Vikan - 13.06.1968, Qupperneq 17

skrapp úr henni án þess að hún
gerði sér þess grein, að hún hafði
í huganum tengt morð föður síns
við þetta. En Dobie varð ekki
undrandi. Hún svaraði, eins og
ekkert væri sjálfsagðara:
— Að sjálfsögðu veit hann það
ekki. Hann var veikur þá. Hann
svaf, þegar ég fór. Ljósið logaði
í bókastofunni, þegar ég kom
heim. Sir James lá fram á skrif-
borðið og hraut, — blindfullur
eins og vanalega. Og þetta var
enginn vandi. Hnífurinn lá á
borðinu, Það þurfti bara að reka
hann í hann. Þegar maður er
hjúkrunarkona, veit maður hvar
hjartað er.
Hún hló eins og hún hefði ságt
góða fyndni, og Barbara fann
kuldahroll hríslast ofan eftir
hrygglengjunni. Hún er frávita,
hugsaði hún. Snar, snældu vit-
laus! Það er tilgangslaust að skír-
skota til skynsemi hennar, ég get
aðeins reynt að vinna tíma, reynt
að draga allt á langinn eins og
mögulegt er, og vona að Rick nái
heim.
En hún vissi ekki einu sinni
hvenær hann kæmi. Hann hafði
ætlað að koma með lögfræðing-
inn með sér til baka, og ef lög-
fræðingurinn væri upptekinn
kynnu að líða nokkrir dagar,
þangað til þeir kæmu. Og þá
væri allt löngu um garð gengið.
Hvers vegna drápuð þér
hann?
- - Það skiptir ekki máli. —
Skrifið nú, segi ég, sagði Dobie
óþolinmóð.
Ekki fyrr en þér hafið sagt
mér alla söguna.
Dobie starði á hana, en hún leit
ekki undan. Eftir langa þögn
yppi hún öxlum og varpaði önd-
inni mæðulega.
Þá það, úr því það er svona
nauðsynlegt, andvarpaði hún. —
Hvað viljið þér vita?
— Hvernig þér komust hing-
að, til dæmis. Til The Towers.
Það stóð í blaðinu, að Lady
Macfarlane hefði orðið veik, eft-
ir að yður var rænt. Að hún
þyrfti að fá einkahjúkrunarkonu.
Svo ég sótti um stöðuna. Eg hélt,
að þegar hún hefði kynnzt mér,
væri mér óhætt að segja henni
allt af létta um Peter. En ég
fann fljótt, að hún myndi aidrei
láta hann njóta réttar síns, svo
bölvanlega, sem henni var við
Walter, Þvert á móti hefði hún
undir eins rekið mig á dyr,
hefði hún fengið veður af þessu.
En ég hafði gott kaup, og svo
var það erfðaskráin....
En það skýrir ekki hvers
vegna þér drápuð föður minn.
— Hann uppgötvaði hver ég
var, svaraði hún fýlúlega. Hann
heyrði okkur tala saman, Peter
og mig, úti í garðinum. Og þeg-
ar Peter var farinn, kom hann
til mín og heimtaði að fá að vita
allt af létta. Og ég neyddist til
að láta það eftir honum. Og þeg-
ar ég bað hann að segja ekkert
um þetta við Lady Macfarlane,
svaraði hann ekki einu sinni. -—
Sneri bara baki við mér og fór.
Svo'næst, þegar hann sneri baki
við mér, fékk hann það sem hann
átti skilið.
Hún rak upp háan, holan hlát-
ur og hló lengi. Hló og hló, þar
til hún fékk hóstakast. Svo hélt
hún áfram:
— Síðan ákvað Lady Macfar-
lane, að höllin skyldi gerð að
skóla, og að Peter ætti að veita
honum forstöðu. Ljóðræna rétt-
vísi, kallar Peter það. Ég skil
ekki, hvers vegna þér þurftuð
endilega að rekast hingað og
og hafa endaskipti á öllu, bætti
hún svo við í nöldrunartón. —
Bara til að vera til óþæginda.
