Vikan - 30.07.1970, Page 18

En um leið sá ég einhverja
ákveðna forvitni í augum frú
Danby, eins og hún hefði mikið
hugsað um þessa fjarverandi
Savalle.
Við borðuðum á veröndinni,
og aðdáun mín á velhirtum garð-
inum virtist gleðja frú Mede. En
ég fann allan tímann að það var
eitthvað sem angraði hana og
það var ekki erfitt að geta sér
þess til: >,SavaIle kemur heim“.
Ég endurtók þessi orð í hugan-
um, og mér fannst kaldur vind-
ur blása inn á veröndina.
- - Langar yður til að sjá hús-
ið? spurði frú Mede, þegar við
vorum búnar að borða, og auð-
vitað sagðist ég hafa löngun til
þess.
Tarn House var notalegt hús,
með blómum, bókum og góðum
stólum, en þetta hús var ein-
hvernveginn stíft og óheimilis-
legt, þótt það væri mjög smekk-
lega búið gömlum húsgögnum
og verðmætum málverkum.
Ég tók sérstaklega eftir einu
herbergi. Það var á þriðju hæð
og tók yfir lengd hússins, með
glugga í báðum endum. Það lá
stigi upp að þvi frá endanum af
ganginum á annarri hæð, og
hafa þessar afleiðingar. Hún yrði
líklega reið, við mig, ef ég segði
henni sannleikann.
— Þér þurfið ekki að ákveða
þetta strax, bætti hún við. —
Hugsið um það og hringið svo til
mín á morgun, þá getum við. . . .
Hún þagnaði. Gegnum opnar
útidyrnar sáum við báðar stór-
an, svartan bíl, sem nam staðar
fyrir utan hliðið.
— Þetta er Nicholas! sagði frú
Mede áköf. - - Ég bjóst ekki við
honum svona snemma.
Þegar hann steig út úr bíln-
um, sá ég hve hávaxinn hann
var, hár og þrekinn, með
þykkt, svart hár, sem sýnilega
átti það til að liðast. Andlits-
drættirnir voru skarpir. Hann
hreyfði sig liðlega og það var
ekki fyrr en hann kom í dyrn-
ar að ég sá að það voru þreytu-
drættir kringum dökkblá augun
og hörkusvipur við munninn. Ég
hugsaði með mér að líklega væri
ekki létt að vinna fyrir hann.
Vesalings hjúkrunarkonurnar.
En þá brosti hann til móður
sinnar, og ég sá mér til undr-
unar að hann varð ótrúlega blíð-
ur á svipinn. Hún brosti á móti,
en var eitthvað óróleg, eins og
Nicholas, sagði frú Mede,
ég hef boðið ungfrú Buckley
vinnu hjá mér. Hún getur ekið
bíl, hjálpað mér í garðinum og
búið til mat. ...
Ég hlustaði, skelfingu lostin á
útskýringar hennar. Ég hefði
notið þess að leiðrétta villuna,
því að ég sá að hinn hávelborni
herra Nicholas varð ennþá
þyngri á brúnina.
- Slíkt er ekki hægt að
ákveða svona allt í einu, mamma,
sagði hann stuttaralega. —
Fröken Buckley var að fara,
hvað
Hann þrammaði að hliðinu, á
undan mér. Ég sá hve móðir
hans var vonsvikin, svo að þessa
stundina hafði ég megna andúð
á honum. Hann var svo hroka-
fullur þessi herra Nicholas. Hélt
hann virkilega að mig langaði til
að vera í návist hans?
Hann opnaði bíldyrnar og
sagði lágt: — Móðir mín er svo
fljótfær, ungfrú Buckley.
— Yður finnst ekki að ég sé
hæf til starfsins? spurði ég
frekjulega.
— Mér finnst það ekki. Svo
horfði hann á gallabuxurnar
mínar og það sagði hvers vegna
þegar við komum niður, sá ég
að hægt var að læsa ganginum,
sem lá að stiganum. Það var ein-
hver einangrunarsvipur yfir
þessari hæð, og mér fannst ekki
notalegur andi yfir þessu.
Þegar ég þakkaði frú Mede
fyrir matinn og að sýna mér hús-
ið, sagði hún: — Það er sjálf-
þakkað, — þér voruð vingjarn-
leg og hjálpsöm.
Við stóðum í forsalnum og hún
lagði höndina á arm mér. Ég
heyrði að frú Danby var að
ganga frá í eldhúsinu. Það var
ósköp friðsælt þarna, en frú
Mede var greinilega óróleg. —-
Gætuð þér hugsað yður að fá
vinnu hér á High Trees, spurði
hún allt í einu.
Ég starði á hana.
— Þér sögðuð að Cromer
majór og frúin yrðu fjarverandi
í þrjá mánuði, — gætuð þér ekki
hugsað yður að vera hér á með-
an? Þér getið ekið bíl, það get
ég ekki. Þér getið hjálpað mér
í garðinum og með sitt af hverju,
og ég skal greiða yður gott kaup,
ungfrú Buckley.
Bros hennar var svo innilega
hlýlegt að ég skammaðist mín
fyrir að þessi leikur minn skyldi
18 VIKAN 31 tbI
hún væri um það bil að flytja
honum slæm tíðindi.
— Nicholas, þetta er Serena
Buckley, — hún hefur verið svo
notaleg við mig. .. .
