Vikan - 25.01.1968, Blaðsíða 40

Paö er sama
hver sidd
kjtSlsins er...
défilé
30”50Den
PÚRHALLUR SIGURJÚNSSON
simi 18450 Pingholtsstr. 11.
TÍBBISTONN
Framhald af bls. 15.
var ekki nema hólft á við það sem
það hafði áður verið og fossaföll-
in gengu enn ofan yfir sprengda
klettabrúnina.
Dalurinn var allur flæddur. A
flugvellinum var vatnið nú fimm
eða sex fet á dýpt. Við hinn end-
ann, handan við flöskuhálsinn, var
dýptin milli tvö og fjögur fet.
Braggarnir og farartækin stóðu upp
úr þessum gráa vatnsfleti og spegl-
uðu sig í honum.
Hér og þar flutu nokkur lík. Hóp-
ur manna var á upphækkuninni of-
an við sviðið og störðu niður fyrir
sig, þöglir og einmana. í höllinni
grétu konur.
Margii menn voru þegar farnir,
þeir höfðu synt og klöngrazt til að
komast upp úr flóðinu og lögðu
síðan upp í dalina, sem voru eins
og völundarhús umhverfis allt
svæðið.
Sarraf, Brett og Hamid voru í
matvælaskemmunni í höllinni. Hún
var að nokkru undir vatni. Þeir voru
að búa sig undir þá ferð sem þeir
höfðu á prjónunum. Thamar stóð á
tröppunum fyrir utan með vélbyssu
yfir aðra öxlina, andlit hans ennþá
tjáningarlaust af áfallinu. Hann
starði skilningsvana á mennina þrjá
koma út, hlaðna þungum pinklum.
— Hvað er þetta?
— Við erum að fara. Það var
Brett sem svaraði. — Hvað hélztu?
— En — þið getið ekki farið! —
Undrunin stóð Ijóslega skrifuð á
þunglamalegu andliti Thamars.
— Við getum reynt. Sarrat held-
ur að við getum farið í vestur,
klifrað ofurlítið og komizt aftur
niður að ánni sunnar. Það getur
verið að hann hafi rétt fyrir sér.
— En þið hafið engar skipanir
um þetta frá Karz!
— Karz! Brett hló. — Þú getur
beðið hann um skipanir, Thamar.
Hann er að koma þarna.
Þunglamaleg, þrekin mannveran
öslaði í áttina til þeirra eins og
svefngengill. Þeir biðu þegjandi eft-
ir honum, þegar hann kom upp
þrepin. Á andliti hans var enga
svipbreytingu að, sjá en sjáöldrin
í augunum voru eins og ofboðlitl-
ir títuprjónshausar.
Hann virti fyrir sér flokksforinga
sína og eitt andartak skelfdust þeir
persónuleika hans, svo tók hann
til máls og röddin var skræk og
hvell eins og í skóladreng.
— Það verður að þurrka upp
vatnið, sagði hann. — Ég ætlast til
að flugvöllurinn verði nothæfur um
hádegið. Sömuleiðis verður að
þurrka upp flutningatækin og setja
loftskeytastöðina í samband.
Þeir voru ekki lengur hræddir.
Hamid brosti dauft, fyrirlitlega. —
Það er betra að þú gefir Liebmann
nauðsynleg fyrirmæli.
— Liebmann er dauður, röddin
var enn skrækari. — Ég hef drepið
hann. Hann neitaði að hlýða skip-
unum mínum. Fötur og þurrkur. . . .
Mongólahausinn tók að vagga frá
hægri til vinstri, eins og höfuð á
allt of stórri brúðu, sem hefur losn-
að að mestu.
Sarrat leit á Thamar og hló. Það
var Ijótur blátur. — Skipanirl sagði
hann. — Hvernig lízt þér á?
Undrun, skelfing og vantrú spegl-
uðust á andliti Thamars, sorg og
örvænting. Hann benti með vél-
byssuhlaupinu á Karz og sagði með
viðbjóði:
— Óheilbrigður. ÓheilbrigSur. —
Svo sannarlega!
Vélbyssan gall við lengi.
21.
Á ég að skilja það svo, sagði
ráðherrann, — að þér hafið ekkert
heyrt frá Modesty Blaise síðan hún
sendi yður þetta símskeyti frá Ist-
ambul, fyrir um það bil mánuði?
Tarrant velti fyrir sér spurning-
unni og fann að hann gat svarað
henni sannleikanum samkvæmt,
þótt svarið hefði auðvitað ekki ver-
ið nema á einn veg.
— Ekki orð, ráðherra. Það var
ofurlítil spurn á andliti Tarrants.
Hinn hæstvirti Roger Selby tók
afrit af símskeyti úr möppu af
borðinu sínu og las upphátt: —
Slappaðu af. Áætlunin fór 511 í
vaskinn. Vinsamlega sendið fimm
kassa af vískfi til Dave Conolly e/o
Dail-Pachmeyer Construction Inc.
Staðarskrifstofa Kabul.
— Ójá, sagði Tarrant hugsi. Hún
undirskrifaði þetta Blaise. Að mig
minnir staðfestir þetta þá skoðun
yðar að dulmálsskeytið sem hún
sendi mér fyrr hefði verið að
ástæðulausu. Þér álituð að hún
hefði sett upp ímyndaða vindmyllu
til að berjast við og héldi þvf nú
fram að hún hefði unnið á henni.
Ég hef álit á þessari umsögn yðar.
— Selby bankaði óþolinmóðlega
í borðið með fingrunum — þér
spurðust ekkert frekara fyrir eftir
þetta seinna skeyti? spurði hann.
— Nei. Ef þér hefðuð rétt fyrir
yður, ráðherra, væri það tilgangs-
laust. Og ef Modesty Blaise hefði
rétt fyrir sér, eins og þér gátuð
yður einu sinni til, þá hefur henni
heppnazt að sigra óvininn af eig-
in rammleik. Henni og þessum Gar-
vin hennar, hætti hann við. — Engu
að síður sendi ég viskíið eins og
40 VIKAN 4- tbl-