Vikan - 20.06.1968, Qupperneq 34

blik hélt hann að þar væri að-
eins ein mannvera — karlmað-
urinn, svo sá hann að hún var
hinum megin við hann, þrýsti
sér svo fast upp að honum að
þau voru eins og runnin saman
í eitt. Hann heyrði nú til hennar
þar sem hún grét hljóðlega. —
Maðurinn losaði hægri höndina
og strauk henni blíðlega um hár-
ið.
— Ég hélt þú myndir aldrei
koma, sagði Mary.
— Þetta var löng bið eftir
elskhuganum, sagði Peter við
sjálfan sig. — Næstum fjörutíu
og átta klukkustundir....
Hann ók Jagúarnum aftur nið-
ur í borgina og lagði fyrir utan
ráðhúsið. Macklyn lögreglufor-
ingi var enn á skrifstofu sinni
þar.
— Heppinn? spurði hann og
leit upp.
— Við komum okkur sæmi-
lega saman, þegar hún hafði
lagt frá sér byssuna, sagði Pet-
er og brosti við.
— Byssuna?
— Eldingunni lýstur ekki
tvisvar sinnum niður þar útfrá,
sagði Peter. — Ungfrú Landers
tekur nú á móti ókunnugum
mönnum með tvíhleypu. En
þegar hún var tilbúin að ræða
við mig fannst mér þetta við-
kunnanleg stúlka.
— Sagði hún yður nokkuð
nýtt?
— Nei. En meðal annarra
orða, þér vitið væntanlega ekki
hver á ford fólksbíl, áirgerð
1961 með Connecticut númeri
MH5697? Hann hafði næstum
rist hliðina úr bílnum hjá mér
í krappri beygju þar útfrá. Há-
vaxinn, ljóshærður karlmaður,
burstaklipptur með svört gler-
augu,
Macklyn hló. — Auðvitað veit
ég hver á hann, sagði hann. —
Howard Delafield, sonur Sams
gamla. Hann er vísindamaður í
verksmiðjunum. Hann og kon-
an hans búa hjá Sam, heima hjá
honum.
— Konan hans?
Macklyn var skemmt. —
Glæsilegasta stúlkubarn Banda-
ríkjanna, að minnsta kosti utan
Hollywood, sagði hann. — Ef
þér sæuð þau saman mynduð
þér velta því fyrir yður hvernig
Howard fór að því að krækja í
Söndru — nema þér gættuð að
því hvað hann á í bankanum. Á
ég að skilja þetta sem kæru á
Howard.
— O, nei, sagði Peter og
yggldi sig.
— Það var eins gott. Mig lang-
ar ekki að segja að Sam Dela-
field eigi héraðsdómara hér, en
ég má hafa mínar hugmyndir, er
það ekki?
— Er hjónabandið hamingju-
samt?
— Þér þurfið ekki að sjá
Söndru einu sinni, til að sann-
færast um að sá sem hefur krækt
í hana getur prísað sig sælan,
það sem eftir er ævinnar.... !
Framhald í næsta blaði.
Pála
Framhald af bls. 13
Pála starði á búrið.
— Frú Elderbridge er nokkuð
gömul.
— Já, ég veit að hún hlýtur
að vera það. En Kincaid er líka
gamall api, svo það jafnar sig
upp.
Þessi smáspölur, sem hún gekk
með honum að húsi frú Elder-
bridge, varð til þess að íbúar
Clairmont höfðu nóg að tala um
næsta dag. Pála Fuller hafði
verið á útstáelsi um nóttina
með geggjuðum trommuleikara
og apa í búri ....
— Hver gæti trúað slíku um
þig? sagði Margaret Fleming,
þegar Pála hringdi til hennar,
til að þakka henni fyrir síðast.
— Asninn þinn!
— Nei, hver gæti trúað slíku
um mig, hugsaði Pála.
Um kvöldið stóð Charles Eld-
erbridge fyrir utan dyrnar hjá
henni með Kincaid.
— Þetta var víst ekki svo góð
hugmynd hjá mér, að gefa
frænku minni apann, sagði hann
og gekk inn, óboðinn. — Sar-
ah frænka segir að hann eigi
hvergi heima, nema í dýragarði,
svo ég hugsaði að þar sem þér
voruð svo vingjarnleg í gær-
kvöldi ... Hann leit af Pálu
á börnin.
— Langar ykkur ekki til að
hafa apann hjá ykkur?
Pála lokaði augunum og taldi
upp að tíu.
— Það held ég ekki, en Char-
les Elderbridge var þegar kom-
inn á hækjur sér og var að
útskýra fyrir börnunum að
Kincaid borðaði ávexti, helzt
banana, — og að hann þyrfti
blíðu og góða umönnun. Og svo
bætti hann við og deplaði aug-
imurn: — Og látið svo ekki
mömmu ykkar gleyma honum í
kjörbúðinni.
