Vikan - 09.05.1968, Blaðsíða 13

Skipunin var óskiljanleg, fyrst
ekki var sagt hvert ætti að aka.
— Hvert á ég að aka?
— Það skiptir engu máli. Aktu
bara af stað.
— Ég er . . . hóf Georg máls,
en þegar hann fann byssuhlaupið
við bringu sér, varð honum orð-
fall. Hann vildi ekki deyja. Hann
hafði jú. . . .
Aldrei hafa göturnar verið svo
dimmar og auðar og nú, hugsaði
John. Hvers vegna var hvergi
nokkra lifandi sálu að sjá? Hann
sá stjörnuhrap á svörtum himnin-
um. Vegurinn lá nú gegnum skóg
og trén urðu stöðugt þéttari.
Skammt undan var White Oaks,
skógarsvæði, sem enn hafði ekki
verið skipulagt.
— Hvert erum við að fara?
spurði Georg, en fékk ekkert svar;
aðeins kalt byssuhlaupið við bringu
hans eins og áður. Nú blasti skóg-
arsvæðið við sýn, niðadimmt eins
og himinninn. Hvergi sást Ijós;
hvergi heyrðist hljóð; ekkert merki
um mannabústaði [ nágrenninu,-
ekki einu sinni kyrrstæður bíll með
ungum elskendum, sem gætu heyrt
til Georgs, ef hann hrópaði á hjálp.
— Hér, sagði John. — Stanzaðu
hér!
Georg sté á hemlana. John snar-
aðist út úr bílnum, gekk fáein skref
frá honum og sagði síðan:
— Komdu út!
— En hvers vegna í ósköpunum?
Georg hikaði, en sté loks út úr
bílnum.
— Þegiðu, og gerðu eins og ég
segi þér.
Fyrir framan þá var stígur, sem
lá inn í myrkviði skógarins.
— Þá förum við, sagði John.
Þeir gengu eftir stígnum. Trén
voru gömul og risavaxin. Stígur-
inn þrengdist, myrkrið varð þéttara
og kyrrðin alls ráðandi. Þeir stönz-
HÆGT OG HÆGT
BJÖ HANN SIG UNDIR
ÞAÐ SEM VERÐA
VILDI.Í KVÖLDMUNDI
ÞAÐ GERAST. í KVÖLD
HLAUT HANN AÐ
VERÐA MANNI AÐ
BANA. EN HVAÐA
MANNI? ÞAÐVAR HIÐ
EINA SEM GERÐI
HANN ÖRÖLEGAN.
uðu við stórt, fallið tré; dautt og
nakið lá það við skógarstíginn.
— Hér, sagði John.
Georg hugsaði um stjörnuhrap-
ið, sem þeir höfðu báðir séð, og
varð gripinn ofsahræðsiu. Hann
ætlaði að gera grein fyrir máli
sínu. Hann gat útskýrt þetta allt
saman, en John hafði skipað hon-
um að þegja. Vitskertur maður með
byssu. Það var hyggilegast að fara
varlega í sakirnar, þegar þannig
stóð á. Fæst orð hafa minnsta
ábyrgð. En ef hann segði ekkert.
.... Hann beið.
John gekk fáein skref frá. And-
lit hans lýsti í myrkrinu eins og
hvít gríma með svartar augnatóttir.
— Snúðu þér við, sagði hann.
Georg rann kalt vatn milli skinns
og hörunds.
— Hversvegna?
Það var heimskulegt að hlýða
slíkri skipun, en hvernig gat hann
varið sig? Georg sneri sér við og
skalf af hræðslu. Nú var rétti tím-
inn til að útskýra málið . . . fljótt!
Hann hafði ekki sagt nema fáein,
'slitrótt orð, þegar skot kvað við og
' hann féll til jarðar.
Upplýst húsið hans var öðru-
vísi en áður. John hljóp léttilega
upp tröppurnar. Hann mundi varla
eftir því, sem gerzt hafði í skógin-
um. Honum fannst eins og það
hefði gerzt fyrir langalöngu.
Stjarna hafði hrapað af svörtum
himni niður í dimman skóg. Það
var allt og sumt. Hann setti lykil-
inn í skrána.
— Ó, það er hannl Georg, hvað
varð af þér?
John gekk inn í dagstofuna. Bros
Grace, konu hans, stirðnaði og Ro-
berta, kona Georgs, starði á hann.
Honum fannst eins og Ijósin blikn-
uðu og kaldur gustur færi um stof-
una. Grace og Roberta líktust brúð-
um í útstillingarglugga, sem störðu
á hann, eins og hann væri ókunn-
ur maður. Honum fannst hann vera
óboðinn gestur; vissi ekki hvernig
hann ætti að afsaka nærveru sína.
Ógnþrungin hræðsla þyrmdi yfir
hann.
— Við héldum, að þetta væri
Georg, sagði Grace. — Hann fór út
á horn til að kaupa ís og er ekki
kominn aftur.
Hvernig gat hann það, þegar
hann lá úti í skóginum, — lá dauð-
ur á bak við dautt tré? Þetta voru
grimmileg mistök. Það var ólfklegt,
að hann hefði verið elskhugi Grace.
— Viltu ekki ganga niður á horn,
bað Roberta. — Ég veit vel, að Ge-
org er málgefinn og kannski hefur
hann hitt einhvern á leiðinni. En
hann er búinn að vera ískyggilega
lengi.
John kinkaði kolli og gat engu
svarað. Hann gekk út um dyrnar,
beið fyrir utan í fimm mínútur, en
fór síðan aftur inn og sagði, að
Georg hefði ekki verið á ísbarnum.
— Þá hlýtur eitthvað að hafa
komið fyrir hann,sagði Roberta og
grét filll örvæntingar.
Framhald á bls. 31.
I8.tbi. VIKAN 13