Barbara svaraði ekki. Hún
hafði ekki augun af skammbyss-
unni. Ef Dobie vildi nú vera svo
væn að gleyma henni andartak
og láta hendina síga, myndi hún
grípa gæsina og reyna að ná til
dyranna.
— Skrifið nú, svo hleypi ég
yður út um bakdyrnar á eftir.
Barbara opnaði munninn til
að segja, að ekkert á jarðríki
gæti komið henni til að skrifa
betta bréf, en áttaði sig í tæka
tíð. Bréfið var eina þvingunar-
efnið, sem hún hafði, og ef Do-
bie sannfærðist um, að hún ætl-
aði aldrei að skrifa þetta bréf,
hafði hún enga ástæðu til að slá
því á frest, sem hún ætlaði að
gera,
— Já, ég skal skrifa. En fyrst
vil ég fá eitthvað í svanginn. Eg
hef ekkert borðað síðan um há-
degi og ég þarf að ganga alla
leið niður á brautarstöðina.. . .
Eftir töluvert þras gafst Dobie
upp, og sagðist þá ætla að fara
að ná í nokkrar brauðsneiðar.
Hún gekk aftur á bak til dyranna,
án þess að hafa byssuna nokkurn
tíma af Barböru. Og í næstu and-
rá var hún læst inni á nýjan leik.
Nú var henni svo kalt, að hún
nötraði öll, og var þrátt fyrir allt
þakklát fyrir, að Dobie skyldi
dragnast með ferðatöskuna upp,
svo hún gat haft fataskipti og
farið í hlýrri föt. Síðan beið hún
við dyrnar, reiðubúin að kasta
sér yfir Dobie, þegar hún kæmi
inn, og reyna að ná af henni
skammbyssunni.
En tíminn leið og Dobie kom
ekki. Einn klukkutimi, tveir
klukkutímar. Hún beið þar til
sjálflýsandi vísarnir á úrinu
hennar sögðu henni að klukkan
væri tvö, áður en hún gafst upp.
Hún fikraði sig að spónahaugn-
um og lagði sig örmagna niður
á hann. Hún megnaði ekki að
hugsa lengur, og til hvers hefði
það átt að vera? Hún gat hvort
sem var ekki séð fyrir um hvað
Dobie ætlaðist nú fyrir; ekki get-
ið sér til um það hvað á seyði
var í hennar sjúka heila.
Hún fól andlitið í höndum sér
og var svo uppgefin að hún
heyrði ekki einu sinni þegar
lyklinum var snúið í skránni, og
þegar hún með erfiðismunum
hafði risið á fætur var Dobie
þegar komin inn í herbergið og
beindi skammbyssunni að henni.
Hnú var í síða morgunsloppn-
um sínum og grásprengda hárið
stóð út í allar áttir.
-—- Hér er brauðið. Hún dró
böggul upp úr vasanum og kast-
aði honum til Barböru. — Étið
nú!
Barbara þurfti ekki að leggja
að sér til að vera lengi að borða.
Bitarnir sátu fastir í hálsi henn-
ar, svo hún gat varla rennt þeim
niður, og allan tímann tvísté Do-
bie fyrir framan hana og varð
stöðugt óþolinmóðari.
—■ Nú er nóg komið, hvæsti
hún. Skrifið nú, annars skýt
ég yður.
Barbara ók blokkina og penn-
ann og svo byrjaði hún að skrifa,
Dobie stóð fast fyrir aftan hana,
Hún byrjaði:
— Kæra amma... .
— Fífl! Þér hljótið að skilja
að þér getið ekki skrifað amma!
Barbara reif blaðið úr blokk-
inni.
— Þér skyggið á mig, ég sé
ekki til að skrifa.
Dobie flutti sig vfir í annað
horn -á herberginu og um leið sá
Barbara útundan sér að dvrnar
opnuðust varlega.
Hjarta hennar kipptist við og
tók síðan að slá mjög ört.
Rick! Þetta var Rick! Andar-
tak hélt hún að Dobie hefði ekki
tekið eftir honum, en þá sagði
kerlingin:
— Komið þér feti nær, skýt
ég hana.
Ég skal ekki koma nálægt
yður, sagði hann hógværlega. Ég
ætla bara að fara til Lísu.
