Vikan - 30.07.1970, Síða 32

Þessi orð gátu ekki veriS annað en smjaður.
Ég gat ekki verið eins og ég var þegar ég var tvítug. En
samt gat ég ekki annað en roðnað ...
FRAMHALDSSAGA EFTIR PATRICIA WENTWORTH, 2. HLUTI
En þegar þetta gerðist varð ég felmtri sleg-
in. Þetta voru svo frekjulegar aðfarir, og nú
fyrst skildi ég tilganginn með þessum sam-
tökum sem ég hafði unnið fyrir. Eg horfði
út um gluggann til að gleyma þessu, og allt,
sem ég sá fyrir utan var friðsamt og snotur-
legt. Einstaka barn veifaði lestinni. En ein-
hver óhugnaður hafði setzt að mér.
Þetta var fyrsta réttnefnda fríið mitt í tólf
ár. Skyldi ég ekki fá að njóta þess? Eg var
orðin þryett, fann að ég þarfnaðist vínstaups
til hressingar og einhvers að borða. Í2g snyrti
mig því til og gekk fram í ganginn.
Oft er minnzt á, að heimurinn sé lítill,
þegar kunningjar hittast í útlöndum. . . .
Þegar ég kom út í ganginn, kom ég auga á
Rupert Cash, sem stóð þar og horfði út um
gluggann, þungt hugsi og varð mín ekki var.
Mér gafst því nægur tími til að virða hann
fyrir mér áður en hann sneri sér við.
Það fóru um mig undarlegar tilfinningar.
Það er sjálfsagt ævinlegea eitthvað kyndugt
við það, þegar tvær manneskjur hittast
óvænt, sem verið hafa ástfangnar hvor af
annarri. Ég gekk að honum og tók í jakka-
ermina.
— Sæll, Rupert.
Hann vatt sér við og tók undir kveðju
mína, en af svip hans sá ég, að hann kom
mér ekki fyrir sig. Hann var orðinn enn fal-
legri með árunum og ekki var hann síður
vel klæddur nú en í gamla daga. En það var
út í hött, að hann skyldi vera í eins konar
háskólajakka og uppháum stígvélum. En
þetta var Rupert, sem ég einu sinni hafði
elskað af öllu hjarta. Það gladdi mig að sjá
hann og mér lék forvitni á að vita, hvað á
daga hans hefði drifið.
Loks rann upp fyrir honum, hver ég væri,
augun glömpuðu og hann gall við: -— Magga.
— Já, það er rétt.
Hann greip um hönd mína og þrýsti hana
kröftuglega. Ég tók eftir, að hann horfði á
baugfingurinn á mér.
Ég hló og svaraði hugsun hans: — Nei, —
en þú?
Hann hristi höfuðið og brosti breitt.
Ég hefði getað trúað, að þú værir löngu
giftur og margra barna faðir, hélt ég áfram.
— Nei, guð forði mér frá því, svaraði hann.
— En af hverju ertu sjálf ekki gift? Það var
einmitt þú, sem vildir eignast börn.
— Ég varð að sinna pabba, Rupert, svar-
aði ég með hægð.
— Já, auðvitað, auðvitað, flýtti hann sér
að segja. Og nú bauð hann mér að borða með
sér.
Er við sátum hvort andspænis öðru við
lítið borð með hvítum dúki á, tók ég eftir, að
sjálfstraust hans hafði aukizt. Þarna var
maður sem vissi vel um, hversu mikið vald
hann hafði á konum. En jafnframt var eins
og lægi falið bak við þetta fallega andlit eitt-
hvað myrkt og óskiljanlegt. En ég vildi ekki
brjóta heilann um það, heldur einbeita mér
að gleðinni yfir því að sitja þarna með
stærstu ást lífs míns.
Ég dreypti í sherríið og mælti: — Það er
meiri tilviljunin, að við skulum sitja hér
saman, Rupert. Pabbi dó fyrir þrem vik-
um....
— Æ, það þykir mér leitt að heyra, svar-
aði hann af tilfinningu. En raunar hafði hann
ekki hitt pabba nema nokkrum sinnnum, og
pabba þótti hann of yfirborðslegur.
— Það var raunar mikill léttir fyrir okk-
ur öll, að hann skyldi falla frá, hélt ég áfram.
— Hann var orðinn alveg ósjálfbjarga. Ég er
viss um, að dauðinn var honum kærkominn.
Rupert klappaði á hönd mér, og það fór í
taugarnar á mér ekki síður, að hann þóttist
sýna samúð vegna fráfalls pabba.
- Þetta hlýtur að hafa verið óskemmti-
legur tími fyrir þig.
— Já, en nú er þetta liðið, og við skulum
gleyma því. Segðu mér nú eitthvað um sjálf-
an þig.
Hann svaraði ekki undir eins heldur virti
mig grandgæfilega fyrir sér. — Það var tals-
vert skemmtilegt, varð honum loks að Orði.
— Hvað var skemmtilegt?
— Þegar við vorum í Oxford. Stundum
finnst mér, að það hafi verið eina skemmti-
lega tímabilið á ævi minni.
— Það stafar bara af því, að það tilheyrir
fortíðinni, svaraði ég.
