Vikan - 13.06.1968, Síða 19

hingað til hefur verið algert leynd-
armál milli Blaibergs og mín. Ég
gekk inn til hans og spurði:
— Ég veif að þér eruð sterkur
og vona að þér takið ekki illa upp
erindi mitt að þessu sinni: Viljið þér
sjá gamla h|artað yðar?
I nokkrar sekúndur starði Blai-
berg undrandi á mig, en síðan svar-
aði hann:
— Já, það vil ég gjarnan.
Ég vildi ekki, að neinn vissi um
samtal okkar Blaibergs. Þess vegna
hafði ég beðið til kvölds með að
ympra á þessu við hann. Ég gekk
niður í herbergi í kjallaranum og
tók þar út úr skáp glas, sem hafði
að geyma hið ónýta hjarta úr Blai-
berg. Allt síðan ég gerðist skurð-
læknir hef ég geymt „minjagripi"
frá starfsferli mínum. Margir þeirra
standa uppi á skápnum, svo að
allir geti séð þá.
Blaiberg sat uppi í rúminu og
hallaði sér aftur á koddann. Þegar
ég kom inn til hans, var hann ný-
búinn að snæða kvöldverð.
— Hérna er það, sagði ég og
sýndi honum glasið. Blaiberg sat
grafkyrr langa stund. Síðan lét
hann bakkann, sem hann hafði fyr-
ir framan sig, á gólfið og tók við
glasinu.
Það ríkti djúp þögn. Hvorugur
okkar sagði orð. Blaiberg var ber-
sýnilega snortinn af því sem hann
sá. Það sem hann hélt á hafði fyrir
nokkrum vikum verið lifandi hluti
af llkama hans.
Ég gat ekki varizt að leiða hug-
ann að því, hversu einkennilegt
þetta atvik væri. Þetta var í fyrsta
skipti í sögunni, sem maður gat
horft á sitt eigið hjarta,- haldið á
því í höndunum og virt það fyrir
sér.
Loks leit hann ó mig. Blaiberg er
eins og kunnugt er tannlæknir og
vel að sér í læknisfræði almennt.
Næstu tíu mínútur lagði hann fyrir
mig margar spurningar um „tækni-
leg" atriði.
— Þetta er sem sagt hjartað, sem
gerði mér lífið svo leitt, á meðan
það var í brjósti mér, sagði hann
um leið og hann rétti mér glasið
aftur.
— Gamla hjartað mitt. . . .
Við kvöddumst, hann þakkaði
mér fyrir og ítrekaði enn einu sinni,
að hann vildi fara heim sem fyrst,
ef þess væri nokkur kostur. Ég fór
aftur með hjartað hans niður (
kjallaraherbergið mitt. Ég ætla að
varðveita það á meðan ég lifi. [
mínum augum er það til vitnis um
dýrmætustu minningu, sem ég á.
Áður en ég dey ætla ég að gefa
það á safn háskólans í Höfðaborg.
Áður en ég lagði af stað í ferða-
lagið, heimsótti ég móður mfna,
Mary Elizabeth Barnard. Hún er 73
ára gömul og hefur um langt skeið
dvalizt á elliheimili. Móðir mín er
sjúklingur, en hún fylgist samt vel
með lífa barna sinna. Þetta var
snemma morguns og hún var ennþá
í rúminu. Hún er í herbergi með
fjórum öðrum gamalmennum. Ég.
gekk á tánum til að gera ekki
ónæði. En allir voru vakandi og
heilsuðu mér hjartanlega. Ég sagði
henni, að ég væri að fara til Ame-
ríku,- að dóttir mín, Deidre, væri
farin tii Ástralíu og að konan mín,
Lowtie, kæmi seinna á eftir mér til
San Juan á Porto Rico. Eina sem hún
svaraði var:
A fyrirlestraferð sinni um Evrópu
kynntist Barnard mörgu frægu fólki.
Hér sést hann me8 Sophiu Loren.
Einnig heimsótti hann Vatíkanið í
Róm og gekk ó fund Póls pófa VI.
<1 Barnard, kona hans, börn og
þjónustustúlka ó heimíli þeirra í
Höfðaborg.
Barnard heimsækir móður sína, sem
dvelst ó elliheimili.
— Ég skal biðja fyrir þér.
Mamma biður alltaf fyrir mér og
bræðrum mínum. Hún segist ekki
vera fær um að hjálpa okkur á
neinn annan hátt lengur. Hún er
mjög trúuð. Trúin hjálpaði henni,
þegar hún fyrir sex árum missti
manninn sinn, föður minn. Ég bið
einnig til guðs. Allir í/ fjölskyldu
minni biðja. Ég hef venjulega
bænastundir mínar á morgnana,
þegar ég er á leið til vinnu minnar.
Einnig biðst ég fyrir, þegar ég ferð-
ast ( flugvélum, ek í bílum eða bíð
eftir strætisvagni. Samtal mitt við
Drottin er ósköp einfalt. Ég bið
Framhald á bls. 44.
23.tbi. VIKAN 19