Vikan - 20.06.1968, Qupperneq 23

ingja er, bótt þú .sért ekki gömul, en ég skal alltaf vera nærri þér,
þegar þú þarft á því að halda.
Og meðan hún strauk um barnskollinn var henni hugsað til þeirra
tryggu tengsla sem alltaf voru á milli þeirra, þessara einkennilegu
tengsla sem hvorug þeirra hafði reynzt fær um að skilgreina til nokk-
urrar hlitar.
— Honorine, ástin mín, ég ætla að segja þér nokkuð. Þú hefur alltaf
verið það barna minna, sem ég hef unnað mest, jafnvel meira en hinum
börnunum. Því miður lítur út fyrir að Þú sért Það barna minna, sem
kenndir mér að vera almennileg móðir. Ég ætlaði ekki að viðurkenna
þetta, ég læt þig vita Það engu að síður, því þegar þú fæddist fékkst
þú engar gjafir eða heillaóskir.
Hún talaði mjög lágt og þýtt. Honorine skildi ebki hvað hún var að
i segja, en gat sér til um hugarfarið, af þvi hvernig móðir hennar beitti
röddinni.
Skuggi hafði fallið á hamingju Angelique og fleiri skuggar voru til
sem enn höfðu ekki verið þurrkaðir út — synir þeirra, sem hann hafði
sakað hana um að hafa ekki hugsað nægilega um og lauslætið, þótt
alvarlegasta áfallið i þessu tilliti hafði ekki verið hennar sök.
Einhverntímann yrði hún að herða upp hugann og segja honum að
hún hafi aldrei veríð ástmær konungsins. Hún yrði líka að segja honurn
hversvegna liún hefði gilda ástæðu til að elska ekki föður Honorine
og hún yrði að tala um Florimond. Það var skylda þeirra sem foreldra
hans og reyna að finna drenginn, sem hafði flúið rfá Plessis, giftu-
samlega i tæka tið til að komast hjá blóðbaðinu. Hún yrði að safna í
sig kjarki til að tala um þessar hræðilegu stundir. Og ef hann minntist
á Cantor? Það var sárt! Hvernig gat hann, Joffrey, sem alltaf vissi
hvað hann var að gera, komizt hjá þvi að vita, þegar hann réðist á
konunglega flotann, að hans eigin sonur væri um borð á einni af gal-
eiðunum ? Það hafði verið í eina skiptið sem hann hafði farið með
ófriði á móti konungi Frakklands, hvilík ógæfa — en var það aðeins
tilviljun, hvað annað gæti hafa legið á balt við það?
Og aftur fylltist hún af sömu kennd og áður, þegar hún minntist
Rochats, þá kennd að hún væri í þann veginn að uppgötva eitthvað sem
hefði átt að liggja henni í augum uppi fyrir löngu.
Hún leit upp á himininn og allt i einu varð hún gagntekin af írum-
stæðum ótta. Smám saman hafði himinninn lýstst og birtan varð fjólu-
blá, siðan rauð, en því næst tók við óþægilega skær appelsínugulur
bjarmi, þessi bjarmi var mismunandi sterkur og virtist koma úr öllum
áttum himinsins i einu.
Ósjálfrátt leit Angelique jafnvel hærra. Griðarstór appelsinugul kúla
opnaðist eins og sveppur yfir höfði hennar; hún fann næstum óþægi-
lega hitabylgju stafa frá þessari kúlu og beygði sig.
Honorine benti: — Mamma, sjáðu sólin!
Anígelique rak upp hlátur:
— Þetta er bara sólin!
Og þó hafði þessi hræðslukennd ekki verið svo hlægileg, þvi sólin
hafði verið vægast sagt einkennileg. Hún var rauðleit á litinn núna og
var ennþá að því er virtist stærri en hún átti að vera, þótt hún væri
hátt á himni og umhverfis hana voru fjöldi mismunandi litra hringja,
sem voru eins og perlugljáandi og gagnsæir, og stóðu upp á endann, hver
fyrir aftan annan.
