Vikan - 30.01.1969, Qupperneq 37

ALLT Á SAMA STAÐ
SNJOHJOLBARDAR
ÞAÐ ERU FINNSICU
HJÓLBARÐARNIR
sem slegið hafa í gegn
hér á landi.
Það er hið óviðjafnan-
lega snjómynstur, sem
gerir þá eftirsótta.
Biíreiiaeioendiir
MUNIÐ AÐ NÆG
BÍLASTÆÐI ERU
FYRIR VIÐSKIPTA-
VINI Á HORNI
RAUÐARÁRSTÍGS
OG GRETTISGÖTU.
FLESTAR STÆRÐIR
SNJÓHJÓLBARÐA
FYRIRLIGGJANDI.
GERID SNJÓHJÓLBAllÐAKAUPIN
TÍMANLEGA.
EGILL VILHJÁLMSSON HF.
Sími 2-22-40
SENDUM í KRÖFU.
Laugavegi 118
þarfnast, ég mest stereo-plötu-
gengið kraftaverki næst, ef hann
hefði getað komizt hjá því all-
an þennan tíma. En samt var
hann furðu rólegur að mér virt-
ist og hafði fullt vald á sjálfum
sér, já, hann var meira en ró- ,
legur, það var eins og ekkert
gæti unnið honum mein. Ég
hafði nefnt við hann að halda
sig sem mest í baðherberginu, og
það gerði hann, enda þótti okk-
ur báðum sem minnst hætta
væri þá á því að nokkur sæi
hann. Það var engin afsökun til
fyrir því að fara þangað inn,
þegar brytinn var búinn að taka
þar til. Þetta var mjög þröng
vistarvera. Stundum sat hann á
gólfinu, studdi olnboga við hné
og hvíldi höfuðið í lófa sínum.
Stundum sat hann í kjaftastóln-
um, í gráu náttfötunum með
snöggklippt hárið, hreyfingar-
laus eins og dæmdur maður. Um
háttatíma lét ég hann laumast
yfir í rúmið mitt, og svo gátum
við hvíslast á, meðan varðmað-
urinn gekk fram og aftur um
þilfarið, yfir höfðum okkar. Mik-
ið skelfing var þetta aum ævi.
Og mikil heppni var það að í
einkaklefanum mínum skyldi
vera geymt talsvert af niður-
suðudósum með fínum réttum:
kjúklingasteik, lifrarkæfu, sperg-
il, soðnum ostrum, sardínum. Á
þessu varð hann að lifa, öllum
þessum úreltu dýrðarréttum,
hálf- eða alsviknum. Morgun-
kaffið mitt fékk hann alltaf,
annað af matnum mínum þorði
ég fyrir engan mun að gefa hon-
um.
Á hverjum degi var sami,
nærri óleysanlegi vandinn, að
láta taka til í svefnklefanum og
baðherberginu án þess að það
sæist, að öðruvísi skyldi að far-
ið en venjulega. Eg fór að hat-
ast við brytann, svo að ég þoldi
ekki að heyra hann tala, þenn-
an meinlitla mann. Ég þóttist
handviss um að liann mundi
verða til þess að uppgötva
leyndarmálið mitt. Þetta hékk
eins og Damóklesársverð yfir
höfðum okkar.
Ég held það hafi verið á fjórða
degi (við vorum þá á förum
austanvert við Síamsflóa, og lón-
uðum í hægum byr og á sléttum
sjó) — á fjórða degi, held ég, af
þessum vandræðalega flótta und-
an því, sem víst var að mundi
ná okkur, að það gerðist sem
hér skal greina. Við vorum setzt-
ir að kvöldverðarborði, þegar
maðurinn, sem ég óttaðist mest,
kom að bera inn diska, en stökk
svo upp á þilfar af skyndingu.
Ekki bauð mér neinn sérstakan
ótta af þessu fyrst. En svo kom
hann aftur að bragði, og þá sást
að hann hafði allt í einu munað
eftir úlpunni minni, sem ég
hafði lagt til þerris á grindur,
því hún hafði vöknað í regnskúr.
