Vikan - 30.07.1970, Síða 25

-\
ÁSTARÆVINTÝRI
FRÁ ALSÍR
EFTIR
GUY DE MAUPASSANT
himni. Ég íyrir mitt leyti ei'ast um
það. En hin tegundin af ástinni, sú
líkamlega, sem hvað sem öllu líður
hefur sitthvað gott við sig, já, meira
að segja mjög margt gott, — hún er
mjög fullkomin í þessu loftslagi hér.
Sjáðu til, þessi hiti hér, þetta eilífa
glóandi loft, sem setur óróa í blóðið á
manni, þessir kæfandi vindar úr suðri,
þessi undarlega tilfinning stígandi og
fallandi hita frá eyðimörk, sem er svo
nærri okkur, þessir þreytandi heitu
suðaustanvindar, sem í sjálfu sér eru
verri en eldur, þessi eilífa tilfinning af
hitageislun frá heilum veraldarhluta,
þar sem hver smásteinn er glóðhitaður
af hiuni stóru og voldugu sól, — allt
]>etta fer í blóðið á manni, verkar á
líkamann og lokkar fram djúpið i
manneskjunni.
En svo að ég víki nú aftur að sög-
unni. Það var ekki meining mín að
lýsa öllu ferðalagi mínu um þessar
slóðir, heldur hef ég frásögnina þegar
ég kom til Bougie.
Þegar ég steig fæti á þennan hríf-
andi stað, varð mér strax ljóst, að
hérna myndi ég hafa langa viðdvöl.
Umhverfis sér maður víðan hring af
mjóum og undarlega löguðum fjalla-
toppum, og hringurinn er svo þröng-
ur, að hafið sést varla. Blátt vatnið,
sem er undarlega tært, og himinninn,
sem er svo blár, að það er engu líkara
en hann hafi verið málaður tvisvar,
tevgja sína undarlegu fegurð yfir allt.
Það er eins og himinn og haf spegli
sig hvort í öðru.
Bougie er staður gamalla minja.
Strax við fyrstu sýn kemur maður
auga á skrautlegar rústir, sem minna
á skreytingu í óperu. Það er gamla
höfnin Sarrazine, sem nú er vaxin allt
í kring af bergfléttum. Og í öllum átt-
um finnur maður rústir af rómversk-
um múrum, brot af sarrazinskum
minnismerkjum og leifar af arabiskum
byggingum.
Ég leigði mér lítið moriskt hús of-
arlega á staðnum. Þú þekkir svoleiðis
bústaði, — ég hef oft sagt þér frá
þeim áður. Það eru engir gluggar á
framhliðinni og garður á bakvið, sem
sér manni fyrir nægilegu Ijósi. A neðri
hæðinni er stórt og svalt herbergi, þar
sem maður dvelst á daginn, en fvrir
ofan er herbergi þar sem maður held-
ur til á næturnar.
Ég vandist fljótt á lifnaðarhætti
staðarbúa, þ.e.a.s. eftir hádegisverð-
inn tók ég mér hvíldina þeirra, siesta.
Það er dauði tíminn í Afríku, þegar
menn anda varla, — tíminn, þegar
stræti og torg eru auð, — þegar öll
veröldin sefur, eða að minnsta kosti
reynir að sofa, og það eins léttklæddl^
og mögulegt er.
I herberginu mínu hafði ég stóran
og mjúkan legubekk, þar sem ég lagði
mig á ])essum dauða tíma — næstum
’pví í „Adamsklæðum“ einum saman.
En mér kom aldrei dúr á auga, því
að satt að segja þjáðist ég svo mjög
af þessum óviðráðanlega óróa.
Æ, kæri vinur, það eru til tvenns
konar óþægindi í þessari veröld, sem
ég vona að þú þurfir aldrei að reyna:
Annað er skortur á vatni, hitt kven-
mannsleysi. Hvort skyldi verra vera?
Ég veit það ekki. Á eyðimörk mundi
maður gera hvað sem væri fvrir eitt
glas af fersku vatni. En hvað vildi
maður ekki, sérstaklega við vissar að-
stæður, gera fyrir eina vel vaxna og
fjöruga stelpu? Það er enginn skortur
á stelpum hér í Afríku. Þvert á móti
úir og grúir af þeim, en svo að ég
haldi áfram samlíkingunni: Þær eru
jafn hættulegar og heilsuspillandi, eins
og eitt af hinum viðbjóðslegu vatns-
bólum í Sahara.
Það gerðist dag nokkurn að ég. —
óstyrkur eins og venjulega, — revndi
að blunda örlítið, en gat það ekki með
nokkru móti. Fæturnir á mér skulfu
og ég velti mér á hina hliðina og aftur
á þessa — fullur óróa og angist. Að
lokum þoldi ég þetta ekki lengur, stóð
á fætur og gekk út.
Þetta var í júlímánuði, — einn
brennandi heitan eftirmiðdag. Gang-
stéttirnar voru svo heitar, að maður
hefði getað ristað brauð á þeim.
Skyrtan límdist við kroppinn á manni
og við sjóndeildarhringinn sást hvít
þoka. Það var hin heita gufa suðaust-
anvindanna, sem steig upp.
Eg gekk niður að hafinu, fór með-
fram höfninni og kom að þeim stað,
þar sem baðströndin er. Þar er skóg-
ur og nokkrir klettar í flæðarmálinu.
Eg sá ekki nokkra manneskju, ekk-
ert bærðist, engin skepna gaf hljóð frá
sér, allt, hið órólega haf virtist sofa
undir sólinni.
Skyndilega varð ég var við að eitt-
livað bærðist bak við einn af klettun-
um, sem stóð úti í flæðarmálinu. Þeg-
ar ég sneri mér við sá ég stórvaxna,
nakta stúlku. Vatnið náði henni upp
að mitti. Hún var að baða sig og hef-
ur sjálfsagt haldið, að í þessum gróf-
lega hita, mundi hún áreiðanlega vera
ein á baðströndinni. Ilún sneri höfð-
inu út að hafinu og gekk nokkur skref
áfram, án ])ess að sjá mig. Engin sýn
í veröldinni gat verið dásamlegri:
Þessi fallega stúlka í vatni, sem var
gagnsætt eins og gler, og umvafin
þessu undarlega sólarljósi. Hún var
sannarlega falleg, dásamlega falleg,
vöxturinn eins og á myndastvttu.
Eg vissi, að hún mundi ekki geta
falið sig þarna til eilífðar. Þess vegna
settist ég í sandinn og beið. Að lok-
um gægðist hún og ég sá hvernig kol-
svartir lokkar hennar bylgjuðust. Hún
var með stóran munn og þykkar var-
ir. Augun voru óvenjulega stór. Hún
minnti mig á gamalt fílabein, hvort
SUMARSAGA VIKUNNAR
3i. tbi. viivAN 25