Vikan - 30.01.1969, Blaðsíða 45

þykkti Mully. Og þú flýgur
prýðilega ofan í kaupið. En
hversvegna sagðir þú mér
ekki frá þessu strax, þegar við
giftumst?“
„Þetta kom nýlega yfir
* ~ <<
mig.
„Oneitanlega vel af sér vik-
ið og kemur sér heldur ekki
sem verst,“ sagði Mully. „Þú
getur þvegið gluggarúðurnar,
sem ég næ ekki til, og hjálpað
mér með ýmislegt. Það er góð
æfing fyrir byrjanda. Hvað er
annars langt síðan þú byrjað-
ir á þessu?“
Sam varð að segja henni
alla söguna, um trúna, sem
flytur fjöll, um ljósakrónuna
og lögreglumanninn, og um
það, hvernig hann kynntist
Dick Hogglethwaite. „Hann
er bezti náungi, og þar á ofan
Huddersfieldstrákur, og þegar
hann bað mig að taka þátt í
stökkunum, þá gat ég ekki
neitað, því að ég vissi að hann
þurfti á aurum að halda.“
„Það er nú ekki neitt synd-
samlegt við það að öngla svo-
litlu saman,“ sagði Mully.
„En þú hefir lent í einhverju
öðru, annars væru ekki allir
þessir blaðamenn niðri.“
„Við getum kippt því í lag
í snatri,“ sagði Sam. „Við
skulum aðeins segja sannleik-
ann, að ég sé ekki íþróttamað-
ur, en geti bara flogið.
Skrepptu niður á meðan ég
bursta skóna þína, og segðu
þeim, að mér þyki leitt að
þetta sé ekki í frásögur fær-
andi.“
Enda þótt Sam hafi orðið
auðugur maður á spuna-
snælduuppfinningu sinni,
hafði hann enn gaman af að
bursta skó — einkum skóna
hennar Mullyar. Hann liafði
gaman af að maka svertunni
á og bursta hana af; svo tók
hann mjúkan klút og nuddaði
skóna, þar til þeir gljáðu.
Hann gleymdi sér við verkið
í fullvissu þess, að MuIIv með
sínu lipra tungutaki gæti
hamið eins mikinn fjölda
blaðamanna og verða vildi.
Eftir morgunverð fór Sam
út og labbaði spottakorn.
Ungur maður, sem sagðist
heita Jim McGillicuddy, vatt
sér að honum og kynnti sig.
„Þú munt víst ekki vera
blaðamaður,“ spurði Sam.
Ungi maðurinn kvað svo
vera. Sam gekk með honum
dálítinn spöl, og pilturinn
kvaðst verða að fá frásagnar-
efni í blað sitt. Hann sagðist
vera eyðilagður maður, ef
hann fengi það ekki. Hann
var byrjandi í blaðamennsk-
unni, og þessvegna þurfti
hann á sérstaklega fréttnæmu
efni að halda. Allir hinir
fréttaritararnir höfðu flýtt sér
burtu til þess að skrifa skop-
lýsingu af frásögn Mullyar, en
hann einn vildi ná tali af Sam,
og þessvegna var hann þarna
einn á rangli.
„Þetta er ekki neitt til að
fjasa um,“ sagði Sam. „Ég get
flogið. Það er allt og sumt.“
„Flogið.“
,Á já.“
„Þér eigið við, í flugvél?“
„Nei, bara eins og ég er.“
Blaðamaðurinn var liögull
stundarkorn, og þeir gengu á-
fram samsíða. „Jæja, herra
Small.“ sagði hann að lokum.
„Ég vil ekki gera yður mik'ð
ónæði, en — ef þér væruð
þannig stemmdur núna —
væri yður sama þótt þér —
flygjuð?“
„Eins og þú vilt,“ sagði
Sam, þar sem liann kærði sig
ekki um að ota sér fram.
„Mér þætti ákaflega vænt
um það.“
Sam hóf sig á loft, flaug
einn eða tvo hringi og lenti
síðan aftur hjá blaðmannin-
um.
„Hvert í hoppandi,“ sagði
ungi maðurinn og tók á rás
niður veginn.
„Bölvaður Ameríkaninn,“
tautaði Sam og sneri heim-
leiðis. Hann var að drekka te-
ið sitt. þegar blaðamaðurinn
kom aftur.
„Fáðu þér sæti,“ sagði Sam,
eins vingiarnlega og hann var
vanur, og þiggðu tesopa.“
„Nei, þakka fyrir.“
„Hvað er þetta,“ sagði
Mully. ..Fáðu þér ósköp lítinn
dropa.“ En jlilturinn hristi
bara höfuðið.
„Hvað er á sevði,“ spurði
Sam.
,.Ég hef verið rekinn.“
„Hvað?“
..Rekinn! Hent út! Spark-
að!“
„Jæja, varstu rc'kinn,“
sagði Sam; „mér þykir leitt
að heyra bað. Og ég sem hélt
að ég hefði útvegað þér efni i
ágætis grein.“
Framhald á bls. 48.
Stressið eða streitan er það sem
mest hrjáir fólk nú til dags. Eitt
bezta ráðið til að öðlast hvíld í
hraða og hávaða nútímalífsins er
að nota hverja næðisstund til
lestrar. ÚRVAL er sniðið fyrir
fólk, sem hefur stopular tóm-
stundir. Það birtir í samþjöppuðu
formi úrval greina úr innlendum
cg erlendum blöðum og tímarit-
um. Að auki er úrdráttur úr heilli
bók í hverju hefti. ÚRVAL er eina
blaðið sinnar tegundar hér á
landi. Það er ómissandi þáttur í
lífi hvers nútímamanns.
5. tbi. VIKAN 45