Ylurinn af sólinni var í æpandi ósamræmi við skyndilega gjóluna sem
lék um þær. Eftir að hafa haldið að allir eldar himnanna væru að
koma yfir höfuð hennar, fannst henni nú að hún væri að breytast í ís.
Hún vafði skikkjunni sinni um Honorine og sagði: ■—• Við skulum flýta
okkur inn, en hún hreyfði sig ekki þvi það sem nú blasti við augum
hennar var svo stórfenglegt að hún gat ekki hreyft sig úr stað.
Marglit þokan var nú að hverfa. Angelique fannst hún hafa fyrir
augum sér smargaðsgrænt skrímsli sem var að taka á sig -mynd og
teygja frá sér stóra fálmara í allar áttir, fálmara sem enduðu í skær-
bleikum klóm. Siðan allt í einu var þokan horfin. Síðasta blæjan hafði
fallið, fokið burtu fyrir ískaldri vindgjólunni. Hreint loftið virtist titra.
Sóiin var nú fölari, en ennþá var þessi margliti geislabaugur um hana
og himinninn tók á sig öll hugsanleg blá litbrigði, en það sem Angelique
hafði áður sýnzt vera smargaðsgrænt skrímsli, reyndist vera landslag
með skógi vöxnum hæðum, þar sem trén uxu frá tindum niður í dali,
en ströndin var brydduð með bleikum eða rauðum sandj.
Litur skógarins bjó yfir einhverjum Ijóma, sem sást jafnvel langt
að og Ijómandi skærir litir sáust milli trjánna. Hún sá þarna svartfuru
og túrkisblá, risastór grenitré með laufskrúð eins og sólhlífar og hér
og þar glitti í hina rauðgullnu liti haustsins. Haust nú þegar! Og þau
höfðu aldrei séð sumarið. Allt umhverfis þau á flóanum og langt út á
haf lágu laufgaðar eyjar með bleikum sandbryddingum í kring í lav-
andarbláum sjónum og hvöss rifin voru eins og hákarlahópur, sem
vernduðu þessa fögru strandlengju gegn ágjörnum mönnum. Það var
næstum ótrúlegt að hugsa sér, að þeim hafði lánazt að renna sér inn á
milli þessara eyja, sem skipið lá nú öruggt og vaggaði rólega á öldunum.
Eftir þessa þokudaga var ljómi litanna yfirþyrmandi, Þetta var lik-
ara draumi en veruleika og Angelique var svo heilluð að hún heyrði
ekki þegar skipsbáturinn kom til baka.
Joffrey de Peyrac kom aftan að henni, virti hana fyrir sér og sá
undrunar og aðdáunarsvipinn. Sannarlega var þetta aðalskona, þvi
hún gerði sér sýnilega mun minni grein fyrir áköfum kuldanum og því
villta í far' landslagsins en þessari ójarðnesku fegurð.
Þegar hún kom auga á hann hneigði hann sig djúpt.
— Þú baðst um eyjar, Madame. Hér hefurðu þær.
•— Hvað heitir þessi staður? sagði hún.
— Gouldsboro.
ÞRIÐJI HLUTI
LAND REGNBOGANS
37. KAFLI
— Erum við komin til Ameríku? spurði einn af Carrére drengjunum.
— Ég veit það sannast að segja ekki, en það held ég, svaraði Martial.
— Þetta litur alls ekki eins út og séra Rochefort lýsti því.
— Þetta er miklu fallegra.
Börnin voru þau einu sem töluðu en afgangurinn af farþegunum
hafði safnazt saman uppi á þilfari í djúpri þögn,
— Erum við að fara í land?
— Já.
— Loksins.
Allir horfðu til skógar. að var erfitt að segja nákvæmlega til um
hve langt i burtu hann var, vegna þokuslæðingsins sem þykknaði aðra
stundina en þynntist þá næstu. Angelique komst að því síðar að Það var
sjaldgæft að greina allan sjóndeildarhringinn í einu og hún hafði verið
ótrúlega heppin að þannig skyldi standa á, þegar hún sá þennan nýja
stað i fyrsta sinni. Oftast sást ekki nema lítill hluti í senn, þokan hjúp-
aði alltaf einhvern hluta til að vékja áhyggjur eða forvitni.
