvers
öryggisvarðar var bundinn manni, en ekki embætti. Meðan
Kennedy hafði verið við stjórnvölinn, lá allt ljóst fyrir. En
nú hafði hin gamla skipan vikið fyrir óviðráðanlegri ringul-
reið. Að nafninu til var Roy Kellerman enn fyrirliði örygg-
isvarðanna. En Emory Roberts Iiafði þegar gert litið úr valdi
lians. og þegar Roy fyrirskipaði öllum lífvörðunum, sem
verið höfðu í Halfback, að gæta sjúkrahússdyranna, gerði
enginn sér þá fyrirliöfn að benda á að Roberts hefði þegar
tekið fram fyrir hendurnar á honum með því að gefa þeim
önnur fyrirmæli. f rauninni höfðu fáir öryggisvarðanna fyr-
ir því að segja Roy nokkurn skapaðan hlut, sem sjálfsagt
var jafngott, þvi þótt spilin hefðu verið Jögð á borðið, hefði
]>að varla leitt til neinnar niðurstöðu. Þar eð hver forseti velur
sér sjálfur lífverði og þar eð Kellerman var Lyndon Jolmson
ókunnugur, þá var Roy nú þegar sem vængbrotin önd. En
hinsvegar lá ekki ljóst fyrir liver yrði eftirmaður lians. Ro-
berts hafði hallað sér að Johnson, en Youngblood hafði verið
með varaforsetanum á undan lionum og var skjólstæðingur
lians. Þannig var leyniþjónustan sundruð, þótt hún hefði
átt að vera til fyrirmyndar um eindrægni. Öryggisverðirnir
voru jafn forustulausir og ruglaðir i ríminu og aðrir i fvlgd-
arliði forsetans. Kellerman og Hill héldu sig áfram í návist
Kennedys. Youngblood, Roberts og Lem Johns liöfðu snúið
sér að Johnson. Persónuleg hollusta réði mestu um, Iivoru-
megin örvggisverðirnir skipuðu sér. Engin reglugerð var lil
að fara eftir, ekkert kerfi og niðurstaðan varð stjórnleysi.
Fyrstu klukkustundirnar eftir að ósköpin dundu á urðu
fleiri gripnir móðursýki en menn geta gert sér í hugarlund.
Margir skýrðu síðar frá þvi, hvernig þeir töldu að þeir hefðu
átl að hegða sér — að þeir Iiefðu átt að hafa stjórn á sér,
þótt þeir væru í geðshræringu. En staðreyndirnai- eru mis-
jafnari en svo. Fáir höfðu stjórn á sér og gerðu jafnvel margt,
er kemur fyrir sem hrein vitlevsa. Næslum allir, sem stadd-
ir voru í slysadeild Parkland-sjúkrahúss minúturnar kring-
um klukkan eitt, sýndu af sér liegðun, sem i hvern annan
tima hefði þótt í meira lagi skrýtileg. Ekki er ástæða til að
skopast að neinu þessara atvika, en rétt er að nefna nokkur
dæini. Að öðrum kosti væri ómögulegt að hotna i ástandinu.
Tökum Ted Clifton, hershöfðingja, til dæmis. Hann var
dæmigerður herforingi, gamall striðsmaður og aðalráðgjafi
forsetans um hermál. Af öllum, sem Jiarna voru staddir, hefði
Clifton frekast ált að gera sér grein fyrir möguleikum
merkjaflokksins. En hann gleymdi honum alveg. Þess i stað
sýndi hann simastúlku á Parkland kreditkort sitt og bað
bana koma sér í langlínusamband við Hvita húsið. Sam-
bandið fékk hann, þótt undarlegt megi heita. Þegar tekið var
undir, bað bann um að bringt yrði til frú Clifton og frú
O’Donnell og þeim tilkynnt, áð eiginmenn þeirra væru ó-
meiddir. Þegar þessu áriðandi erindi var lokið, bað hann
símastúlkuna að gefa sér samband við Rromley Smith, fram-
kvæmdastjóra Þjóðaröryggisráðsins (NationalSecurity Coun-
cil) og spurði hann. „Er leyniþjónustan komin i málið?“ Það
er í meira lagi furðulegt hvað hershöfðinginn lét ganga fyrir.
Hann gat ekki hugsað sér að snúast við þeim möguleika, að
um samsæri gegn Bandaríkjunum væri að ræða, fyrr en
bann hafði hughreyst konur þeirra O’Donnells.
Eða litum á hátterni Clints Hill, sem var óvenju fljótur
að átta sig á hlufunum, eins og hann hafði sýnt í Elm Street.