Gleður mig að kynnast yð-
ur. Hann var mjög stífur og það
var langt frá því að hann ætti
bros í fórunum handa mér, öðru
nær! Hann leit meira að segja
með vanþóknun á klæðnað minn,
og fannst þetta örugglega ekki
vera sæmandi búningur. Ef hann
hefði ekki verið svona merki-
legur með sig, þá hefði ég getað
samþykkt það.
Mér leið ónotalega undir þessu
kalda augnaráði, meðan frú
Mede sagði frá því hvernig fund-
um okkar bar saman.
Ég er þakklátur yður fyrir
aðstoðina við móður mína, ung-
frú Buckley, sagði hann, þegar
hún hafði lokið frásögn sinni.
Hann kinkaði kolli og horfði
beint í gegnum mig.
Hann var gamall, að minnsta
kosti í mínum augum. Líklega
35 ára, með þó nokkur grá hár
við gagnaugun. En þess vegna
þurfti hann ekki að tala við mig
eins og krakkakjána, en það
fannst mér ég vera þessa stund-
ina.
hann hafði á móti mér.
Mér lánaðist að bíta í tung-
una á mér og segja ekki neitt.
Hvers vegna? Vegna þess að ég
var þá búin að fá þessa æðis-
gengnu hugmynd. Ég gat vel
tekið að mér þetta starf, þó ekki
væri nema til að sýna honum
svart á hvítu að ég væri fær um
sitt af hverju!
Ég var komin yfir brúna, þegar
ég sá að ég hafði gleymt tösk-
unni minni, þegar Nicholas Mede
hafði eiginlega rekið mig út. Ég
fór út úr bílnum aftur og gekk
til baka yfir brúna.
Utidyrnar stóðu opnar ennþá.
Ég heyrði að frú Danby var
ennþá að, og ég sá hvorki Nic-
holas eða móður hans, en þegar
ég læddist inn að borðinu í for-
salnum, þar sem taskan mín lá,
heyrði ég til þeirra í herberginu
fyrir innan.
— . . . en þú ert rík, sagði
Nicholas hægt. —■ Hún er lík-
lega mjög sniðug, og ætlar sér
að mata krókinn.
— Nei, því trúi ég ekki! Ein-
manaleikinn er ekki svo slæm-
ur, Nick, en það er annað....
Mig langar til að hafa einhverja
manneskju hjá mér, því að Sa-
valle kemur eftir tvo daga. Það
kom skeyti, meðan ég var úti.
Ég hélt að hún kæmi ekki aftur
í þetta sinn, Nick.
Það varð löng, löng þögn.
Savalle kemur! Það var eins og
þessi orð bergmáluðu í hljóðu
húsinu, yrðu hærri og hærri. —
Eftir tvo daga!
Mér varð hrollkalt. Það var
eins og sólin væri horfin, kaldir
og dimmir skuggar legðust yfir
húsið. Ég hafði aldrei haldið að
ég væri hjátrúarfull, en nafnið
,,Savalle“ eitt, hafði svo undar-
legan hljóm. Ég hafði aldrei
heyrt þetta nafn áður.
Þegar Nicholas loksins svar-
aði, var röddin mjög þreytuleg.
— Við gætum neitað að taka
á móti henni. Ef þetta verður
þér ofviða, skal ég... .
— Nei, Nick! Það getur ekki
gengið! Geturðu ekki ímyndað
þér hvernig hún myndi hefna
sín á okkur, — þú getur ímynd-
að þér hvert hneyksli það yrði
í smábæ eins og þessum. Ég skal
reyna að þola hana, Nick.
— Hve lengi eigum við að
umbera hana? spurði hann
þunglega.
— Svo lengi sem hún notar
þessa aðferð. Hér er mjög ró-
legt, hún verður fljótlega þreytt
á því og þá fer hún fljótlega,
sagði frú Mede með sannfæringu.
— En á meðan — ef ég hefði
stúlkuna hjá mér. .
— Þú átt við ungfrú Buckley!
sagði hann stuttaralega. — Ég
held því fram að þar skjátlist
þér, en ef þú vilt endilega fá
hana til þín, þá. .. .
Ég læddist út úr húsinu, og
' hljóp alla leiðina að bílnum. Sa-
valle! Savalle! Nafnið hljómaði
í eyrum mér. Það höfðaði til
hugmyndaflugs míns, og samtal-
ið sem ég hafði hlerað, vakti
ennþá meiri athygli mína. Ég
var jafnvel farin að vorkenna
Savalle. Nicholas elskaði líklega
ekki konu sína, — og Nicholas
var ekki aðlaðandi maður. Ég
var ennþá fjúkandi vond út í
hann, fyrir þau orð sem hann
viðhafði um mig. Það gat verið
spennandi að vera þarna í hús-
inu um tíma, já, jafnvel í þrjá
mánuði, hugsaði ég og var grip-
in einhverjum æsingi.
Það erfiðasta yrði Stuart
Kimberley. Hann var hægri
hönd pabba í fyrirtækinu, þrí-
tugur, hár og ljóshærður, með
glaðleg blá augu, og við vorum
ciginlega hálf trúlofuð.
Stuart kom næsta kvöld. —
En Serena, ertu alveg brjáluð?
sagði hann þegar ég sagði hon-
um hvað ég hefði í huga, og ég
sagði honum líka að ég væri bú-
in að hringja til frú Mede og ætl-
aði að byrja að vinna hjá henni
á mánudag. — 'Það er engin
ástæða fvrir þig til að fara að
vinna hjá þessu fólki! Ef þú ert
einmana, meðan Ian og Julía eru
erlendis, getum við bara gift
okkur strax.