Vikan - 13.02.1969, Blaðsíða 23

dimmai'i og dimmari og himinninn var orðinn fölgulur. Stjarna kom í
Ijós, hvít og skjálfandi.
Angelique litaðist hægt um og skynjaði vindinn á vörum sér.
En þegar augu hennar hvörfluðu að skógarjaðrinum, aðeins nokkur
skref þaðan sem hún kraup áhnjánum, leit hún snöggt undan og virti
fyrir sér fjarlæg fjöilin, hugurinn auður; hugsandi hvort hana væri
að dreyma. Hvað hafði hún séð glitra á meðal þessar hreyfingarlausu
trjábola ?
— Voru það augu?
Hún leit tvisvar aftur í sömu átt i hvert skipti leit hún aftur út á
sléttuna, þar sem st.öðuvötnin héldu áfram að glitra eins og stórir gull-
molar með dimmum eyjaklösum á milli.
Þegar hún leit í þriðja sinn hvörfluðu augu hennar ekki aftur út á
sléttuna.
Það var enginn vafi á því. Það stóð þarna einhver, aðeins nokkur fet
frá henni. Tré var orðið að manni, stólpi að holdi og blóði meðal trjá-
bolanna, en með hinum sama, dökka og tjáningarlausa lit.
Það var rauðskinni, sem stóð þarna og horfði á hana, blandaðist svo
gersamlega saman við dimman skóginn og stóð svo algjörlega grafkyrr
að það var næstum ómögulegt að greina hann frá trjánum. Hann stóð
þarna eins konar konungur meðal þegna sinna. Hann lifði sama jurta-
lifi með óséðum æðaslætti, fæddur af jörðinni, fangi sinna eigin róta
og eins og þau var hann leynilegt, þögult, en stolt vitni vinda og veðra.
Tré með íifandi augu. Tvö glampandi augu í mjúkum berki.
Brennisteinsgul kvöldskíman féll milli greinanna á axlir hans, arma
og lendar s\'o skugga bar af streklegum vöðvum hans.
Hann var með mjallahvíta bjarnartannafesti um hálsinn, sem var
bæði sver og vöðvamikill: úr báðum eyrum héngu hálfkúlulaga eld-
rauðir eyrnahringir, andlitið var stillt og fínlegt, en ofurlitið hvasst,
nefið, kinnbeinin og djúpsett augun voru áberandi yfir breiðum, illúð-
legum munni. Honum var langt milli eyrna, þau voru útstæð, stór og
ydduð að ofan og það var eins og þau ættu ekki heima á þessu gróf-
höggna höfði, heldur hefði verið bætt við af eftirþönkum, ásamt með
eyrnahringjunum.
Fram úr miðju enni óx gífurlegur hárbrúskur, sem þykknaði stöðugt,
þar til hann náði upp á miðjan, að öðru leyti rakaðan hvirfilinn, þar
breyttist hann í brúsk af arnarfjöðrum og svört og hvít þefdýraskott.
Hann hafði hár eins og Húróni.
EN HANN VAR EKKI HÚRÓNI!
Um það var Angelique viss. Það var þessi ískalda sannfæring, sem
kom henni til að grandskoða Indíánann, sem stóð aðeins sex skref frá
henni, með jafn mikilli athygli og hún væri að virða fyrir sér hættu-
legt villidýr.
En eitthvað innra með henni kom i veg fyrir að henni gæti fundizt
þetta andlit mannlegt, þvi það bærðist ekki. Það var hreyfingarlaust
eins og klettur, jatnvel glampandi augun voru svo lífvana, svo starandi
og hreyfingarlaus voru þau.
Allt í einu var hún viss um að þetta andlit væri ekki til, að hún sæi
ofsjónir.
Siðan færði blærinn henni þefinn af honum, dýrslegan þefinn aí
Indíána, alsmarðum með þrárri bjarnarfitu, blandaður tóbaksþef og
blóðkeim; ef til vill faldi hann hálfþornuð höfuðleður i fellingum
leðurbeltisins.
Þessi þefur var sannarlega raunverulegur og hún stökk á fætur í
skelfingu. En hreyfði Indíáninn sig ekkert, en hún hörfaði hægt. Bráð-
lega sá hún hann ekki iengur, því nú var að verða aldimmt.
Svo sneri hún sér við og hljóp aftur til virkisins, dauðhrædd um að
fá ör milli herðablaðanna.
Hálfundrandi yfir því að vera enn lífs náði hún hrakningalaust til
varðstöðvarinnar. Þar var allt krökkt af Indíánum sem fyrrum. Hún
var í þann veginn að hrópa:
— Irokar í nágrenninu! En hætti við það; hún var ekki lengur viss
um hvað hún hafði séð. Og þó hafði það ekki verið Húróni. Húrónar
höfðu lifað of lengi undir handarjaðri Frakka, fylgt i fótspor þeirra,
tekið þátt í styrjöldum þeirra, hafzt við i úthverfum borga þeirra, nærzt
á leifum þeirra, beðið til guðs þeirra.... Þeir voru eins og sjakalár,
alltaf í hópum. Þeir eigruðu aldrei þannig um skóginn, einir og villtir
eins og úlfar.
Hér voru Húrónár dansandi með litlu bjöllurnar sinar, fjaðrirnar og
dinglumdanglið, allt á fleygiferð og þegar hún gekk hjá, ráku þeir
fram skítugar lúkurnar, til oð reyna að snerta skikkju hennar.
Hún fór í gegnum hlið varðstöðvarinnar, yfir hlaðið og brátt lukust
dyr húss þess er hún dvaldi í á eftir henni.
Gervallur leiðangur hennar utan skrúðgarðsins, fundur hennar við
Indíánann, allt það sem var á ferðinni í þessari skuggalegu þögn, rof-
inni af gnauði vindanna og öðrum litt þekkjanlegum hávaða, bjó yfir
sérstæðu martraðar. Angelique leið eins og manni, sem verður fyrir
því í draumi sínum, að vita enn um ákveðna atburði og tilvik, en hafa
gleymt því hver hann er og hvers hann leitar. Hún mundi að hún hafði
fyrst hlaupið til hægri, svo til vinstri í rökkrinu, eins og til að reyna að
sleppa undan óþærilegri hættu, að henni hafði fundizt hún finna frið
Framhald á bls. 39.