En engu að siður var nægilega bjart nú til að Þau gætu séð til lands
og flotann af eintrjáningunum, rauðum, brúnum og hvítum, sem stefndu
frá strönd til skips. Hvað snerti opið haf höfðu þau ekki mikla hug-
mynd um það nema af niðnum i öldunum sem brotnuðu á rifinu og Þyrl-
aðist inn um þröngt sundið sem þau höfðu fikrað sig i gegnum. Það var I
þessa átt sem Manigault, Berne og félagar þeirra litu, þegar þeim var
hleypt upp úr lestinni. Þeir sáu brimið berjast við rifið, öldurnar risa
hátt og æðandi eins og forsögulegt skrímsli, eins konar tákn um hve
útilokað var að þeir slyppu nokkru sinni úr svo vel vörðum stað.
Engu að síður gengu þeir fram, ákveðnum skrefum. Angelique sá að
þeir vissu ekki enn hversvegna hlekkirnir höfðu verið leystir af þeim
og þeir leiddir upp á Þiljur. Angelique lengdi hefnd sína með Því að
halda þeim i þessari taugaspennu. Þeir hljóta að hafa álitið undirbún-
ing þessara tveggja þöglu sjómanna, sem komu niður til að leysa þá,
undirbúning aftökunnar, því þeim hafði verið færð rakáhöld, hrein
nærföt og fötin sem þeir höfðu verið í alla ferðina; þau voru æði
slitin, en höfðu nú verið þvegin og pressuð.
Þegar þeir komu upp á þiljur voru þeir næstum eins og þegar Ange-
lique kynntist þeim fyrst. Hún sá sér til gleði að Þeir voru ekki í hlekkj-
um, eins og eiginmaður hennar hafði hótað. Hún fann til ákafs þakk-
lætis í hans garð, þvl hún vissi hversvegna hann hlífði þeim við Þeirri
auðmýkingu í augum barna þeirra, hann gerði það til að þóknast henni.
Hún litaðist um eftir honum. Hann var enn i rauðu skikkjunni, sem
hann hafði verið í daginn áður. Rauðar og svartar fjaðrir í hatti hans
blöktu fyrir golunni, í miðjum hópi iðandi fjaðra sem nú komu I ljós á
allar síður. Þvi Indíánarnir voru að klöngrast inn yfir borðstokkinn
þöglir og fimir eins og apar. Þeir virtust vera allsstaðar og nærvera
þeirra, þessara tjáningarlausu manna með möndlulaga augun, jók á
hina almennu spennu.
— Einu sinni sá ég rauðskinna á Pont Neuf, rifjaði Angelique upp
fyrir sjálfri sér, gamall sjómaður var að sýna hann eins og eitthvert
furðuverk. Þá datt mér sízt I hug að ég myndi dag nokkurn lenda i
nýja heiminu.m og vera mitt á rneðal þeirra, jafnvel eiga allt mitt
undir þeim.
Allt í einu gripu Indíánarnir yngstu börnin og fóru með þau. í fyrstu
vissu mæðurnar ekki hvaðan á þær stóð veðrið, síðan ráku þær upp
öskur.
— 1 guðana bænum verið hægar. konur góðar, kallaði Monsieur
d'Urville með glaðlegum hlátri um leið og hann klöngraðist ofan i
skipsbátinn. - Þið eruð of mörg til Þess að við getum farið öll i okkar
bátum. Móhikanarnir, vinir okkar, fara með börnin i land í eintrján-
ingunum. Það er ekkert til að espa sig yfir. Þeir eru ekki villimenn!
Kátinan í fasi hans og franska röddin róaði þær. Hann virti andlit
kvennanna lengi fyrir sér.
