Vikan - 09.03.1967, Blaðsíða 49

fallega gert af þér að koma, sagði
Hank. Svona rétt eftir skilnaðinn.
Deidre hefur ekki getað komið,
býst ég við?
— Drottinn minn, hugsaði Sara,
— hvað er maðurinn að tala um?
— Deidre? hafði hún upp eftir
honum.
Hank var bæði óþolinmóður og
stoltur ó svipinn.
— Hún hefur nýlega verið í frum-
sýningu, sem Júlía. Manstu ekki
hve gagnrýnendur voru hrifnir af
henni, þegar hún lék Ofeliu?
í fyrstu óljóst og síðan svolítið
skýrari kom fram í huga Söru mynd
af Ijóshærðri leikkonu.
— A Sweetbriar hótelinu?
Hann kinkaði kolli, hólf afsak-
andi.
— Ég hef alltaf hálf skammazt
mín fyrir það. Ég meina það að
ég skildi hitta hana á brúðkaups-
ferðinni okkar.
— Ég er í sama báti, sagði Sara.
— Ég hélt að þú hefðir aldrei
tekið eftir því, sagði Hank, dálítið
undrandi. — En ég hefi verið góður
eiginmaður, er það ekki? Ég meina
fram að skilnaðinum.
Þetta var eins og brjálæðiskennd-
ur draumur. En í allri þessari vit-
leysu upplifði Sara einhverja nýja
tilfinningu, eitthvað sem tengdi
hana fastar við Hank. Ekki ein-
göngu það, að þau höfðu átt við
sama vandamálið að stríða, heldur
það, að nú gátu þau talað um það,
eftir átta ára þögn.
— Ég ætti að vera hjá henni
núna, sagði hann. — Vesalings litla
stúlkan, hún er svo einmana ef ég
er ekki hjá henni. Hún segir að
ég . . . ég gefi henni styrk . . .
— Hittizt þið eftir sýningar?
spurði Sara.
— Auðvitað, það eru okkar beztu
stundir.
— Fáið þið ykkur kaffi og kaviar-
samlokur?
— Nei, en það er annars ágætis
hugmynd, ég verð að muna eftir
þv(, sagði Hank.
Stundum, þegar það er orðið svo
seint að það verður snemma, getur
maður heyrt fuglana syngja í Cent-
ral Park ....
Hún gat ekki ráðið við tilfinning-
ar sínar, hún varð að lúta andlitinu
niður að sænginni, og þegar það
snerti hönd Hanks, komu tárin; en
Hank varð ekki var við það, hann
var sofnaður.
Þegar hún mætti hjúkrunarkon-
unni fyrir utan herbergisdyrnar,
horfðust þær í augu.
— Sjúklingar fá stundum svona
hugmyndir, sagði hjúkrunarkonan í
huggunarróm. — Sérstaklega þegar
þeir hafa orðið fyrir áfalli á höfuð-
ið . . . . ég vona að þér skiljið það,
frú Humbolt?
— Ég skil það vel, sagði Sara.
Svo sagði hún eftir andartaksþögn:
— Það er eitt sem mig langar til að
vita og það er hvort maðurinn minn
kemur til með að muna þetta, þeg-
ar hann kemur til sjálfs síns?
— Það held ég að sé alveg úti-
lokað, sagði hjúkrunarkonan.
Sara leit í kringum sig á gang-
inum, opnaði svo dyrnar á biðstof-
unni. Þar var enginn.
— Hvar er herra McDowell?
spurði hún.
Hún vissi svarið fyrirfram, en
samt var eins og henni létti.
— Hann er farinn, sagði hjúkr-
unarkonan.
☆
Fimm dagar í Madrid
Framhald af bls. 23.
til hliðar á Hank. — Hvað er
að? Hvað kom fyrir þig?
— Maðurinn í íbúð Glendenn-
ings, er hann starfsmaður kom-
múnista? spurði Hank. — Er
þetta ekki tilgáta? Vitið þið það?
— Við vitum það. Staðurinn
hefur verið böggvaður síðan í
gær. Maðurinn, sem leikur Glen-
denning á að myrða Ferraz.
