Vikan - 11.01.1968, Blaðsíða 17

Klukkuna vantaði sautján mínútur í tólf. Brad Holley beið, en
ekki lengi. Með þessum liraða leið ekki á löngu, áður en þau kæmu
út fyrir landhelgi Ameríku-
Ég fer fram á barinn og fæ mér kaffi, sagði Brad, ákaflega elsku-
lega. — Ertu með, Charley?
— Já, sagði Smith og stóð strax á fætur.
Þegar þeir komu að sæti Önnu, nam Holley staðar og sagði, mjög
undrandi:
— Nei, er þetta ekki signorina Vanoni, ég hafði ekki hugmynd
um að þér væruð með vélinni.
Hann sló út höndinni: — Fröken Vanoni, þetta er mágur minn,
Charley Smith.
— Góðan daginn, sagði Charley Smith. - - Svo að þið eruð góðir
vinir?
— Ekki beinlínis, sagði Holley. — Fröken Vanoni slarfaði við eilt
af fyrirtækjunum á ítalíu, sem ég hef viðskipti við.
Og við Önnu sagði hann: — Ég hafði ekki hugmynd um að þér
væruð í New York. Þér hefðuð átt að hringja á skrifstofuna til mín-
Anna brosti. -— Það var bara skyndiheimsókn, signor Holley. Ég
var aðeins einn sóiarhring í New York, en nú er ég á leiðinni lil
París og Brússel.
-—- Stutt heimsókn, tautaði Smith þurrlega.
Svo spurði Holley, ákaflega elskulega:
— Vilduð þér kannski drekka kaffi með okkur, fröken Vanoni?
-—- Grazie, sagði Anna og stóð upp.
Þau gengu inn í litla veitingaklefann, og flugfreyjan færði þeim
kaffi og smákökur.
— Ég skal hella í bollana, sagði Holley, og rétti Önnu bolla, svo
rétti hann Smith annan.
Um leið hrasaði hann við, ekki mikið, en nóg til þess að hann
hellti kaffi ofan á Smith-
— Ó, fyrirgefðu, sagði hann, um leið og hann reisti sig við, og
um leið laumaði hann hvítri töflu í bolla Önnu.
Charley Smith notaði hvíta vasaklútinn úr brjóstvasa sínum til
að þurrka kaffið af buxum sínum.
— Geturðu ekki útvegað mér handklæði, eða eitthvað slíkt? sagði
hann.
— Já, það skal ég gera. Holley varð að bíða meðan náð var í
hreint handklæði. Þegar hann kom aftur hafði Anna næstum tæmt
bollann sinn.
Flugstjórinn sagði eitthvað í hátalarann, en Holley heyrði ekki
hvað það var, því að hann talaði stöðugt sjálfur og reyndi að horfa
ekki á Önnu. Hendur hans skulfu svo, að hann þorði ekki að lyfta
sínum eigin bolla. Nú hlaut þetta að muna aðeins sekúndum, hve
mörgum vissi hann ekki- Kannski tuttugu. Nítján, átján, sautján. .. .
Hún stóð upp.
- Scusi, sagði hún. - Ég hef gleymt veskinu mínu í sætinu. —
Ég kem aftur eftir andartak.
Þegar hún fór tók Holley af sér gleraugun og þurrkaði þau vand-
lega. Hann varð að berjast við sjálfan sig, til að hafa handastjórn.
Charley Smith sagði, í ósköp hversdgslegum og kæruleysislegum
tón: — Þú settir eitthvað í kaffið hennar, góðurinn. Ég sá þegar
þú gerðir það, eftir að þú hafðir skvett úr bollanum mínum að yfir-
lögðu ráði.
Brad Holley sat hreyfingarlaus, strauk einu sinni lungunni um
nábleikar varirnar.
— Á þelta að vera eitthvað fyndið? sagði hann.
■— Nei, ég legg það ekki í vana minn að reyna að vera fyndinn,
Holley.
Það lá einhver ísköld hótun í því að hann notaði eftirnafn mágs
síns.
■— Þú hlýtur að vera brjálað' r- sagði Holley.
— Já, já, við sjáum það bráCúm. Eg vona þín vegna að þctla hafi
ekki verið neitt banvænt.
■—■ Ég veit ekki hvað þú ert að tala um, stundi v. Hey.
Smith hiélt áfram, eins og Holley hefði ekkert sag - Ég sá þig
með henni á Washington Square, skilurðu þac. Ég ' 'áTð veita
ykkur eftirför. Sérstaklega eftir að ég fann blaðagr; . '.•ílnv.m
þínum, eitthvað um það að ekki væri hægt að koma i " yíi'*
fólk fyrir utan landhelgi. Þess vegna tók ég mér far mec n ■
flugvél, Holley.
Charley Smith sneri stórum innsiglishring um fingur sér, og hélt
svo áfram með sömu, rólegu röddinni: — Ég myrdi r>ú ekki vera
alveg öruggur að ekki væri hægt að beita lögunum, -'óðurinn. Þú
hafðir auðvitað ekki reiknat' mcð því rð það j . ði 1 ' iga með
þér meðan þú framkvæmdii verknrðiim-
Hann þagnaði og hlustaði eftir einuvei ju.
— Hvað er flugstjórinn að segja?
Holley hallaði sér fram í sætinu, ruglaður á svipinn, meðan hann
hlustaði á orðin, sem komu gegnum hátalarann, eins cg draugaleg
martröð.
— Vegna smávægilegrar bilunar í einum mótornum, verðum við
að snúa við. Við erum nú yfir Montreal . . . lendum eftir nokkrar
mínútur til viðgerðar . . • vonum að seinkun verði ekki mjög mikil.
Framhald á bls. 41.
■
2. tw. VIKAN it