Vikan - 09.03.1967, Blaðsíða 48

Enskor
postulínf lísar
ávallt
r
I
miklu
úrvali
ÍITAVER SF.
Grensásveg 22—24 (horni Miklubrautar) — Símar 30280 & 32262
----------------------------1
inn. Þegar hann var kominn lang-
leið,ina upp, missti hann handfest-
una og féll niður, eins og kartöflu-
poki.
— Snertið hann ekk! sagði Mc
Dowell og beygði sig yfir Hank.
Svo varð dauðaþögn, meðan hann
þuklaði á hnakka Hanks með var-
færnum fingrunum. Svo reis hann
upp og lagði handlegginn yfir axlir
Söru, í allra augsýn.
— Verið ekki óróleg, sagði hann
vingjarnlega. — Það er engin hætta,
hann er ekki höfuðkúpubrotinn.
Loksins, loksins, varð draumur
Söru að veruleika. Nú sat hún,
sveipuð minkapelsi (Kathy átti
pelsinn), við hliðina á drauma-
manninum og þaut út í nóttina. Að
vísu var þetta ekki skrautlegur bíll,
heldur var það sjúkrabíll. Það, að
raunverulegi maðurinn hennar lá
þarna á sjúkrabörum og átti erfitt
með andardrátt, hafði ekki svo
mikið að segja. Hann hefði getað
verið ambassador, sem hefði orð-
ið fyrir slysi. Það vantaði aðeins
eitt og það var kaviarsamlokan.
— Svarti kaviarinn er nú alltaf
beztur, sagði Sara í afsökunarróm.
— Svona — svona, verið þér ekki
að þreyta yður á því að tala, sagði
McDowell og lagði aftur arminn um
axlir Söru.
Þegar þau komu á sjúkrahúsið,
varð Sara ein eftir á biðstofunni,
en McDowell hvarf á eftir sjúkra-
börunum inn éinn ganginn. Nú
verður skilnaðurinn auðvitað að
bíða, hugsaði Sara hálfruglings-
lega, — að minnsta kosti þangað
til Hank batpar. En hvað var það,
þótt hún þyrfti að bíða í nokkra
mánuði, eftir átta löng ár? Nú
þegar við höfum að lokum fundið
hvort annað, hugsaði hún og horfði
vandræðalega á hjúkrunarkonuna,
sem stóð í gættinni og endurtók
það sem hún var að segja.
— Frú Humbolt . . .? spurði hún.
— Já, það er ég, sagði Sara.
En hjúkrunarkonan horfði undr-
andi á Söru. Svo var eins og að
það rvnni upp fyrir henni Ijós.
— Ég skil, sagði hún, — þér eruð
auðvitað fyrri frú Humbolt. Gjörið
svo vel að ganga inn.
Hún fylgdi Söru inn í lítið sjúkra-
herbergi og staðnæmdist við rúmið.
Þar lá Hank, rjóður í framan og
búlduleitur, á hvítum kodda. Hann
leit út fyrir að hafa það alveg
prýðilegt.
— Jæja, sagði hann, — ert þetta
þú, sagði hann og virtist vonsvik-
inn.
í annað sinn þetta kvöld var
Sara að yfirliði komin, en í þetta
sinn var það hjúkrunarkonan sem
leiddi hana að stól við rúmið.
— Þér megið ekki vera nema
nokkrar mínútur, tautaði hjúkrunar-
konan og fór út.
Sara reyndi að finna upp á ein-
hverju til að segja, en það eina
sem komst að í huga hennar var
það sem hjúkrunarkonan sagði:
„fyrri frú Humbolt".
— Ég verð að segja að það er
LILUU
LILíUU
LILJU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu bjð
48 VIKAN 10- tbl'