Vikan - 30.07.1970, Síða 27

að heitur andardráttur hennar gerði
yi'irskeggið mitt rakt.
— Það er til þess að ég eignist
minningu.
Þegar hún sagði er, dró hún r-ið
lengi. Það var eins og bergmál í klett-
um.
Eg skildi ekki hugsanagang henn-
ar. Hún lagði arma um hálsinn á mér
og sagði:
— Sjáðu til! Þegar þú ert ekki
lengur hér, þá verð ég að ímynda
mér, að þú sért hér. Og þegar ég kyssi
manninn minn, verð ég að ímynda
mér, að hann sé þú.
R-in í framburði hennar voru nú
harðari og lengri en nokkru sinni fyrr.
Ég spurði og það var ekki laust við,
að ég væri dálítið hrifinn og upp með
mér:
— Þú ert skrýtin. Mér finnst miklu
betra að vera hér heima hjá mér.
Eins og gefur að skilja, var langt frá
því, að ég væri sólginn í að koma og
dvelja undir þeirra hjóna þaki. Slíkt
er einmitt þesskonar rottugildrur, sem
einfeldningar geta fest sig í. En Mar-
roca bað og þrábað og grátbað mig:
— Ég ætla bara að sýna þér, hvað
ég elska þig heitt, vinurrrrr.
Nú hljómuðu r-in hennar rétt eins
og þegar bumbuslagari slær bumbu
sína hratt og mikinn.
Mér var óskiljanlegt, hversvegna
hún þráði þetta svo mjög. Eg skildi
ekki hugsunina að baki, en smátt og
smátt læddist sá grunur að mér, að
í henni leyndist djúpt hatur til eigin-
mannsins. Eg fór að ímynda mér, að
hetndarlöngun hennar fengi útrás í
því að vera með öðrum karlmanni á
heimili hans, innan um húsgögnin
hans og í hans eigin rekkju.
Eg spurði þess vegna:
— Maðurinn þinn hlýtur að vera
mjög vondur við þig.
Hún setti upp móðgunarsvip.
— Nei, alls ekki! Hann er mjög
góður við mig.
— En þú elskar hann ekki?
Hún leit á mig stórum undrunar-
augum:
— Jú, víst. Eg elska hann hræði-
lega mikið, — en ekki eins mikið og
þig;
Ég varð ennþá rnglaðri eftir þetta
svar og þegar ég reyndi að hugsa og
fá samhengi í þetta allt saman, þrýsti
hún á mig kossi og hvíslaði:
— Þú kemur, ekki satt?
Eg neitaði, og hún tók klæði sín
og fór.
Hún kom ekki í aðra átta daga. Ní-
daginn birtist hún allt í einu á þrösk-
uldinum á herbergi mínu og sagði:
— Nú kemur þú heim til mín. Ann-
ars fer ég fyrir fullt og allt.
Eg neitaði og hún fór.
Hún kom ekki í aðra átta dag. Ní-
unda daginn kom hún, stóð skyndi-
SUMARSAGA VIKUNNAR
3i. tbi. VIKAN 27