Vikan - 18.12.1969, Blaðsíða 6

Oft lifa þeir lengi, sem með
orðum eru vegnir.
íslenzkur málsháttur.
SIÐAN
SÍÐAST
9 fólk í fréttunum
Annar eins hamagangur út af myndum
hefur ekki orðið síðan Abraham Zapruder
seldi LIFE 8 mm kvikmynd af morðinu
á John F. Kennedy, fyrir 6 árum síðan.
Sá sem nú hefur myndir dagsins, er 28 ára
gamall fyrrverandi herljósmyndari, Ron-
ald L. Haeberle, og umtalaðar myndir
sýna lík sundurtættra suður-víetnamskra
borgara, eftir að hermenn Sáms frænda
höfðu gamnað sér við að reyna skothæfni
sína á þeim. Er sagt að Life hafi borgað
Haeberle rúmar 10 milljónir ísl. fyrir
þessar 18 myndir.
Á meðan hann nýtur góðs af peningunum, íhuga ráðamenn í
Pentagon hvort ekki væri rétt að stefna þessum fyrrverandi liðþjálfa
fyrir rétt, þar sem hann sé ekki réttur eigandi myndanna; hann
hafi verið að gegna skyldustörfum sínum þegar þær voru teknar,
og að auki notaði hann tæki hersins til þess arna. Hann lætur sér
þó fátt um finnast, og spekúlerar sjálfur í að höfða mál á hendur
CBS, New York Times og New York Post, fyrir að hafa tekið
myndirnar ófrjálsri hendi upp úr blaðinu Cleveland Plain Dealer,
en það blað hafði fengið nokkrar myndanna, áður en Life keypti
þær, til birtingar.
Um daginn sögðum við frá því er Mar-
garet Mead tilkynnti öldungadeild banda-
ríska þingsins að hash og marijuana
(cannabis) væri algjörlega hættulaust.
Sama dag var frú Martha Mitchell, eigin-
kona dómsmálaráðherra USA á kynnis-
ferð um hæli fyrir eiturlyfjasjúklinga, og
fékk að reka nefið í reyk frá cannabis. Það
var ekki að spyrja, hún fékk einhver
leiðindi í háls, nef, augu og munn, og
skoraði á frú Mead að hringja í sig og
segja sér aftur að cannabis væri hættu-
laust. Síðan, sama dag, kom frú Mitchell
fram í sjónvarpsþætti hjá NBC, og þar kom í ljós að hún hafði
eitthvað á móti demonströntum Víetnamsstríðsins í Washington, og
kallaði þá kommúnista.
„Ég skal bara segja ykkur,“ sagði hún, „að maðurinn minn sagði
um leið og hann leit út um gluggann á skrifstofunni sinni, að þetta
liti rétt eins út og sovézk bylting. Og hann hefur oft sagt, að hann
vildi feginn taka nokkra þessa frjálslyndu skunka hér í landinu
okkar og skipta á þeim fyrir nokkra rússneska kommúnista . . .“
Á meðan þrír þeirra halda til tunglsins,
er einn í Izmir til að hitta ástmey sína,
stóð stórum stöfum á forsíðu Húrriyet,
sem er stærsta dagblað Tyrkjans. Senni-
lega hefur Scott Carpenter, sem eitt sinn
sigldi um himingeiminn í bandarísku
geimfari, haldið sig vera óþekktan í Izmir,
þar sem hann var að heimsækja unga
stúlku er hann hafði kynnzt í USA, en
hann hefur nýlega fengið skilnað frá konu
sinni, að borði og sæng og verður allt
klappað og klárt í vor. En Carpenter
hafði ekki reiknað með því að stúlkan
Umran Baradan, sem er 24 ára og listmálari, hafði haldið blaða-
mannafund þar sem hún lýsti því yfir að þau ætluðu að giftast
þegar hann væri laus við konuna.
KYNÞÁTTAVANDAMÁL í HOLLANDI
Frá stríðslokum hefur legið
nokkuð stöðugur straumur litaðs
fólks til Hollands, landsins sem
barðist sem mest fyrir því að
halda og fela ofsótta gyðinga á
stríðsárunum. Fólk þetta er
aðallega frá Indónesíu og hafa
viðtökurnar hingað til verið
heldur slæmar og fer hrakandi
Indónesarnir þjónuðu dyggi-
lega í her hollenzku krúnunnar
í Indónésíu hér áður fyrr, og
þegar Indónesía fékk sjálfstæði
sitt árið 1949, voru tæplega 13000
blakkir íbúar eyjanna fluttir til
Hollands í öryggisskyni. Var
ætlunin að þeir dveldu þar að-
eins um stundarsakir. En þar
sem meirihluti Indónesa lítur á
þetta fólk, sem flest er af Am-
boinesa-ættflokknum, sem venju-
lega föðurlandssvikara, hafa þeir
blökku haldið fyrir í Hollandi og
nú eru þeir orðnir um 30.000.
Hollendingar, margir hverjir,
sýna þeim lítið annað en andúð
og hafa sumir leiðandi menn í
því blauta landi lýst yfir vax-
andi áhyggjum sínum af ástand-
inu.
Meðal annars sagði lögreglu-
maður í Zeeland nýlega í blaða-
viðtali: „Ef ástandið skánar ekki
á næstunni, þá lendum við í
sömu vandræðum og þeir í
Ameríku.“
Og þekktur, hollenzkur blaða-
maður, Johann Phoff, sagði ekki
alls fyrir löngu: „Það er auðvelt
að tala um kynþáttamisrétti þeg-
ar ekki eru nema örfáir blökku-
menn í landinu þar sem maður
býr. En þegar þeir eru allt í
einu orðnir 30.000, þá fer maður
að skilja hvað orðið „fordómar"
þýðir.“
Myndin sýnir ungan Hollend-
ing, sem giftist stúlku úr hópi
Amboinesa, og hefur verið út-
skúfaður fyrir bragðið. *
NÝR FRIÐARSÖNGUR
John Lennon hefur alls ekki
gefizt upp við það ætlunarverk
sitt að koma á friði í heiminum,
og hann tekur sífellt upp á eitt-
hverju nýju í baráttunni. Er þess
skemmst að minnast að hann gaf
út plötu með laginu „Give Peace
a Chance". En nú virðast fleiri
r n
Virðuleikinn var fundinn
upp til að dylja iðjideysið.
V_____________________J
hafa slegist í hópinn. Þjóðlaga-
söngvarinn Pete Seeger, sem m.a.
samdi , Where Have All the
Flowers Gone“. birtist allt í einu
við hljóðnemann við Washington
minnismerkið í höfuðborg
Bandaríkjanna og hóf að syngja
„Give Peace a Chance“. Rúm-
lega 250.000 manns tóku þegar
undir og var lagið notað alveg
óspart það sem eftir var mót-
mælaaðgerðanna gegn Viet Nam-
stríðinu.
Lennon sjálfur var ákaflega
ánægður með þetta, enda var
lagið samið til þess að fólk syngi
það. Hafði hann frá upphafi
hugsað sér að það yrði nokkurs-
konar vörumerki fyrir „fram-
leiðsluvöru kallaða Frið“. Sagði
hann að friður yrði að vera „stór
bíssniss fyrir alla“. — Finnst
okkur stórbítillinn eiga hrós skil-
ið fyrir staðfestu sína og ein-
beitni, þó undarleg sé hún.
☆
(i VIKAN
51. tbl.