— Það eru nokkur árans falleg andlit í þessum hópi. bætti hann við.
— Það er víst. kominn timi til að ég vari þig við að láta æsingu ná
tökum á þér, vinur minn, sagði Joffrey de Peyrac. — Gleymdu því ekki
að bú ert kvæntur dóttur hins mikla Sachems okkar og þú verður að
vera henni trúr. ef þú vilt komast hjá þvi að ör verði fimlega skotið
gegnum þitt istöðulausa hjarta.
Monsieur d'Urville gretti sig, hrópaði síðan að nú væri tími til kom-
inn fvrir alla að fara í bátana og hann væri reiðubúinn, þegar hinar
huguðustu kvennanna vildu stökkva niður. Hann skyldi grípa þær í
fang sér.
Einhvernveginn henpnaðist honum að hressa upp á hópinn. Allir
gerðu sér Ijóst að ferðinni var lokið og hver og einn hafði með sér það
iit.ia knvti, sem fvlgt hafði þeim alla leið frá La Rochelle.
Angelique var boðið að fá sér sæti i skipsbátnum. Þar voru auk
hennar herfangarnir. séra Beaucaire. Abigail. Madame Manigault. og
dætur hennar. Madame Mercelot og Bertille, Madame Carrére og elztu
börnin hennar. .Toffrey de Pevrac stökk ofan í bátinn síðastur allra og
tók sér stöðu 5 stafni og bauð prestinum að koma til sín þangað. Þrír
aðrir bátar mannaðir sjómönnum fluttu það sem eftir var af farþeg-
unum.
Þegar þau yfigáfu Gouldsboro hafði enginn kjark til þess að líta um
övl og horfa á skipið vagga á öldunum með brotna framsigluna, allir
störðu til strandar.
Bátarnir lögðu af stað og eftir þeim floti af eintrjáningum Indíán-
anna og frá þeim barst ómurinn af söng í hljóðfalli við öldurnar. Þetta
söngl Tndíánanna undirstrikaði hátíðarkenndina sem greip bau öll, þvl
eftir langa daga í storminum og taugaþenslu á opnu reginhafi, var fyrir-
heitna landið að breiða úr sér fyrir framan augu þeirra.
Þegar nær dró sáu bau sundurleita hjörð fólks standa á lítilli föl-
bleikri sandströnd Rauðir klettar. sumir næstum skarlatsrauðir gnæfðu
yfir ströndinni og upp eft.ir brekkunni, sem annars var vaxin risastór-
um grenitrjám, hvítu, fíngerðu birki og laufskrúðugum eikum.
Mannverurnar. sam stóðu undir þessum risavöxnu trjám voru lik-
astar maurum til nð sjá. Það var næstum hægt að láta sér detta I hug
að hessar verur hefðu skriðið undan i'ótum trjánna. En þegar fólkið
i' háfunum sá betur upngötvaði það brattan stig. sem lá upp að rjóðri
á flatlendi. sem vissi út að sjónum. uppi í miðri brekku. Þar höfðu
nokkrir Indiánakofar verið reistir. Síðan hélt stígurinn áfram, upp á
hf’hæðína og bar var einskonar virki. byggt, eingöngu úr bjálkum. Þar
var lanet og hátt gerði gert úr heilum trjám. sem umhverfði hærri
hvggingu með tveimur ferköntuðum turnum. Og fólkið sá fjögur göt
í gerðið og i gegnum þau glitti i fallbyssukjafta.
Þrátt fvrir þessi merki um líf virtist allur staðurinn villtur og ósegj-
anleea falleeur. ólíkt öllu öðru sem þau höfðu séð. Það var öðru fremur
l’tirnir sem færðu honum bennan óraunveruleika blæ. því þeir glitruðu
skærir. en þó þvðir og hokuslæðingurinn undirstrikaði þá. Og allt var
svo s.tórt on mikið í sniðum; allt risavaxið. næstum of brúgandi og
gagntakandi. Framhald á bls. 44.
Í4. tbi. VTKAN 23