Vikan - 09.03.1967, Blaðsíða 40

VIKAN
TILKYNNIR
ÞEIR SEM ÖSKA AÐ FÁ VIKUNA
INNBUNDNA GETA FENGIÐ ÞAÐ
GERT í HANDBÖKBANDINU Á
FRAMNESVEGI 17 2HÆÐ
SÍMI12241
sýningu í leikhúsi ( fyrsta sinn,
sem snýr hnakkanum í senuna til
að geta horft eins og hólfviti ó Pét-
ur og Pól meðal óhorfenda. Og nú
lyftist tjaldið og heldur betur. Flug-
freyiurnar ungu og fögru birtust
knúðar seiðandi kynþrýstingi með
glóandi glasabakka og ginnandi
viskýsjússa. Þessar þokkadísir
bærðust með bifandi brjóstin og
aðra fagurskapta líkamshluta fram
eftir röðunum, og þögn sló ó mann-
skapinn, líkt og þegar stór undur
gerast. Nú lýstist allt, lifnaði og
lyftist, og glaða sólskin lék um
allt um borð. Þarna birtist gull-
falleg prestsdóttir norðan úr landi
í flugfreyjulíki, eins og sjólf Venus
hóloftanna hefði allt í einu stigið
inn í vélina af ilmandi parfúmskýi
við loftskör Himnaríkis. Hér var
ekki síður gott að lifa og deyja en
annarsstaðar. „Já, lífið það er
sterkara en dauðinn", kvað Káinn,
þótt aldrei kæmi upp í flugvél og
þægi vænar veigar af bakka
barmafullrar flugfreyju. En það er
nú kannski öruggast að syngja ekki
sálminn þann fyrr en að leiðar-
lokum í Reykjavík, að gandreið
þessari lokinni. Þá fer stundum
mesta notakenndin um suma gagn-
vart flugi og þá vaknar sönggleð-
in fyrst. En nú er röddin búin að
öðlast fyrri styrk. Og langþyrstur
listamaðurinn kallar svo yfirgnæfir
vélardrunur Rolls Roysanna: „Flug-
freyja, einn dobbel til viðbótar".
Blessuð prestsdóttirin kemur svíf-
andi með sjússinn eins og á engla-
vængjum, og margs konar forvitni
vaknar í brjósti kúnnans: „Heyrðu
góða (ef manni verður á að þéra
yngismeyjarnar í dag þá blátt
áfram álíta þær mann gamlan og
gamaldags) ertu ekki ættuð norðan
úr Eyjafirði??" Hún nikkar sjarmer-
andi með þögiu jáyrði eins og
prestsdætur og englameyjar eiga
að gera. Þá segir eiginkonan og
byrstir sig: „Ekkert baðstofukjaft-
æði hér". „Ég var bara að spyrja,
hvort við værum ekki sýslungar og
fékk bara skyndilega ættfræðileg-
an áhuga á flugfreyjunni eins og
á mörgu öðru fólki og ekkert ann-
að. Það er ekkert Ijótt við það, og
ég fékk meira að segja það stað-
fest, að hún er frá Möðruvöllum,
blessunin. Það skemmtilega við ætt-
fræði er að fá staðfestingu á eigin
kollgátu, þegar ýmsir eiginleikar I
fari viðkomenda birtast og láta
mann ekki í friði. Eiginleikar sem
birzt hafa okkur í einhverjum fjar-
lægum ættingja. Þar er um að ræða
göngulag, svipbrigði, takta og til-
burði, kæki og önnur skrýtilegheit
o.s.frv." Flugfreyjan unga og fal-
lega var horfin. Hvað ætli hana
varði um svona karlskrögg, sem tal-
ar bara um ættfræði, hreppstjóra-
fræði eins og Bensi frá Hofteigi og
Steinn Dofri inni f nýtízku flugvél.
Hennar er framtíðin að, hugsa um
að auka kyn sitt, en ekki „spekúla-
sjónir" um löngu getin afkvæmi.