Hann var á gangi í slysadeildinni og þá rann það upp fyrir
honum að hann var jakkalaus. Allt i einu fannst honum svo
32 VTKAN 10-tM-
mikilvægt að vera óaðfinuanlega klæddur, að hann sneri sér
að einilm forráðamanna sjúkraliússins, sem var á stærð við
hann, og bað um jakkann lians að láni. Hann fékk jakkann
umyrðalaust, þótt jakkaeigandinn skildi illa livaða máli
það skipti að vera á skyrtunni á stund sem þessari.
Bob Dugger, lögregluliðþjálfi í Dallas, var. frá sér af liug-
sýki úl af bíl. Hann hafði heyrt fréttirnar við Verzlunarmið-
stöðina og ekið til sjúkrahússins í bil yfirmanns sins. Hann
hafði ekki liaft tíma lil að biðja um leyfi lil að nota bílinn, og
nú nöguðu áhyggjurnar liann. Hvað myndi yfirmaður hans
hugsa? Myndi hann lilkynna að fcilnum hefði verið stolið?
Fengi hann ákúrur? Málið var grafalvarlegt.
Skilaboð lil Anne Clifton, lireinn jakki handa Clint, lánaður
bíll. Þannig gengu menn á snið við aðalatburð þann, er þeim
þótti sér um megn að hugsa til, en þrifu þess í síað í smá-
atriðin eins og hálmstrá. Nostruðu við þau eins og viðkvæma
hluti, vöfðu þeim inn og stungu þeim umhyggjusamlega nið-
ur í þröng hólf hugans. Þannig var skotið á frest ]>ví hræði-
lega andartaki, en enginn þessara smáhluta væri lengur eftir
til að vef ja inn og nostra við — þegar ekki yrði lengur kom-
izl hjá því að horfast i augu við þá ógurlegu slaðreynd, sem
hugurinn rúmaði ekki. Framkoma manna var óhemju mis-
munandi við samskonar aðstæður. Jacqueline Kennedy og
Nellie Connally stóðu á sjúkrahússganginum með fárra feta
millibili og biðu frétta af iila særðum eiginmönnum sínum.
Báðar vissu að forselinn var særður lil ólífis, og svo fremi
eitthvað eigi við öðru frekai undir slíkum kringumstæðum,
hefði kona ríkisstjórans átt að verða fyrri til að taka til máls.
Það varð bún ekki. Jackie spurði liana hlýlega um Connally.
í fyrstu svaraði Nellie engu. Hún hugleiddi að þessi kona
væri henni næstum alveg ókunnug. Hún svaraði: „Hann
liefur það af.“ Óg meira var það ekki.
Hugb Sidey skrifaði niður hjá sér af miklum móði, en
síðar komst hann að raun um að helmingur þess, sem hann
hafði skrifað, var ólæsilegt. Bob Baskin, fréttaritari, gerði
sér hinsvegar lílið fyrir og yfirgaf staðinn. Hann ók niður
í borgina leit inn á ritstjórnarskrifstofur Dallasblaðsins
News, til að tala við kunningjana þar og Iieyra hvað væri að
gerast annarsstaðar í heiminum, ef það væri þá nokkuð.
Liz Carpenter og Marie Fehmer höfðu komizt til sjúkra-
hússins og verið skildar eftir á skrifstofu sjúkrahússstjórn-
arinnar, þar sem þær fengu vatn og aspirín. Þær höfðu enga
hugmvnd um hvað var að gerast og urðu æ eirðarlausari.
Starfsinaður, sem átti leið framhjá, kallaði upp að Kennedy
hefði verið skotinn. Við þau tíðindi komst Liz að mjög
ótrúlegri niðurstöðu. Samkvæmt áætlun ferðarinnar hafði
forsetinn átt að flytja ávarp við hádegisverð í Verzlunar-
miðstöðinni. Væri liann særður, gæti Iiann vitaskuld ekki
flutt ávarpið. Þessvegna, sagði hún við Marie, yrði vara-
forsetinn að tala í hans stað, og þar sein þær tilheyrðu starfs-
liði Johnsons, bar þeim að vera viðstaddar. Þær mættu engan
tima missa; Johnson gal þegar verið kominn upp í ræðustól-
inn. Marie lireifst af þessum sterku rökuin stallsystur sinnar
og hljóp á eftir lienni. Við sjúkrahússdyrnar skýrðu þær er-
indi sitt fyrir umferðarlögreglumanni. Hann varð efabland-
inn á svip, en veifaði þó i lögreglubíl fyrir þær. f bílnum
var ekið með þær í loftinu inn á Harry Hines Boulevard og
þeim hleypt út við aðalinngang Verzlunarmiðstöðvarinnar.
Þeim lil stórrar furðu var þar aðeins fátt manna á reiki. Allir
virtust þeir næsta ráðvilltir. Svo var að sjá að fáir myndu hafa
áhuga á að hlýða á mál .Tohnsons.
Framhald i næsta blaði.