Vikan - 18.12.1969, Blaðsíða 37

„Já, tvímælalaust, og mig lang-
ar til að vitna í frú Margaret Me-
ad, frægan, bandarískan mann-
fræðing, en hún sagði nýlega við
rannsóknarnefnd bandarísku öld-
ungadeildarinnar:
—- Með banninu á marijuana
sköðum við land okkar, lög okk-
ar og tengslin milli kynslóðanna.
Bannið er í sjálfu sér miklu
hættulegra en óhófleg notkun
lyfjanna, því marijuana er skað-
laust nema þegar það er notað í
óhófi, en allt sem notað er í ó-
hófi er skaðlegt.“
ó.vald.
Eyjarskegginn sem
eignaðist keisaradæmi
Framhald af bls. 23
framabrautir. Hann gekk í hóp
jakobína, sem voru hinn róttæk-
ari armur byltingarmanna. En
fljótt ofbauð honum óregla sú og
blóðsvall, er byltingunni fylgdi,
og kom að lokum svo að hann
fékk á henni hálfgerða and-
styggð. Hann var alla tíð maður
alvöru og reglu. Búrbónana fyr-
irleit hann þó enn hjartanlegar
en jakobína. Lúðvík fjórtándi
var eiginlega eini Frakkakóng-
urinn, sem hann bar nokkra virð-
ingu fyrir.
Hann hækkaði smámsaman í
tign í hernum, og árið 1793 var
hann orðinn höfuðsmaður. Sem
slíkur tók hann þátt í umsátrinu
um Toulon, sem Bretar höfðu
hernumið, raunar með samþykki
borgarbúa, sem voru í konung-
hollara lagi. í þeirri viðureign
vakti hann í fyrsta sinn á sér at-
hygli svo nokkru næmi, og er
talinn hafa átt drjúgan þátt í að
flæma Breta úr borginni. Eitt
brezku herskipanna, sem voru á
sveimi útifyrir ströndinni land-
hernum til styrktar, var freigát-
an Agamemnon, undir stjórn
kapteins er hét Horatio Nelson.
Hann leit á alla Frakka sem óþol-
andi óværð og hafði með vel-
heppnuðum æfingaaðferðum gert
sióliða sína svo harða, „að þeir
hræddust ekki fallbyssukúlur
fremur en matbaunir,“ að hann
sjálfur sagði. Þeir Napóleon áttu
eftir að fá að reyna með sér oft-
ar.
Skömmu síðar varð Napóleon
hershöfðingi, en bjó engu að síð-
ur við þröng kjör, trúlega sum-
part fyrir þá sök að hann hefur
varið tekjum sínum til fram-
færslu fjölskyldu sinnar, sem var
fjölmenn og blásnauð. Allavega
var hann á þessum árum illa
klæddur og meira utanveltu en
nokkru sinni, er hann var að
reyna að þreifa fyrir sér meðal
fína fólksins í París. Þá hafði
Robespierre verið steypt og Bar-
ras, voldugasti maður þjóðstjórn-
arinnar, sem þá tók við, var
mestur ráðamaður í landinu.
Það var hann, sem bjargaði
Napóleoni loksins úr vesaldómn-
um. Þessi ungi og útnesjalegi
herforingi hafði lengi ' ónáðað
hann með allrahanda beiðnum
um frama, og þar eð pilturinn
hafði sýnt góða hæfileika við
Toulon, datt Barrasi að lokum í
hug að gott væri að hafa hann í
bakhöndinni, að minnsta kosti
við viss skítverk, sem tiginmann-
legri hershöfðingjar teldu neðan
virðingar sinnar. Konungssinnar
í París höfðu gert uppþot og
lýðveldið unga var í bráðri
hættu. Napoleoni var fengið
það hlutverk að sundra upp-
þotsmönnum, og gerði hann
það með því að skjóta nokkrum
fallbyssukúlum á múginn. í
þakklætisskyni setti Barras hann
yfir ítalíuherinn og gifti honum
fyrrverandi ástkonu sína, Joséph-
ine de Beauharnais, fallega og
óvenju sjarmerandi en fremur
grannvitra kreólu frá Vestur-
Indíaeynni Martinik. Hún var
eina konan sem Napóleon elskaði
nokkurtíma svo heitið gæti, þótt
hann að vísu væri henni nokkuð
misgóður og héldi stundum fram-
hjá henni, en það endurgalt hún
honum raunar í sömu mynt.
Um nokkurra ára skeið hafði
hið byltingasinnaða Frakkland
verið jafumkringt óvinum og
Rússar voru fyrst eftir að þeir
gerðu sína byltingu, en þegar hér
var komið var þeim tekið að
fækka; eftir voru aðeins Bret-
land, að því sinni eins og yfir-
leitt lífið og sálin í öllum banda-
lögum gegn Frökkum, og Austur-
ríki og Napólí.
f ítölsku herferðinni, sem hófst
í marz 1796 og var lokið haustið
1797, sýndi Napóleon í fyrsta
sinni að ráði hvað í honum bjó
sem hershöfðingja, og sumir
segja betur en nokkru sinni síð-
ar. Sérstaklega kunni hann vel
að beita stórskotaliði, enda var
það hans sérgrein. Hann var ó-
trújega snar í snúningum og
vann lotningu og hylli hermanna
sinna svo algerlega, að varla
þótti einleikið. Hann talaði oft
um hermennina með fyrirlitn-
HiíflR ER DRKIN HflNS NOfl?
Það er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Siðast er dregið var hlaut verðlaunin:
Hulda Maggy Gunnarsdóttir, Laugarnesveg 54, Reykjavík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu Vikunnar.
Nafn
Helmili
51.
Örkin er á bls.
51. tbi. VIKAN 37