Svona kallhlúnkar ættu ekki að fá
að stíga inn í flugvél, hvað þá
hæfir til útflutnings. Og listamað-
urinn heldur áfram að hugsa um
sjálfan sig og afstöðu sína til l(fs-
ins að hætti sjálfhverfra, en snjallra
listamanna. Enn meiri notakennd
fer um sál og líkama eftir dobbel-
sjúss prestsdótturinnar, sem hann
sporðrenndi eins og messuvíni, svo
engu er líkara en svifið sé á skýi
um geislabjarta sólarheima. Og nú
liggur vel á listamanninum. Hann
er glaður og reifur í sinni, og rek-
ur nefið í allar áttir í einu. Raun-
veruleikinn virðist nú loksins rata
rétta boðleið gegnum fægðar rúð-
urnar, og listmálarinn og rithöf-
undurinn segir kampakátur: „Mikið
eru Vestmannaeyjar sjarmerandi
þarna nðiri á haffletinum ,og ósköp
rýkur úr honum „old faithful",
„Surti gamla". Þýðleg ungpfurödd
flugfreyjunnar syngur um leið: „Nú
fljúgum við vestur af Færeyjum og
reykurinn sem þið sjáið þarnan er
frá kolakyntum togara". „Breti f
landhelgi!" öskrar einhver. „Takið
þið það með ró, piltar, þið náið til
London fyrir lokun í kvöld hvort
sem er", segir flugfreyjan með stó-
ískri ró. Og nú heyrðist skotið af
klósettbyssu flugfarsins af feitri og
ffnnri frú úr Reykjavfk. Listamaður-
inn rekur forvitið nefið á gluggann
til að fylgjast sem bezt með skot-
inu. Hvílík skytta, svei mér ef hún
hefir ekki hitt í mark í fyrsta skoti
og sökkt ryðkláfnum, frúin að tarna,
að minnsta kosti er hann horfinn
sýnum. Svoina leynivopn á að nota
á landhelgisflugvélinni gegn Bret-
um á heimamiðum. Þá voguðu þeir
sér ekki lengur inn fyrir línu, tjall-
arnir að tarna, jafnvel þótt þeir
væru brynjaðir brezkum regnhlíf-
um, skál!" „Hættu þessu bjefuðu
bulli, ég held, að þú sért að verða
fullur", segir kona listamannsins
með þunga. Og listaðmaðurinn
leggur saman á sér skoltana og fer
í þögult mótmælaverkfall alla leið
til Englands, eins og óþekkur smá-
strákur f uppreisnarhug gegn
mömmu sinni. Enda fljúgum við
nú inn í þykkan skýjabakka og þok-
an þéttist og verður öll válynd. Það
er lent í London með leikni. Það
notalegasta við flug er, þegar því
er lokið. Lífið brosir nú mót við-
hlæjendum á nýjan leik, þegar
gengið er niður landganginn, út úr
þessu fljúgandi hulstri, og við blas-
ir: „Welcome to Britain! „Glaður í
bragði, með hjartað aftur á réttum
stað, hrópar konnúasörinn, sjáand-
inn og stúdíósinn á brezka mennt,
list og kúltúr: „Say, buddy, Where
is the nearest pub, Please?"
Hér hefur Örlygur talað og sagt
allan sannleikann fyrir sjálfan sig
og framtíðina svo naumast er þörf
að bæta þar neinu við. Samkvæmt
þessu er auðséð að flugið sjálft,
er ekki nein ánægja hvorki fyrir
Örlyg eða né flesta aðra og til-
finningin verður naumast betri þó
þessi fljúgandi hylki bæti við sig
tvöföldum eða þreföldum hljóð-
hraða. Kannski situr þetta í Mör-
landanum framar öðrum mönnum
vegna þess að forfeður vorir ferð-
uðust annaðhvort fótgangandi ell-
egar á hestbaki og lögðu að baki
að meðaltali 5 kílómetra á klukku-
tímann. Kannski verður flughræðsla
óþekkt fyrirbrigði árið 2000 þá
verður væntanlega brosað að þess-
ari opinskáu frásögn Örlygs en fari
svo að manneðlið haldist óbreytt
þá verða merkustu tímamót flugs-
ins bundin við það, þegar byrjað
verður að hraðfrysta farþega eða
svæfa þá alla á einu bretti áður en
tekið er á stað og sfðan viti eng-
inn neitt fyrr en í áfangastað. Þó
er líklegt að sumir kjósi heldur að
vita af sér til þess að missa ekki af
koníakinu og væru til með að taka
undir með þekktum, íslenzkum
blaðamanni sem sagði eftir að
komið var á loft: „Ef ég fæ ekki
mitt brennivín þá er ég farinn".
☆
Jurtalitun og heimilis-
iðnaður
Framhald af bls. 46.
gengur inn úr Balsfirði í Nor-
egi. Þar eru 230 íbúar alls og
frekar slæm skilyrði til búskapar,
svo fólkið þar þarf að stunda ein-
hverja aðra atvinnu til að geta
lifað. Þar framleiða þeir loðna,
handsaumaða morgunskó úr
skinni fyrir meira. en tvær og
hálfa milljón krónur á ári, brúttó.
Það má segja að það sé töluverð
" 1
ISKARTGRIPIR1
UV/U^^L^l SIGMAR & PÁLA Hverfisgötu 16A, sími 2. Laugaveg 70 - Sími 2A =□ J=J /11 1355 ■910
40 VIKAN 10-tw-