Svo reis hann á fætur. —
Sarah frænka sagði mér þetta.
En hvernig fóruð þér að þessu?
— Ég meina, létuð þér kartöfl-
ur og mjólk ofan á hann í vagn-
inum? En annars hefir þetta
komið fyxir mig, ég gleymdi
einu sinni Kincaid í bílageymslu.
Afgreiðslumaðurinn stóð á því
fastar en fótunum að ég hefði
ekki borgað gjaldið, og ég varð
svo reiður að ég ók af stað og
gleymdi Kincaid. En ég sakn-
aði hans fljótt.
— En ég hafði ekki nóga pen-
inga með mér og stúlkan við
kassann vildi ekki taka ávísun,
sagði Pála. — Og rétt í þvi
vellti sá stærri um öllu úr aug-
lýsingahillunni, — þér vitið
svona um það bil tvö þúsimd
tyggigúmmípökkum, og um leið
þurfti stelpan mín að komast
á snyrtiherbergið, þér skiljið.
Hann kinkaði kolli.
— Ég var með þann litla £
öðrum vagninum og vörurnar í
hinum ....
Hann bandaði frá sér með
hendinni. — Þér þurfið ekki að
útskýra þetta fyrir mér, ég skil
fullkomlega. Við erum líklega
af sama sauðahúsi ....
— Nei, svei því! Það erum
við ekki. Ég er alls ekki svona.
Hann hló: — Hvernig þá,
hvað meinið þér með svona?
— Já, Pála fann hvernig hún
roðnaði. — Ég meina að ég er
ekki sú manngerð sem legg það
í vana minn að týna börnunum
mínum.
— Varlega nú! Hann hélt vísi-
fingri á lofti, eins og til við-
vörunar. — Hvernig getið þér
sagt fyrir um það? Heilinn er
fullur af allskonar skúmaskot-
um og við erum öll meira og
minna geðklofar. Ef ég væri í
yðar sporum myndi ég binda
hann við mig með löngu bandi.
Hann leit á Jeffrey, sem sat
í barnastólnum og hjalaði glað-
lega.
— Þetta er fínn strákur, það
væri leiðinlegt að týna honum
alveg.
— Já, en ég sagði að þetta
hefði verið .
Charles Elderbridge virtist
ekki heyra það sem hún var að
segja, hann talaði við börnin:
— Heyrið þið, þykir ykkur ekki
góð pizza?
— Nei, það held ég ekki, sagði
Pála.
Og svo skeði það að íbúar
Clairmount urðu vitni að því
að Pála Fuller, börnin hennar
og apinn, óku eitthvað út í busk-
ann, með þessum geggjaða Eld-
erbridge.
— Já, fólk er alveg steinhissa
yfir hegðun þinni, sagði Vin-
cent kvöldið eftir, þegar hann
sat við matborðið hjá Pálu. Hún
var ekki smámunasöm kona í
eðli sínu, en þegar það snerti
Vincent fannst henni nauðsyn-
legt að vega og meta kosti hans
og lesti.
Að vísu féll hann mjög vel
inn í heimili hennar og lífsvenj-
ur, — eiginlega eins og eitt af
húsgögnunum. Hann var heið-
arlegur, sparsamur og reglusam-
ur, og hún gat vel ímyndað sér
hann í ábyrgðarstöðum. Hann
var líka snillingur í því að skera
fyrh jólagæsina og það var ör-
yggi í því að hafa hann með
sér á foreldrafundi.
En þegar hún hugsaði um
Charles Elderbridge, þá hugsaði
hún að hann myndi heldur temja
gæsina og ganga með hana í
bandi, heldur en að éta hana.
Einmitt þegar hún var í þess-
um þönkum, kom Kincaid fljúg-
andi gegnum eldhúsdyrnar,
nældi sér í kartöflu af diski og
’ stökk upp í ljósakrónuna. Þetta
tók aðeins sekúndur.
Pálu brá svo við, að hún sagði
alveg hugsunarlaust:
— Kincaid, ertu frá þér, þú
verður rekinn frá borðinu ef þú
hagar þér ekki vel.
Húsmæður *
Óhrelnindi og blettir, svo
sem fitublettir, eggja-
blettir og blóSblettir,
hverla á augabragði, ef
notað er HENK-O-MAT í
forþvottinn eða til aS
leggja í hleyti.
Síðan er þvegiS á venju-
legan hátt úr DIXAN.
HENK-O-MAT, ÚRVALSVARA FRÁ

34 VDCAN ^4-tbl-