Sjálfur sat ég eins og uppgufað-
ur í sæti mínu við borðendann,
og ég hrökk við, þegar ég sá
hann koma með úlpuna. Hann
stefndi beint á dyrnar að klef-
anum mínum. Nú þurfti skjótra
ráða við.
Framhald í næsta blaði.
Mary Hopkins
Framhald af bls. 21
um, að karlarnir í Pontardawe
eru farnir að kaupa táninga-
blöðin.“
Mary og systir hennar, Car-
ole, sem er 22 óra, búa sam-
an í London. Carole er eins
konar umboðsmaður fyrir
systur sína. Þær hegða sér
enn eins og utanbæjarfólk,
sem er komið í heimsókn til
stórborgarinnar í fyrsta sinn.
Þær njóta þess í ríkum mæli
að fara í búðir og skoða hið
framandi líf borgarinnar.
Mary á erfitt með að trúa því,
að það sem gerzt hefur, sé
raunveruleiki en ekki aðeins
skammvinnur draumur.
Frægðin hefur ekki spillt
henni hið minnsta enn sem
komð er.
„Auðvitað nýt ég þess að
vera allt í einu orðin fræg,“
segir Mary. „Það eina sem ég
óttast er, að einn góðan veð-
urdag hafi ég vanizt því og
hafi enga ánægju af því upp
frá því.“
Mary er þó ekki cins undr-
andi yfir lífinu í Lundúnum
og hún var fyrst, þegar hún
kom þangað.
„Mér finnst fólkið ekki eins
framandi núna og fyrst eftir
að ég kom,“ segir hún. „Mér
finnst reyhdar sumir dálítið
yfirborðskenndir, en ég hef
ekki enn kynnzt mörgum, sem
ekki eru á einhvern hátt
tengdir skemmtiiðnaðinum.
Ef ég sakna einhvers, þá býst
ég við, að það sé hin vin-
gjarnlega og notalega stemn-
ing, sem alltaf ríkti í þorpinu
mínu heima. 1 Lundúnum
virðist mér fólkið svo inni-
lokað og fáskiptið.“
Mary ætlar að fara sér hægt
og rasa ekki um ráð fram í
peningamálum, þótt hún
kunni að hafa góðar tekjur á
næstu árum. Tlún er þeirrar
skoðunar, að um 1000 krónur
séu nóg upphæð til að kaupa
kjól fyrir, „sérstaklega cf nota
á kjólinn í sjónvarpsdagskrá
og ég get ekki verið í honum
nema einu sinni eða tvisvar.“
Ef hún þénar mikla ])en-
inga, ætlar hún eklci að eyða
og spenna til þess eins að
losna við þá. „Fyrst ætla ég
að kaupa mér þá hluti, sem
ég þarfnast. Sem stendur
spilara. Ef við Corole lærum
að aka bíl, kaupum við okk-
ur kannski einhvern tíma bíl,
en ég er ekki viss um, að við
höfum efni á því. Eg fæ ekki
tekjurnar af plötusölunni fyrr
en eftir áramót. Eftir nokkur
ár gæti ég vel hugsað mér að
eignast mitt eigið hús, ef ég
liefi þá ráð á því að kaupa
það.“
Hvað sem framtíðin kann
að bera í skauti sínu, er Mary
Hopkins staðráðin í að vera,
það sem hún kallar ,,eðli1eg“.
„Eg get ekki hugsað mér
að lifa í heimi dægurlaganna
alla mína tíð,“ segir hún. „Eg
vil gjarnan hafa samband við
þann heim, en ég vil ekki láta
hann gleypa mig með húð og
hári. Ef það gerist. þá er
hætta á, að maður gleymi að
vera manneskja og lifa eðli-
legu lífi. Eg hef þá trú, að
maður geti haldið áfram að
vera eðlileg, ef maður um-
gengst, þótt ekki sé nema ör-
fáar venjulegar og heilbrigð-
ar manneskjur.“
„Mary Hopkins er dæmi-
gerð ogósvikin alþýðustúlka,“
segir Paul McCartney. „TTún
er óspillt og einlæg. ITún roðn-
ar og brosir vingjarnlega og
tilgerðárlaust.“
☆
s. tbi. VIKAN 37