Vikan - 22.02.1968, Blaðsíða 34

kortér yfir tíu. Það voru óform-
leg boð um upphæðina, sem
skattstofumennirnir ætluðu að
samþykkja.
Hann þakkaði vini sínum og
lagði á. Bak við lokaðar skrif-
stofudyr hans, fram í skrifstof-
una, suðaði og small í bókhalds-
vélunum. Gus Hernandez þurrk-
aði sér um lófana á vasaklútnum.
Nú var ekki annað eftir en að
sannfæra Skip um að eina leið-
in til að fá þá peninga sem með
þyrfti væri að selja Weston-
ströndina, sem hann hafði hald-
ið í, í svo mörg ár. Hrein við-
skipti. Ekkert fáránlegt eða við-
sjárvert eins og reyna að láta
eitt fyrirtæki sitt selja það öðru
fyrirtæki sínu.
Gus dró andann djúpt, svo
djúpt að honum sortnaði fyrir
augum. Draumadísin beið í skýj-
unum. Hann hringdi í Skip
Kimberton.
Jezzie Jackman svaraði og
sagði: — Ég veit ekki hvar hann
er, Gus. Hann var hérna á skrif-
stofunni, áður en ég kom í morg-
un. Ég sé það á því að hann hef-
ur undirritað nokkur bréf sem
ég skildi eftir handa honum, en
hann hlýtur að hafa farið út.
Nokkra síðustu dagana hefur
hann verið skæður með að láta
skrifstofuna ekki vita hvar hann
er.
— Jezzie. Um leið og þú nærð
sambandi við hann skaltu færa
honum þessi skilaboð. Þau eru
trúnaðarmál! Segðu honum að
lokaupphæðin sé 6.300 dollarar
yfir því sem ég gat mér síðast til.
— Það er gott er það ekki?
— Jezzie, samanborið við það
sem hefði getað gerzt er það
stórkostlegt. Ég verð hér í all-
an dag við að hafa annan hluta
tilbúinn til yfirlits, svo þú getur
sagt honum að hafa samband við
mig. Ef það hentar honum, væri
heppilegt fyrir mig að við færum
saman yfir framtíðarskipulagið,
klukkan fimm í dag.
— Ég veit ekki hvort ég næ
tali af honum fyrir þann tíma.
Bart Breckenridge sat í stóru
skrifstofunni í einum af hæg-
indastólunum upp við vegginn.
Meðan stóra stúlkan talaði í sím-
ann, fór eldri konan frá með
fangið fullt af möppum.
Þessi stóra stúlka vakti at-
hygli hans. Þegar hann kom inn
í skrifstofuna hélt hann að hún
væri einhverskonar skreyting,
skrifstofuleikfélagi, sem valin
hefði verið í réttu hlutfalli við
hina frægu 196 sentimetra Skip
Kimbertons. Jafnvel á lágum
hælum var hún að minnsta kosti
fimm sentimetrum hærri en
Breckenridge, sem var 179. Og
allt hennar vaxtarlag var í full-
komun jafnvægi. Hún var eins og
sæt, lítil stúlka sem hefði ver-
ið færð upp í eina og hálfa eðli-
lega stærð. Og þá var orðið sæt
ekki lengur viðeigandi.
Hún var til þess að bera lotn-
ingu fyrir. Hún var rúmlega tví-
tug gat hann sér til. Dökkgullið
hár, greitt í liðlega lokka sem
fjöðruðu, þegar hún gekk. Grátt
ullarpils, ermalöng, hvít, plísser-
uð blússa. Hún var að minnsta
kosti sextíu kíló, en hreyfingam-
ar ótrúlega snöggar og hraðar.
Engir hringir, engir skartgripir,
ofurlítill varalitur og ferskur ilm-
ur af sápu og blómum, þegar hún
var nálægt. Þrátt fyrir kraftinn
og þroskann í líkama hennar var
samt eitthvað barnalegt við hana.
Hann áleit að það væri vegna
þess hve röddin var skær og
vegna þess hve hún var hátíðleg
og niðursokkin, þegar hún var
að gera eitthvað sérstakt.
Þegar hann horfði á hana vinna
gerði hann sér ljóst að hún var
miklu meira en bara skreyting.
Hún tók á móti símtölunum, hratt
og örugglega og var fljót að taka
ákvarðanir. Hún vélritaði af ó-
trúlegum hraða. Við öll sín störf
eyddi hún ekki einni einustu
hreyfingu til ónýtis.
Þegar stúlkan iagði á sagði
hann: — Kimberton hlýtur að
hafa í mörgu að snúast. Hann
ræður yfir mörgum fyrirtækjum.
Hún leit á hann: — Við notum
mismunandi bréfhausa. Það eru
ýmis undirfyrirtæki sem sjá um
mismunandi hluti, en það er ekki
mikið að gera núna.
— Er Kimberton að draga úr
framkvæmdum?
Hann sá á andliti hennar að
hann hefði gengið of langt.
— Ég gæti ef til vill forðað
yður frá langri bið, herra Breck-
enridge. Ég fór í gegnum spjald-
skrá húsbónda míns. Við höfum
aldrei átt nein viðskipti við
Tryggingasambönd Norðurríkj-
anna. Og ef þér hafið hugsað yð-
ur að selja honum eitthvað er
það algjörlega til ónýtis.
— Ég hefði sjálfsagt átt að
segja yður það, ungfrú Jackman.
Þetta er aðeins venjuleg trygg-
ingaeftirgrennslan.
Hún starði á hann með ró í
svipnum. — Ef það er eitthvað
venjulegt gæti einhver annar
sjálfsagt hjálpað yður...
— Nei. . . Þetta er persónulegt.
Hún reis á fætur, gekk yfir til
hans, stóð og horfði niður á hann
með aðra höndina á þessari stóru,
sterku mjöðm. Um þessa Phelps?
-—• Ég verð að tala við Kimber-
ton.
— Ég býst varla við að hann
vilji tala.
— Þá verður skýrsla mín varð-
andi hann neikvæð.
Hún var hugsi á svipinn og
ofurlítið fýluleg. — Já, hún verð-
ur áreiðanlega neikvæð. Hún
hafði enga þýðingu fyrir hann.
— Það er annað en ég hef
heyrt.
— Það er hægt að heyra eitt
og annað barnalegt í borginni,
herra Breckenridge. Kannski hef-
ur hún haldið að hún hefði ein-
hverja þýðingu fyrir hann. En
hún var ekki annað en leikfang.
— Það er að heyra að þér haf-
ið haft andstyggð á henni.
— Ég greini rétt frá röngu. En
þetta hafði enga þýðingu fyrir
mig og nú er því lokið. Hann
syrgir hana um hríð, en það end-
ist ekki lengi. Hann vill áreiðan-
Framhald á bls. 39.
lega ekki tala um hana við ó-
kunnuga. Bart stóð upp: — Ég
hringi þá seinna. Ég verð að hitta
fleiri að máli.
— Eins og eiginmann hennar?
Kannski þurfið þér þá ekki að
hitta Kimberton.
34 VfKAN 8- tbl-