Vikan - 22.02.1968, Side 43

er ekkert, sem það kostar efnið
í þetta.
— Hvað notaðirðu?
— Bara ger og sykur og vatn.
En það er suðan, sem gildir. Og
hvað snertir þessa óveru, sem ég
bruggaði, var ég allra manna
lengst að sjóða það. Því ég er
alveg viss um það, að eftir því
sem maður sýður þetta hægar,
þeim mun betra verður það. Það
er enginn efi.
Nú varð þögn. Konráð fékk sér
í nefið, og þá mundi ég hvað það
var, sem rak mig fyrst á hans
fund:
— Ég sá mynd af þér að skera
tóbak upp á gamla mátann, með
tóbaksjárni á fjöl.
— Já, en það var verst, að hin
myndin skyldi ekki takast. því
það er ekkert gagn í því að skera
tóbak, nema láta það í punginn
og nudda hann. Og það gerði ég.
En sú mynd varð ónýt. Þegar ég
er að skera, rekur mig alltaf
minni til ræðunnar, sem séra
Bjami á að hafa haldið yfir karl-
inum: Hann nuddaði punginn
fram í andlátið.
— Skerðu allt þitt tóbak sjálf-
ur?
— Ég gerði það, en nú er bú-
ið með það, maður fær ekki rjól.
Ég lumaði á þessu og brúkaði
eins og þegar krakkarnir spara
við sig gottirí. Og notaði það
saman við hitt. En sonur minn,
sem er búsettur á Hvammstanga,
náði í svolítinn bita hjá Sigurði
Davíðssyni, kaupmanni þar. —
Margra ára gamlan. Sonur minn
sagðist ekki vilja kaupa þetta
fyrir mikið, það væri eldgamalt,
auðséð á því, að það væri kol-
mórauður pappírinn. — Jæja,
það er bezt þú hafir það,
segði Siggi. Annars eru þeir
hættir að flytja inn rjól, segja,
að verksmiðjan sé alveg búin.
Þetta var sko danskt. En nokkuð
er það, að íslendingur, sem ég
þekki og var lengi búsettur í
Kanada en er nú kominn heim,
fær alltaf rjól með einhverjum
fossinum, í pappadósum, og á
þeim stendur Copenhagen. Og
eins er lyktin af því. Hann gaf
mér eina dós. Mér fannst eins og
mér hefði verið gefin heil jörð.
Þetta er svo miklu betra tóbak.
Það er nú fyrst og fremst það, að
það rennur ekkert úr nefinu. Af
þessu, sem nú fæst, er maður
alltaf eins og kolbíldótt skepna.
Þetta er úti um kjaft og alls
staðar. Svo hugkvæmdist mér
það í vor leið, að í gamla daga
þegar baðað var við kláðanum,
voru notaðar tóbaksblöðkur, og
karlarnir þurrkuðu þetta þegar
búið var að baða og skáru það
í nefið. Svo datt mér í hug að
fara í tóbakseinkasöluna, og vita
hvort ég fengi ekki blöðkur hjá
þeim, og vita hvemig þær væru.
Óbleyttar og óbaðaðar. Ég var
sendur frá Heródesi til Pílatusar,
og á endanum komst ég til for-
stjórans. Hinir þorðu ekki að
láta mig hafa það, þótt þeir væru
tveir við það. Ég sagði honum að
ég væri að útrétta þetta fyrir
son minn fyrir norðan, hann ætl-
aði að nota þetta í smyxsl á
kláðabletti. Þá leit forstjórinn á
mig svona heldur glettnislega og
sagði: Ájá, er kláðinn enn að
stinga sér niður? Svo spurði hann
hvort ég þyrfti mikið og sendi
einhvern mann með mér að vigta
þetta út handa mér, ég sagðist
harðánægður með kíló. Svo
hringir maðurinn til forstjórans
og spurði hvað hann ætti að láta
mig^ borga, en hann sagðist ekki
geta verið að selja þessa óveru.
En þetta var bara alveg prýði-
legt tóbak.
Konráð fór inn í næsta her-
bergi og kom aftur með plast-
krús af kláðalyfstóbakinu til að
lofa mér að þefa. Mér fannst
lyktin minna á píputóbak og lét
þess getið. — Já, sagði Konráð,
þeir settu þetta í pípu sumir —
en þótti sterkt.
Það var orðið aldimmt úti,
þegar Konráð fylgdi mér til dyra.
Hann var á förum norður til son-
ar síns, sem býr á Vatnsnesi, ■—
hann sagðist kunna betur við sig
fyrir norðan. Hann tók þétt í
hönd mína í kveðjuskyni, um leið
og hann sagði: Það var verst, að
ég skyldi ekki geta sagt þér eitt-
hvað skemmtilegt.
Sínum augum lítur hver silfrið,
Konráð minn, og þakka þér fyrir
rabbið.
☆
ÞEIR HLUSTA Á WAT^IIO
Þótt atómöldin hafi komið með margar nýungar og merkilegar, og
vísindamenn láti hafa eftir sér, að ekki burfi annað en að láta sér
detta í hug hvað hluturinn eigi að gera til þess að hægt sé að búa
hann til, verður gamli móðurinn samt lengi beztur ó sumum sviðum.
Þannig er til dæmis með hlustunarpípur, sem notaðar eru til að
hlera eftir vatnsleka með. Þar hefur engin elektróník komizt í hálf-
kvisti við gömlu prikin. sem notuð hafa verið um áraraðir. Þetta eru
einfaldlega prik úr aski með hlustunarskífu úr beyki. Endinn á
stafnum er settur á stéttina, bar sem grunur leikur á að vatn leki
undir, og svo næmur er askurinn, að hann segir ekki aðeins til um,
hvort þar leltur undir, heldur hvort lekinn er mikill eða lílill. Hér
sjást þrír félagar fró vatnsveitunni í London að störfum.
ÁGENGNI
Maður nokkur var að kvarta undan frænda sínum, sem hafði setzt
upp hjá honum: — Ég læt mér fátt um finnast þótt hann noti fötin
mín, reyki vindlana mína og drekki viskíið mitt, jafnvel þótt hann
taki bílinn minn traustataki á hverju kvöldi. En þegar hann sezt
við borðið á móti mér og' brosir, svo skín í mínar eigin tennur, er
mér nóg boðið!
s- »i. VIKAN 43