Hann er kallaður Brock. Hvers-
vegna?
Hank reyndi að vera ekki
skjálfraddaður.
— Kay Taylor var í íbúð
Glendennings. Einhver af skrif-
stofunni hennar bað hana fyrir
boð til hans. Hún kom þar í gær
og líka daginn áður. Hún hélt,
að hún væri að tala við Glen-
denning, en það var Brock. Hún
gæti sannað, að þar var ekki
Glendenning, sem var í íbúð-
inni.
Ég vissi það ekki, sagði Coop-
er. Rödd hans var eins og hálf-
kæfð af þessum óvæntu upplýs-
ingum. — Ég hélt, ég var að
vona, að hún hefði möguleika,
en þetta gerir það erfitt fyrir
hana.
— Já, sagði Hank.
— Gregory getur leitt okkur til
hennar, sagði Cooper. — Það er
töluverður möguleiki á því.
Töluvert góður möguleiki.
Hank svaraði honum ekki.
Klukkustund seinna, þegar
ljós Madrid voru orðin greini-
leg í fjarska, beygði Cooper út
af aðalveginum og ók inn í stór-
glæsilegt úthverfi. Leiðin lá
eftir bogadregnum, malbornum
götum, milli húsa, sem voru
glampandi hvít í tunglsljósinu,
umkringd blómstrandi rósarunn-
um og trjám.
— Það er kominn tími til að
vekja drenginn, sagði Cooper.
Hank sneri sér við og kom við
öxlina á Charles. Drengurinn
rótaði sér ekki, og Hank hristi
hann ofurlítið. Um leið og bíll-
inn nam staðar fyrir utan hlið
á limgerði, settist Charles upp,
sá hvert þeir voru komnir, og
var þegar glaðvakandi. Hér
hafði hann verið nóttina og dag-
inn, áður en hann var fluttur til
Avila.
Hávaxin kona með blágrátt
hár reis upp úr ruggustól í garð-
inum og kom út um hliðið. Hún
kastaði á þá kveðju og rétti
Charles höndina, þegar hann kom
út úr bílnum.
— Komdu nú sæll, sagði hún
og brosti.
— Sæl, frú Stone, sagði hann.
— Skelfing er ég feginn að þú
kemur svona fljótt aftur, sagði
hún. — Ég verð að fá tíma til
að gefa þessum unga manni að
borða, áður en við förum til
flugvallarins. Ertu ekki svang-
ur, Charles?
— Jú, ég býst við því. Hvenær
á ég að hitta pabba. Hann leit
brosandi til Hank. — Minn
raunverulega pabba á ég við.
Hann bíður þín í Stokkhólmi.
— Við verðum að halda áfram,
sagði Cooper.
— Auðvitað, sagði frú Stone.
— Auðvitað, sagði Cooper.
— Vertu sæll. Hann tókst í
hendur við Cooper, síðan Hank.
— Vertu sæll.
— Vertu sæll, Charles.
— Ég bið að heilsa ungfrú
Taylor, sagði Charles.
Frú Stone leiddi Charles í
gegnum hliðið; hún lokaði því
á eftir þeim. Hank og Cooper
heyrðu raddir þeirra berast yf-
ir limgerðið. Rödd drengsins
áköf, konunnar glaðleg, alúð-
leg. Þeir óku til Madrid.
ALLT Á SAMA STAÐ
10FTPÚDAR
AIR-LIFT LOFTPÚÐARNIR
ryðja sér til rúms hjá fólksbílaeigend-
um. Hvergi eru þeir nauSsynlegri en
einmitt á okkar holóttu vegum.
Loftpúðarnir fyrirbyggja að fjaðrabúnaður slái saman á vondum veg-
um. - Burðarþol eykst verulega. - Mýkri akstur og öruggari í
beygjum.
FYRIRLIGGJANDI f FLESTA BÍLA.
EGILL VILHJÁLMSSON HF.
Laugaveg 118 - Sími 2 22 40
10. tbi. VIKAN49