Vikan - 20.06.1968, Síða 11

Leifar þess, sem eitt sinn var glæsi-
legur flugkostur: Bocing 707.
■O
Þegar eldurinn hafði verlð siökktur,
var fyrst leitað að jarðneskum leifum
þeirra fimm, sem ekkl komust út.
Frökcn Abbott á sjúkrahúsinu, með
kvikmyndavélina sína kæru.
ó
Nelly Abbott tók kvikmynd af brun-
anum, meðan þau voru enn á lofti.
Myndin er tekin út eftir vængnum og
logarnir standa aftur af honum.
út neyðarkall. Á flugvellinum er
farið að undirbúa nauðlendinguna.
En Taylor sér, að honum vinnst
ekki tími til að ná þangað. Nær
veit hann um flugbrautarspotta sem
hætt er að nota. Sú braut er að vísu
of stutt fyrir stóru vélina, en ligg-
ur nær. Hann ákveður að lenda
þar.
Hann grípur hljóðnemann og
segir farþegunum, með rólegri og
eðlilegri röddu, hvað hann ætlist
fyrir, og biður alla að búa sig und-
ir nauðlendinguna. í farþegaklefan-
um er allt dauðahljótt. Enn eru tvær
mínútur eftir, unz brautinni er náð.
Flugfreyr gengur milli sætarað-
anna og róar farþegana. Náfölur
sjálfur af hræðslu.
Ung stúlka hvíslar einhverju að
systur sinni. í því hallast vélin ofsa-
lega, einhver æpir og logandi hreyf-
illinn fellur eins og sprengja ofan
yfir þorpið Thorte. Þeim sem er
vinstra megin í vélinni verður vist-
in þar æ óbærilegri, rúðurnar
bráðna og plastklæðningin rennur
af veggjunum af hita. Róleg tónlist
hljómar úr hátölurunum. Enginn
segir neitt, en barn grætur og hóstar
af reyk. Ronnie Watson, 15 ára,
fer að sem hinir, spennir öryggis-
beltið og lýtur fram. Hvað honum
líður veit enginn. Hann er dauf-
dumbur og nýtur ekki huggunar ró-
legra radda og tónlistar eins og
hinir. William Deeitch, Bandaríkja-
maður á leið frá Englandi, hugsar:
Kannski hann hafi það af, flugstjór-
inn þarna frammi. Ef vængurinn
verður ekki dottinn af áður. Frú
Parkhouse situr við hliðina á hon-
um og allt í einu reka þau upp
hlátur. Þau voru að hugsa nákvæm-
lega hið sama bæði tvö.
Ein minúta eftir. Einhver grætur
hlóðlega. Flugfreyjan Barbara Harr-
isson gengur aftur eftir vélinni og
lítur eftir, að allir fari að reglum
og allt sé eins og vera ber. Hún
reynir að hugga barnið, sem græt-
ur, og sýnir drenghnokka, hvernig
hann á að halda höndunum fyrir
höfðinu, þegar þau lenda.
Flugstjórinn hefur nú fundið
flugbrautina. Hún er of stutt og
liggur auk þess þvert á vindáttina.
„Hefurðu það?" spyr aðstoðarflug-
maðurinn hljóðlega. „Veit ekki,"
Framhald á bls. 39‘
24.tbi. VIKAN 11