— En þessi tími var skemmtilegur, ekki
satt? Manstu ekki eftir Barnaby? Hann var
framúrskarandi fyrirlesari. Og það er hann
enn. Hann er stórkostlegur.
Ég þoldi naumast að hlusta á hann tala
svona. Hann hlaut að vita, að ég vissi eink-
ar vel, að hann hafði aldrei sótt fyrirlestra
Barnabys. Kannske var hann sjálfur farinn
að trúa eigin lygum.
— Æi, Rupert, þú talar eins og ekkert
hafi gerzt síðan. Hvaða gagn er í að vera að
rifja upp það liðna?
— Þú hefur ekkert breytzt, Magga. Þú
ert alltaf sú sama.
Þessi orð gátu ekki verið annað en smjað-
ur. Ég gat ekki verið eins og þegar ég var
tvítug. En samt gat ég ekki annað en roðn-
að, enda vissi ég að það fór mér vel.
- Takk fyrir, sagði ég við brosandi. —
Þú hefur heldur ekki breytzt mikið. En ertu
annars á leið til Ungverjalands?
— Já, ég get ekki látið hjá líða að skreppa
þangað endrum og eins. Eg hef alla ævina
átt heima í Englandi en finnst Ungverjaland
samt vera heimaland mitt.
— Áttu enn villuna í Balaton?
— Manstu eftir henni? Ég er raunar á
leiðinni þangað. En fyrst ætla ég að eyða
nokkrum dögum í Budapest í viðskiptaer-
indum, skilurðu, en svo held ég áfram. Við
flytjum þangað inn ýmiss konar matvæli.
Þú hefur sjálfsagt aldrei gert þér mig í hug-
arlund sem kaupsýslumann. En hvert ertu
sjálf að fara? Eða er ferðalagið leynilegt?
Ég hló og svaraði, að ég væri líka á leið-
inni til Budapest. Hann tók að segja mér
frá öllum stöðunum, sem ég yrði að heim-
sækja. Hann var ákafur, en þó brá fyrir
gætni í tali hans. Það var eins og hann væri
að vega og meta, hvort hann ætti að taka
okkar endurnýjaða kunningsskap sem hag
fyrir sig eða byrði.
— Rupert, þú hefur ekki enn frætt mig á,
hvað drifið hefur á daga þína.
Ég vildi óska, að við gætum hitzt í Buda-
pest, hélt hann áfram og vék þannig undan
spurningunni. — Þá gæti ég sýnt þér svo
margt. En því miður gefst mér enginn tími
til þess. Á hvaða hóteli ætlarðu að búa?
Innst inni vissi ég, að ég yrði ekki til
lengdar ánægð með, að Rupert yrði leið-
sögumaður minn, hann mundi þá eiga eftir
að sjá eftir þeim greiða. Þar að auki var ég
eilítið smeyk. Ástarævintýri okkar var löngu
liðið og gat ekki endurnýjast.
— Ég man ekki nafnið á hótelinu, svar-
aði ég. — Ég held það sé einhvers staðar í
Rakoczy-Utca. Einhver frá ferðaskrifstofunni
á að hitta mig og fara með mig á rétta stað-
inn.
— Heyrðu, Magga, komdu með í smáferð
niður til Balaton-Vilagos.
— En ég....
— Þú getur það vel, Magga. Það getur
ekki annað en orðið gaman. Þú þarft ekkert
að vera smeyk við það. Við verðum ekki ein,
heldur heill selskapur. Þar er Eva, frænka
mín og maður hennar. Sumum finnst hann
vera gamall hlunkur, en ég held ykkur ætti
að koma vel saman. Svo er það barn Evu
og barnfóstran. Og þar að auki heimasæt-
urnar Margit og Rósa, sem hljóta að taka
vel á móti þér.
Ég féllst að lokum á þetta og ákvað að
eyða tveim vikum i Budapest, síðan þrem
vikum í Balaton-Vilagos og fara svo aftur
til Budapest og vera þar fríið á enda. En
hefði mig grunað hvað beið mín, mundi ég
aldrei hafa ákveðið þetta.
Áður en við Rupert lukum máltíðinni innti
ég hann enn einu sinni eftir, hvað hann hefði
haft fyrir stafni öll þessi liðnu ár. — Ef þú
neitar að svara, hélt ég áfram í hálfgerðu
gamni, — fer ég að halda, að eitthvað
skuggalegt hafi komið fyrir þig . . . að þú
hafir til dæmis lent í einhverju stjórnmála-
þrasi!
— Það er skrítið, að þú skulir minnast á
þetta, sagði hann og hló við. — Um tíma
hugsaði ég nefnilega um að skipta mér af
pólitík. En það tók of mikinn tíma frá við-
skiptamálunum. Annars er bezt að tala sem
minnst um stjórnmál nú á tímum, vilji mað-
ur ekki lenda í fangelsi.
Þegar hann sá, hve datt yfir mig, gerði
hann handhreyfingu og lét málið falla. —
Annars skal ég segja þér ævisögu mína, en
þá verðum við fyrst að dreypa á koníaki.
Hann kallaði á þjóninn, en ég andmælti.
4. KAFLI
Er koníakið var komið á borðið, hóf Ru-
pert máls á þessa leið: — Eg hef ferðazt
32 VIKAN 31-tbl-