Vikan - 25.01.1968, Blaðsíða 23

— Ég var eiginmaður þinn. En hvað er eftir- af Þeim tengslum
nú? E’kki mikið sýnist mér.
Stríðnislegt bros lék um varir hans og Þá þekkti hún hann.
Hrópið, sem svo oft hafði ólgað í sál hennar, hrópið: Hann er lif-
andi! streymdi inn í hjarta hennar, en nú hafði það lífvana, hljóm-
lausan tón. Gleðistrengurinn glitrandi, sem i svo mörg ár hafði lífg-
að upp drauma hennar í vöku og svefni, var hljóður.
— Hann er lifandi. En hann er líka dáinn — maðurinn sem ég
unni, maðurinn sem einu sinni söng, en getur það ekki lengur. Sú
ást, sá söngur, ekkert getur að eilífu vakið það til lífsins á ný.
Hana verkjaði í brjóstið eins og hjartað myndi springa. Hún reyndi
að draga andann djúpt, en tókst það ekki. Um leið og hún féll i djúpt,
svart gljúfur meðvitundarleysis, fann hún að það sem gerzt hafði,
var í senn voðalegt og dásamlegt.
8.' KAFLI
Þegar hún rankaði við sér, var þetta hugsunin sem var efst í huga
hennar. Þar toguðust á vitundin um óbætanlegt reiðarslag og endalausa
hamingju og þessu fylgdi fyrst kuldahrollur, síðan ylhlý vellíðan, þá
sorg og síðan birta.
Hún opnaði augun.
Hamingjan stóð þar í mannsmynd við hliðina á henni, maðurinn
með andlitið, sem hún átti.
Andlitsdrættirnir voru nú harðari og höfðu skýrzt, einnig voru þeir
reglulegri, og örið hafði máðst nokkuð. Allt andlitið endurspeglaði
þann þroska, sem maðurinn öðlast á bezta aldri. Sannarlega var þetta
andlit Joffrey de Peyracs. J
En það skelfilegasta var, að hann brosti ekki. Hann horfði á hana,||
hreyfingarlaus, með svo fjarrænu augnaráði, að svo sýndist, sem nú
væri það hann, sem ekki þekkti hana.
En samt, vegna þess að í öllum sínum hugsunarruglingi var sú hug-
mynd efst, að kraítaverkið, sem hana hafði dreymt um, hafði nú átt
sér stað, snéri hún sér ósjálfrátt í áttina til hans.
Hann stöðvaði hana með handhreyfingu.
1 guðanna bænum, Madame, fyrir alla muni látið yður ekki detta
í hug, að þér þurfið að gera yður upp þá ást, sem að vísu var einu
sinni iifandi milli okkar, en hefur nú lengi legið dauð.
Angelique snarstanzaði. Sekúndur liðu og í þögninni heyrði hún
vindinn gnauða reiðilega í rám og reiða, ömurlegan harmagrát, sem
endurómaði sorgina í hjarta hennar.
Þegar hann mælti þessi orð, hafði hann íjarlægt fas hins tiginborna
Toulousebúa. Og hún hafði borið kennsl á hann í þessum sjóræningja-
klæðum. Þetta var hann.
Hún hlaut að hafa verið náföl.
Hann gekk út í hinn endann á herberginu, til að ná i eitthvað ofan
úr skáp. Þetta var bak Rescators og eitt andartak vonaði hún, að
þetta alltsaman væri ekki annað en slæmur draumur, en hann kom
aftur í rökkurskímu heimskautadagsins, og óumbreytanleg hönd ör-
laganna, gaf honum aftur sitt gleymda andlit.
Hann rétti henni glas.
— Gerið svo vel. Fáið yður koníak.
Hún hristi höfuðið.
— Svona, drekkið þér, hélt hann áfram, með sinni hörðu, hálf-
kæfðu rödd.
Hún vildi ekki þurfa að hlusta á þessa rödd framar, svo hún drakk
fremur úr glasinu en láta segja sér það í þriðja sinn.
— Líður yður betur nú? Hversvegna leið svona yfir yður?
Angelique svelgdist á áfenginu. Hún hóstaði og ætlaði aldrei að
ná andanum aftur. Spurning hans hjálpaði henni til að ná sér.
— Hversvegna? Hversvegna? Ég hef uppgötvað manninn, sem ég
hef grátið árum saman, glaðlifandi, frammi fyrir augum mínum, og
þú ætlast til .....
Að þessu sinni þaggaði hann niður i henni með brosi. Það var
bros, sem sýndi röð af jöfnum, hvítum tönnum. Sannarlega var þetta
bros hinzta trúbadúrsins, en yfir því lá blæja angurværðar og fjar-
lægðar.
—- Fimmtán ár, Madame! Hugsið um það. Við skulum ekki vera
heimskuleg eða svo mikil börn, að slá ryki i augu okkar. Síðan þá
höfum við bæði notið nýrrar reynslu og nýrra ásta.
Það var þá, sem sannleikurin, sem hún hafði neitað að horfast í
augu við, nisti hana eins og kaldur rýtingsoddur.
Hún hafði fundið hann, en hann elskaði hana ekki iengur, Alla
hennar ævi hafði hana dreymt um að hann kæmi til hennar með
opna arma. Nú gerði hún sér ljóst, að þetta voru ekki annað en barna-
legir dagdraumar, eins og flestir draumar kvenna. Lífið er höggvið út
úr kletti, sem er harðara en mjúkt og sveiganlegt vax draumanna.
Það er mótað með þungum höggum beittra oddverkfæra, höggum
sem særa og meiða.
— Fimmtán ár, Madame. Hugsið yður!
