Vikan - 11.01.1968, Blaðsíða 41

ERUM FLUTTIR í KIRKJUHVOL
Beztn
snypti-
vinurnap
nn
HJ
fyrir yngri kynslóðina
snyrtivopup
draga úr þeirri ábyrgð, sem hann
vissi sig bera á þessari hernað-
araðgerð sem öðrum. Honum
sárnaði nokkuð þessi framkoma
landa sinna, þótt honum væri
að vísu margskonar sómi sýnd-
ur fyrir dygga þjónustu á stríðs-
árunum. Hann sagði af sér em-
bætti og flutti til Suður-Afríku,
en þar hafði hann alizt upp að
mestu. Svo einkennilega vildi til
að þegar skipið, sem flutti hann
suður, lagði upp úr Temsárós-
um, var nákvæmlega ár liðið
frá loftárásinni miklu. Þótt þessi
þungbúni víkingur hafi ekki
heyrt í kirkj uklukku num, sem
Stalín lét samhringja um gerv-
allt Austur-Þýzkaland, er ekki
ólíklegt að hugur hans hafi þá
dvalið við ógnaratburðinn árs-
gamla. Kannski hefur honum þá
verið í hug eitthvað svipað og
smiðnum, sem Grímur Thomsen
kvað um: „Síðast háði ég mesta
morðið, meira var kapp en for-
sjá þá. . . .“ dþ.
Utan við lög og rétt
Framhald af bls. 17
En Holley heyrði ekki meira.
Hann sat ennþá álútur, í afkára-
legum stellingum. Kuldahrollur
læsti sig um allan líkama hans.
Smith kveikti í sígarettu, og
sagði kuldalega: — Þú ert ekki
einu sinni fyrir utan iandhelgi
núna. Þú ert í Kanada og þú ert
kanadiskur borgari og hér geta
yfirvöldin fengið þig í hendur,
góðurinn.
Holley staulaðist á fætur. Hann
heyrði eitthvert hljóð innan úr
farþegarýminu, og honum varð
flökurt- Hann gat ekki litið við
til að gá hvað þetta var. Hún
hlaut að vera dáin núna. Einhver
lagði hönd á handlegg hans og
líkami hans kipptist við í
krampakenndum flogum, við
snertinguna.
— En hvað er að þér, Brad?
Það var Anna sem stóð þarna
og brosti til hans. Hann starði á
hana, hreyfði varimar, en kom
ekki upp nokkru orði.
Óljóst, eins og röddin kæmi
einhvers staðar langt að, heyrði
hann Charley Smith segja: — Ég
skipti um bolla, lét þig hafa
hennar bolla, Holley, meðan þú
fórst eftir handklæðinu. Það er
eiginlega raunalegt að þú drakkst
ekki kaffið.
— En ég skil ekki . • . sagði
Anna, alveg ráðvillt.
Charley hló nú í fyrsta sinn.
— Eitrið er ennþá í bollanum,
Holley, og ég hef hann undir
höndum, en ég ætla ekki að segja
neitt, það er að segja ef þú skil-
ur við systur mína, og lofar því
að gera aldrei tilraun til að hitta
hana.
Um leið og þau gengu inn í
farþegarýmið, sneri hann sér við
og sagði: — Þú helltir ekki ein-
göngu niður kaffi, þú glutraðir
úr höndum þér miklum auðæf-
um....
☆
Drottinn þekkir sína
Framhald af bls. 21
en var handtekinn ó flóttanum og
drepinn á eitri tveimur mánuðum
sfðar.
Jarðeignir aðalsmanna í Langue-
doc voru nú í klóm de Montforts,
og flýðu þeir þá á fjöll og skóga
og komu þar á fót eins konar
skæruliðahreyfingu.
Hinir landlausu riddarar voru al-
mennt kallaðir „faydits" — eigna-
leysingjar. Eftir að krossfarar höfðu
ráðskað í fylkinu í tuttugu ár og
sýnt af sér ofboðslega grimmd og
harðstjórn, var allt í einu svo kom-
ið, að þeir áttu í vök að verjast
fyrir þessum hábornu skæruliðum.
Upphlaup var gert í Tólósu og við
það tækifæri var steini kastað í de
Montfort, sem beið bana af. Eigna-
leysingjarnir streymdu niður úr
fjöllunum undir stjórn Trancevals
yngra, sonar hins myrta Raymonds
Tranceval, og tóku aftur Carcas-
sonne, Limoux og Saissac.
En aftur náðu krossfarar yfir-
höndinni. 1243 var vörn Languedoc-
manna að heita mátti þrotin nema
í Montsegurkastala. Og þar er það
sem sagan um hina raunverulegu
leyndardóma kaþaranna — eða al-
bígensanna, eins og trúarflokkurinn
var almennt kallaður — hefst.
Montsegur var helgur staður f
augum Hinna Fullkomnu. Kastalinn
var byggður á fjallstindi og þvínær
óvinnandi. Hann var jafnframt sól-
hof. Hverjum steini f þvf var raðað
í línu við sólaruppkomustað um
vetrarsólhvörf. Ekki er vitað hvers
konar helgiathafnir voru hér hafð-
ar um hönd. Hinir Fullkomnu tóku
leyndarmál sitt með sér f gröfina.
I kastalanum voru ekki til varnar
fleiri en fimm hundruð Hinna Full-
komnu, af báðum kynjum. Á slétt-
unni fyrir neðan voru tíu þúsund
krossfarar. Hinn fámenni setuliðs-
flokkur varðist f tfu mánuði — og
þá loks tókst krossförum að fram-
kvæma hið óframkvæmanlega. Með
harmkvælum og herkjum lukkaðist
þeim að hala umsáturskastvél upp-
eftir þvínær lóðréttum bergveggnum
unz þeir komu henni upp á fjalls-
brúnina. Eftir það gátu þeir látið
linnulausa grjóthrfð ganga á virk-
inu. Þetta var einum of mikið fyrir
hina uppgefnu og hungruðu verj-
endur; þeir gáfust upp. Krossfarar
hétu þeim lífsgriðum ef þeir gengju
af trú sinni.
„Puleu crama que renuncia!" —
hrópuðu Hinir Fullkomnu til svars.
„Eldinn fremur en afneitun."
Krossfarar tóku þá á orðinu. Að
2. tbi. vncAN 41