Vikan - 22.02.1968, Qupperneq 31

BEZTIJ
FiRnmoAR
RJAFIRMR
Hjálpið æskunni til þess að ferðast um land-
ið. - Gefið fermingarbörnunum ferðaútbúnað
frá Belgjagerðinni. Athugið að við veitum full-
komna viðgerðaþjónustu á öllum okkar fram-
leiðsluvörum.
BELGJAGERÐIN, REYKJAVÍK
að þetta hefði verið vinaleg aftur-
ganga, eiginlega Ijómandi snotur.
Honum var það Ijóst að ef hann
sæi hana aftur, yrði hann örugg-
lega ekki hræddur. Hann var ekk-
ert syfjaður og sat hugsandi þang-
að til fyrsta dagskfman lýsti inn
um gluggana.
Þó var það að Tim fékk alveg
stórkostlega hugmynd, svo stórkost-
lega að hann var hólflamaður þang-
að til klukkan sló sjö, og það var
komið mól að byrja nýjan dag . . .
Tim kom út ó tröppurnar fyrir
framan gamla Herragarðshótelið,
sem nú hafði breytt um svip, 6
síðustu tveim órum. Nú bar allt
þarna vott um velgengni, jafnvel
hann sjálfur, sem var farinn að
fitna svolítið og glaðlegt andlit
hans bar vott um ánægju og glað-
værð. Sex stórir, glæsilegir bílar
stóðu við innganginn. Bréfið frá
bróðurnum kom í huga hans, svarið
við bréfinu sem hann hafði skrifað
honum morguninn eftir vökunótt-
ina. Hann brosti þegar hann hugs-
aði um orð Jacks:
— Að gera óþægindi ákjósanleg,
— það getur verið sniðugt í við-
skiptum. Láttu gamminn geysa, ég
skal sjá um það sem hægt er að
gera, hérna megin við hafið.
Og það hafði hann gert, góði,
gamli Jack ...
Janet kom inn um hliðið með
hóp af gestum. Augu hennar Ijóm-
uðu og hún var Ijómandi lagleg og
vel klædd. Karlmennirnir voru með
Panamahatta og í skrautlegum
skyrtum. Þeir reyktu stóra vindla.
Konurnar voru glæsilega klæddar,
á ameríska vfsu. Tim heyrði einn
manninn segja við Janet:
— Já, frú, ég sá auglýsinguna
frá ykkur í blaði heima, svo ég
sagði við sjálfan mig: — Silas, þú
verður að komast á þetta litla enska
hótel, þótt það verði þín síðasta
ferð. Já, ég man greinilega hvernig
auglýsingin var: — Enskt herragarðs-
hótel, gamaldags þægindi, tákn-
rænt brezkt sveitasetur, með þrjár
afturgöngur sem fastagesti. Já, frú,
ég ætla að sjá þessar afturgöng-
ur, áður en ég fer aftur til Ame-
rfku ....
☆
/------------------------------------------------>>
Gott . . . já, en ekki eins
bragðgott og hjá mömmu!
V______________________j
Hin UOTH GRÖF
Framhald af bls. 19
holdugra lagi, en holdin voru eins
og hraustleikamerki á henni.
Þau töluðu um eitt og annað og
hann kom henni til að brosa
oft, og gazt vel að brosinu. Þeg-
ar þau höfðu snætt, og settust út
á barinn til að fá sér kaffi, var
hann tekinn að finna fyrir
áhrifum frá henni, að sjá í ýms-
um smáatriðum eins og staðsetn-
ingu eyrans, lögun úlnliðsins,
ávala hnés, hörundsins á hálsin-
um, óumdeilanlega fegurð, sem
ekki verður uppskátt um í fljótu
bragði.
Hann sagði henni frá tilgát-
um Nile læknis um það hvers-
vegna Lucille hefði verið í upp-
námi.
— Það kemur að nokkru leyti
heim við bréfið. Herra Kimber-
ton myndi vera A og hann trúði
henni fyrir leyndarmáli ........
svo komst hún að því hjá B eða
C að það var öðruvísi en Kim-
berton hafði útskýrt fyrir henni.
— Ég á eftir að tala við fleira
fólk.
— Og við eigum eftir að kom-
ast að því að hún var ..........
Hann sá sorgina grípa hana aftur,
sá undrunarsvipinn á andliti
hennar. Hún reis snöggt á fæt-
ur og fór inn í snyrtiherbergið
og var þar í tíu mínútur. Hún
var föl og tvíátta, þegar hún
kom aftur. — Fyrirgefðu, sagði
hún.
— Það er orðið framorðið. Við
ættum líklega að koma okkur
til baka.
Á leiðinni til baka sat hún
hljóð við hlið hans. Hann nam
staðar fyrir framan móteldyrn-
ar hennar og gekk umhverfis
bílinn, til að hleypa henni út.
— Bart, sagði hún. — Ég veit
hvað þú ert að reyna að gera
og ég er þér þakklát. Þú gerir
allt miklu auðveldara.
— Geturðu útvegað mér eitt-
hvað að gera, til að hjálpa þér?
—- Ekki núna. Kannski seinna.
Hún snéri sér við og leit upp
í næturhimininn. Hún var eins
og skuggamynd móti bílljósun-
um, vangasvipurinn skýr og
dapurlegur og afar ungur. Húr.
andvarpaði og rétti honum hönd-
ina. — Og þakka þér fyrir að
bjóða mér út
Eftir að liún hafði læst dyrun-
um og kveikt ljósið inni, ók hann
yfir að hinni álmu mótelsins.
Þegar hann var kominn upp í
8. tbi. VIICAN 31