Hann hafði unnað öðrum konum.
Ef til vill hafði hann kvænzt aftur. Ef til vill unni hann konu heitt,
vafalítið mun heitar en hann hafði nokkurn tíma elskað hana.
Kaldur svitinn spratt út á enni hennar og henni fannst að það myndi
aftur líða yfir hana.
— Hversvegna opinberarðu þetta allt fyrir mér í dag?
Hann hló.
— Já, hversvegna í dag, fremur en í gær eða á morgun? Ég var
að segja yður það — það var vegna þess, að ég beið eftir að þér
þekktuð mig, en ég var kominn að þeirri niðurstöðu, að þér hefðuð
grafið minningu mína að fullu og öllu, því það var aldrei að sjá, að
þér rennduð minnsta grun í, hver ég væri. Þarna voruð þér og sóuð-
uð umhyggju yðar á særðan ástvin og börn hans, og þótt trúlega hafi
enginn eiginmaður haft jafn kjörið tækifæri að fylgjast með ástleitni
hinnar léttúðugu konu sinnar, án þess að koma sjálfur upp um sig,
fór þó svo að lokum, að mér fannst þetta grátt gaman. Átti ég,
sem skipstjóri þessa skips og hæstráðandi um borð, og þar með
hinn eini fulltrúi laganna, átti ég að bíða þess, að þér kæmuð til
min og bæðuð mig að gefa yður og þennan kaupmann saman i hjóna-
band? Mér íinnst, að það hefði verið einum um of grátt gaman.
Finnst yður það ekki einnig, Madame de Peyrac?
Aftur rak hann upp þennan hása, ráma hlátur, sem henni fannst hún
ekki lengur geta umborðið.
— Ó, þegiðu! hrópaði hún og greip .fyrir eyrun. Þetta er hræðilegt.
— Þér þurfið ekki að segja mér það! Þetta hróp kom svo sannar-
lega frá hjartanu.
Kaldhæðni hans átti sér engan enda. Hann virtist gersamlega
ósnortinn af því, sem nísti hana i hjartað. Hann hafði haft tímann
fyrir sér til að búa sig undir þetta, þar sem hann hafði vitað hver
hún var, frá því að þau sáust í Candia. Og, það sem meira var, haún
virtist ónæmur fyrir því öllu. Sá, sem ekki er lengur ástfanginn,
lítur svo einföldum augum á allt.
Þótt núverandi aðstaða þeirra væri svo óviss og dramatísk, var
engu líkara en að honum fyndist þetta ákaflega hræðilegt.
Hún þekkti hann einnig í þessu. Hafði hann ekki einnig hlegið fyrir
réttinum, þegar þeir voru í þann veginn að dæma hann á bálið?
— Ég verð brjáluð, kjökraði hún og néri hendurnar.
— Nei, aö sjáifsögðu ekki.
Hann var óþolandi kæruleysislegur.
— Smámál eins og þetta sviptir yður ekki vitinu. Svona nú, þér
hafið séð miklu svartara! Kona sem hefur staðið uppi í hárinu á
Mulai Ismail ......... Eina kristna ambáttin, sem nokkurn tima
hefur heppnazt að sleppa úr kvennabúri og meira að segja frá Marokkó.
EV það satt, að riddaralegur þjáningabróðir yðar hafi hjálpað yður,
konungur þrælanna, sem nú er orðin að einskonar þjóðsögu, þar um
slóðir? Hvað hét hann? Ójá. Colin Paturel.
Hann horfði á hana dreyminn á svip, meðan hann endurtók: — Colin
Paturel.
Nal'nið, og hvernig hann bar það fram, nísti gegnum þokuna, sem
umlukti huga Angelique.
— Hversvegna dettur þér i hug að nefna Colin Paturel?
— Aðeins til að hressa upp á minni yðar.
Svört, glampandi augu hans viku ekki af henni. Þau höfðu ómælan-
legt aðdráttarafl og nokkur andartök átti Angelique erfitt með að lita
undan. Hún var eins og fugl, sem snákur hefur dáleitt. Svo reis
ákveðin hugsun fyrir hugaraugum hennar, skrifuð eldletri.
Svo hann veit, að Colin Paturel elskaði mig og að ég elskaði hann.
Hún var hrædd, og henni leið illa. öll hennar ævi sýndist ekki hafa
verið annað en ein óbætanleg mistök ofan á önnur og nú yrði hún að
gjalda þau dýru verði.
— Ég hef líka kynnzt öðrum ástum, en þær skipta ekki máli, langaði
hana til að hrópa með dæmigerðu rökleysi konunnar.
Hvernig gat hún útskýrt fyrir honum, að þannig væri það í raun
og veru? Hún gerði ekkert annað en tala af sér, í hvert skipti sem hún
opnaði munninn.
Axlir hennar sigu, þvi það sem liðið var af ævi hennar lagðist á
hana þyngra en hún gæti afborið.
Hún var svo yfirkomin, að hún fól andlitið í höndum sér.
— Svo þér sjáið, gamla, kæra vinkona, að það er tilgangslaust að
mótmæla, muldraði hann með þessari framandi rödd, sem enn lét svo
annarlega í eyrum hennar. — Og ég endurtek, að ég ætlast ekki til,
að þér grípið til neinna þeirra leikbrellna, sem þið konur eruð svo
slyngar í. Ég vildi heldur, að þér væruð jafn hleypidómalaus og ég.
Og, til að fuilvissa yður algjörlega, skal ég jafnvel ganga svo langt að
segja, að ég skil mjög vel, hve þetta hefur fengið á yður. Einmitt nú,
Framhald á bls. 49.
4. tbi. VIKAN 23