Vikan


Vikan - 18.12.1969, Blaðsíða 24

Vikan - 18.12.1969, Blaðsíða 24
iííiíxíííííSWSSyíxW lillllii ....... :gí:$:$:ií:Sxíí:$^ g|||ÍÍ!||| . : x i lilií Tveir menn elska hina ríku Batshebu Ever- dene - Gabriel Oak, sem átti eigið býli, þegar hann bað henn- ar, og hún hryggbraut hann; en nú er hann búinn að missa eigur sínar og starfar sem ráðsmaður hjá Bats- hebu, og svo er það hinn ríki gósseigandi, William Boldwood, sem hefir beðið henn- ar, en fékk ekki ákveð- ið svar, og síðan hinn kvennakæri liðþjálfi, Frank Troy, sem kvænt- ist Batshebu á laun. Hann hafði yfirgefið unnustu sína Fanny Robin. 8. HLUTI Þjónustufólk hennar var þarna líklega allt saman komið Batbsheba gat ekki afborið að vera lengur þarna inni. Henni fannst hún varla geta andað. Hún varð að komast út, til að vera ein með sorg sína, sorg yfir því sem aldrei var neitt. Gabriel létti henni byrðirnar nú. Hún gekk hægt í gegnum lauf- hrúgurnar, dró á eftir sér fæturna, — Það getur verið að hann finn- ist aldrei, hélt hann áfram. — En eftir sex ár hafið þér leyfi til að gifta yður á ný. — Sex ár! Batsheba brosti angur- blítt. — Við verðum kannski komin öll undir græna torfu þá. Það er langur tími. — Það er það, en ég get beðið. — Ég . . . . ég get engu lofað nú, muldraði hún. — Ég veit ekki einu sinni hvort ég get hugsað mér að gifta mig aftur. — Ég geng fúslega inn á að veita yður umhugsunarfrest. Ég geri allt sem þér óskið. Hvenær má ég eiga von á einhverju svari? Um jólin? — Já, svaraði Batsheba, — um jól- hátt, og bláu augun tindruðu. Hún naut þess að vera innan um fólk, og kunni vel við sig í þessum há- vaða. Kallarinn ruddi sér braut á svæð- inu fyrir framan sirkustjaldið. Með hásri rödd kynnti hann skemmtiat- riðin, og fólkið æpti og hló, þegar feita konan lyfti pilsunum og tveir dvergar gægðust undan þeim. Batsheba sneri sér undan. Ef til vill Fjarri heimsins gl eins og hún hafði gert þegar hún var barn. Hún gekk áfram, án nokkurs marks, án þess að sjá, — án þess að hugsa. En langt í burtu kom hún auga á nokkra menn, sem gengu um akra Williams Boldwood og sáðu haustfræi. Hún sá hann sjálfan, háan og beinvaxinn, sá sól- ina glampa á hári hans, þar sem hann gekk um meðal vinnumanna sinna. Þegar hann kom í heimsókn um kvöldið, tók hún ein á móti honum í dagstofunni. — Ég veit að það er ekki tíma- bært að tala um þetta, sagði William Boldwood, og hann varð að r.æskja sig, til að koma upp nokkru orði. — Hafa þeir fundið .... — Nei, þeir hafa ekki fundið hann ennþá, svaraði Batsheba hljóð- látlega. Hún sat og sléttaði svarta kniplingana á ermum sínum og leit ekki upp. Ef hann kemur ekki aftur, eða ef lík hans finnst ekki innan þess tíma, viljið þér þá lofa því að verða kon- an mín, þegar þessi sex ár eru liðin? — Herra Boldwood, ég . . . ó, ég veit ekki hvað ég á að segja. — Viljið þér lofa því? — Ég gifti mig aldrei öðrum manni! hrökk allt í einu út úr Bats- hebu. — Ef þér eruð sama sinnis og nú, viljið fá mig fyrir eiginkonu . . . ef maðurinn minn kemur ekki aft- ur . . . . O, nei, þér verðið að lofa mér að hugsa mig um. Hvað var það sem kom henni til að forðast að gefa honum þetta lof- orð? Hann virti hana fyrir sér, með ást og tilbeiðslu í augnaráðinu. Hann var myndarlegur maður, — ríkur maður, en hún elskaði hann ekki. Hún vissi það nú. Það gat verið að henni færi að þykja vænt um hann með tímanum, — innilega vænt um hann. Já, það gat skeð. in skal ég vera búin að hugsa mig um. Augu hans Ijómuðu, og hann lyfti hönd hennar að vörum sér. En þeg- ar hann var farinn, sat Batsheba lengi fyrir framan arineldinn, og ís- kaldar hendur hennar krepptust eins og í krampa .... Haustmarkaðurinn var mesti at- burður ársins og öllum tilhlökkun- arefni. Allar götur voru troðfullar af fólki. Við söluborðin reyndu sölu- menn að yfirgnæfa hvern annan, og frá gripagirðingunum heyrðist ang- istarlent baul og einstaka sinnum vesældarlegt væl í grísunum, þegar kaupendur lyftu þeim upp, til að skoða þá vandlega. Hávaðinn náði þó hámarki sínu á hátíðasvæðinu, kringum skemmti- og veitingatjöld- in. Batsheba leit í kringum sig, þeg- ar hún gekk að sirkustjaldinu, við hlið Williams Boldwood. Hún var svartklædd, en hún bar höfuðið var það ekki rétt af henni að láta sjá sig á þessum stað. En Boldwood brosti og tók fast um olnboga hennar. — Eigum við ekki að koma inn? spurði hann. — Herrar mínir og frúr, hér sjáið þið hinn fræga Fortescue höfuðs- mann, í hlutverki Dicks Thurpin, sem var frægastur allra skógar- manna! öskraði kallarinn með þrumuraust. Komið og sjáið hann leika listir sínar á hestbaki, og heyrið hann syngja! Herrar mínir og frúr, það kostar aðeins eitt penný aðeins eitt penný að sjá Fortescue höfuðsmann! Batsheba kinkaði kolli til Willi- ams Boldwood. Rétt hjá sá hún Henery Fray, sem engdist sundur og saman undan töngum tannlæknis- ins, og hún sá Jan Coggan og An- drew troðast áfram til að sjá sem bezt það sem fram fór. Þjónustu- fólk hennar var líklega þarna, allir 24 VITÍAN 51-tbl-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.