Hann gekk rólega yfir gólfið
og skammbyssan sveiflaðist til i
hendi Dobie. I næsu andrá var
hann kominn til Barböru og
stillti sér fyrir framan hana. -
Hann lét móðann mósa, án af-
láts, sífellt með sama, mjúka
f ortöluhr eimnum.
— Gerðu engin heimskupör
núna, Dobie. Það er miklu betra
fyrir þig að láta mig hafa
skammbyssuna.
Með hönd fyrir aftan bak gaf
hann Barböru merki, og hún
skildi, að hann vildi að hún þyti
út úr herberginu, en hún stóð
kyrr, því jafnvel þótt henni
heppnaðist að komast undan
myndi Rick ekki lái\ast það. —
Hann hélt áfram að tala við Do-
bie og allt í einu lyfti hann hend-
inni og lýsti beint framan í hana
með sterku vasaljósi. Svo að
segja um leið kastaði hann vasa-
ljósinu í áttina til hennar og
og hratt Barböru samtímis í átt
til dyra. Hún féll á gólfið og í
sömu andrá reið fyrsta skotið af.
Nær meðvitundarlaus af skelf-
ingu heyrði hún annað skot, Rick
reka upp óp, og fann að hann
féll ofan á hana. Síðan luktist
miskunsamt myrkrið um hana.
Þegar hún opnaði augun lá
hún í rúmi sínu og starði fram-
an í Craig lækni.
- Rick? hvíslaði hún óróleg.
— Hann er utan hættu. Hann
fékk kúlu í öxlina, en er utan
hættu, það er ekki alvarlegt sár.
— Og Dobie?
— Hún skaðar ekki fleiri,
svaraði hann alvarlega. — En nú
verðurðu að hvíla þig.
— Er, er búið að handtaka
hana? Það var hún sem myrti
pabba minn.
— Dobie er dauð. Hún datt
niður stigann og hálsbrotnaði —
Hún hefur stigið ofan á morgun-
sloppinn sinn....
— Peter, hvíslaði hún. — Veit
Peter um þetta?
— Peter Conway? Læknirinn
varð skilningsvana á svipinn og
Barbara minntist þess að enginn
vissi að Dobie var móðir hans.
Læknirinn brosti róandi við
henni.
Þér líður betur núna, þeg-
ar bú er búin að sofa, sagði hann.
Á meðan hann undirbjó að gefa
henni sprautu, hugsaði hún um
Peter. Lögreglan varð að fá
að vita um þeta, en enginn ann-
ar, hugsaði hún. Jú, Rick.
Hann vissi hvernig það var að
þjást fyrir annars brot. Hann
myndi aldrei leggja stein á byrði
Peters.
Læknirinn kinkaði vingjarn-
lega kolli til hennar og fór, og
hún fann þægilegan doða dreif-
ast um allan kroppinn. en áður
en hún gæti sofnað kom Rick
inn til hennar og hún brosti ham-
ingjusöm við honum.
Hann settist á rúmstokkinn og
tók hönd hennar.
Sofðu nú, elskan mín! sagði
bann, — ég skal sitja hjá þér
þangað til þú ert sofnuð.
- Hvernig líður ömmu?
Vel. Sg hef sagt henni frá
okkur og nú hlakkar hún bara
til þess og gleymir öllu öðru.
Rick, hvernig komstu að
þessu? tuldraði hún syfjulega. —
Ég hélt að þú myndir ekki koma
svona fljótt heim.
Eg hringdi og talaði við frú
Griffins, Hana grunaði líka að
eitthvað væri á seyði og ég vissi
að þú gætir ekki hafa farið, svo
ég rauk út í bíl og keyrði hing-
að eins og vitlaus maður. Ég sá
að það var Ijós í turnherberginu,
svo ég þaut beint þangað. Ó,
elskan mín, hugsaðu þér hefði
^g ekki komið í tæka tíð. . . .
-— En það gerðirðu og ég er
svo hamingjusöm, muldraði hún
og það síðasta sem hún skynjaði
þegar svefninn yfirbugaði hana,
var hve Ijúflega hann kyssti
hana til svars.
SÖGULOK.
23. tbi. viican 17