Vikan - 30.07.1970, Síða 37

H.F ÖLGERÐIN EGILL SKALLAGRÍMSSON REYKJAVÍK
hann er undir smásjá, eí' til
vill frekar en aðrir stjórnmála-
menn. Vegna þess að hann er
þeldökkur!
Hann hefir fyrir löngu
fundið út það sem stjórnmála-
menn verða alltaf að sætta sig
við, embættið gengur fyrir,
Ijölskyldan verður að sitja á
hakanum. Og embættið tekur
stundum allan sólarhringinn.
— Við eigum sjö mánaða
dóttur, en það er sjaldan sem
ég hefi tækifæri til að sjá
hana. Áður hafði ég meiri
tíma fyrir fjölskylduna og gat
jafnvel hugsað um garðinn
minn. Ég hefi mikinn áhuga á
rósarækt. En nú hefir ég ekki
tíma til slíks. Ég get ekki leyft
mér þann munað að hvila mig.
Það er mikið starf að vera
þeldökkur borgarstjóri í mill-
jónaborg. ☆
Savalle
Framhald af bls. 19
— Alan var í listiðnaðarskól-
anum um leið og ég, sagði Liam,
þegar við gengum inn í herberg-
ið, þar sem munirnir voru til
sýnis. - Hann er mjög listfeng-
ur, og ef allt gengur að óskum,
þá vona ég að hann verði með-
eigandi minn.
Ég skoðaði myndirnar, sem
héngu á veggjunum í sýningar-
skálanum. Þær voru ekki mál-
aðar, heldur samsettar úr tau-
bútum, fjöðrum, fallegum stein-
um og mislitum glerbrotum. Það
var sérstaklega ein myndin, sem
vakti athygli mína. Það var
mynd af þáfugli, búin til úr
bláu og grænu silki og skreytt
með steinum í túrkis og smar-
agðlitum, gulli og glitrandi pállí-
ettum. Ég hafði aldrei séð svona
skrautlegan fugl.
Þetta finnst mér falleg
mynd, sagði ég.
— Það finnst mér líka, mér
finnst hún of falleg til að selja
hana.
Hvað kallarðu hana?
Ég hef ekki gefið henni
nafn. Hann var hugsandi á svip-
inn, þegar hann virti myndina
fyrir sér, hugsandi og miklu
eldri, mjög líkur bróður sínum.
— Ef ég ætti að gefa henni nafn,
myndi ég kalla hana „Savalle".
Hvers vegna? Líkist hún
myndinni?
Gleymdu því, sagði hann
snöggt. Hann leit á mig, hikaði
svolítið, en sagði svo. — Þú
kemst fljótlega að því að hjóna-
band bróður míns er ekki ham-
ingjusamt.
Mig grunaði það. Móðir þín
sagði að tengdadóttir sín héldi
sig mest í herbergi sínu, og hún
sagði mér að þau hefðu misst
einkadóttur sína af slysförum.
Og þetta eina skipti, sem ég hef
hitt bróður þinn, hafði ég það á
tilfinningunni að hann væri ekki
hamingjusamur maður, sagði ég
hreinskilnislega.
Hann brosti dauflega. — Sa-
valle er komin heim, eftir sex
mánaða fjarveru. Við vorum að
vona að hún kæmi alls ekki aft-
ur. En hún flækist vonandi ekki
fyrir þér. Jæja, nú er ég búinn
að laga kaffi, viltu ekki sopa?
Við drukkum kaffið í stóra
herberginu, sem var einkaíbúð
hans. Það var skemmtileg stofa,
björt og full af litskrúðugum
teppum, og rammalausum mál-
verkum. Hann talaði með stolti
um bróður sinn.
- Hann er mjög fær augna-
skurðlæknir og tekur starf sitt
alvarlega, hefur ekki hug á
neinu öðru.
— En er það nú ekki dálítið
slæmt? spurði ég.
Liam yppti öxlum.
- Það getur verið. En það er
allt hans líf. Það var innileg ósk
mömmu að hann starfaði við
Meyerbridge sjúkrahúsið. Pabbi
var stjórnarmeðlimur þar. Hann
dó, þegar við vorum litlir. Mig
langaði ekki til að verða læknir,
og því síður skurðlæknir. Mér
þykir gaman að dunda, hef aldr-
ei verið eins ákveðinn og Nic-
holas.
Iiann talaði frjálslega, en mér
varð á að reyna að finna út hvort
móðir hans væri óánægð með
starf hans, og að það væri þess
vegna, sem hann byggi út af fyr-
ir sig.
— Nú veit ég hvað ég ætla að
gera, sagði hann, nokkru síðar.
— Ég ætla að búa til leirkönnu,
sem þú getur drukkið kaffið þitt
úr, þegar þú ert ein heima á
High Trees, — og ég ætla að
skreyta hana með dansandi
stúlku, með bjöllum í pilsfaldin-
um!
— Þakka þér hjartanlega fyr-
ir! sagði ég glöð.
Hann fylgdi mér út og veifaði
á eftir mér, og ég skildi við hann
með það á tilfinningunni að lík-
lega væri það ekki sem verst að
vera á High Trees.
Daginn sem frú Mede sagði
mér að Nicholas ætlaði að borða
með okkur um kvöldið, hlakkaði
APPELSlN
•.APPELSlN •
31. tbi. VIKAN 37