Vikan - 30.07.1970, Blaðsíða 39

TAKIÐ UPP HINA N?JU AÐFERÐ OG LÁTIÐ
PRENTA ALLS KONAR AÐGÖNGUMIÐA, TIL-
KYNNINGAR, KONTROLNÚMER, KVITTANIR
O.FL. Á RÚLLUPAPPÍR. HÖFUM FYRIRLIGGJ-
ANDI OG ÚTVEGUM MEÐ STUTTUM FYRIR-
VARA YMIS KONAR AFGREIÐSLUBOX.
LEITIÐ UPPLYSINGA
SKIPHOLTI 33 - SÍMI 35320
að vera óhæf til starfsins, Mede
læknir?
Við vorum ein í stofunni. Frú
Mede hafði farið fram í forsal-
inn og slegið í gömlu málm-
klukkuna, líklega til að kalla á
Savalle.
— Nei, síður en svo, sagði
hann, án þess að breyta um svip.
-— En sé tekið tillit til þess fatn-
aðar, sem þér voruð í, síðast
þegar við sáumst, þá getið þér
ekki láð mér að ég skyldi vera
svolítið tortrygginn.
Nei, auðvitað ekki, en sú tor-
tryggni átti nú við meira en föt-
in, hugsaði ég reiðilega. Honum
var ekkert um mig, var mótfall-
inn ákvörðun móður sinnar, og
hafði ekkert fyrir að leyna því.
Nú fannst mér allt í einu ákaf-
lega einmanalegt þarna, og þráði
það heitt að komast heim til
Tarn og heyra rödd Stuarts í
símanum.
En ég ætlaði ekki að láta það
ná tökum á mér, hugsaði ég
þrjózkulega. Ég brosti til hans
og leyndi andúð minni miklu
betur en hann. Frú Mede setti
skál með salati og fat með köld-
um kjúkling á borðið. Við bið-
um í nokkrar mínútur, en þá
sagði Nicholas:
— Nú byrjum við að borða.
— En Savalle? spurði Mede.
—- Hún hefur að öllum líkind-
um tekið aðra ákvörðun, sagði
hann, eins og honum væri al-
veg sama.
Við fórum að borða. Nicholas
talaði kurteislega við okkur og
sagði frá því að áformað væri að
byggja nýja álmu við sjúkrahús-
ið. Frú Mede talaði um garðinn
og reyndi að draga mig inn í
samtalið. Það var eins og hún
sæti á nálum og Nicholas var
líka greinilega taugaóstyrkur.
Mér var ljóst að við biðum eft-
ir einhverju, öll þrjú.
Það kom að lokum, ég sá sner-
ilinn hreyfast. Frú Mede sat
grafkyrr og leit niður í diskinn
sinn. Nicholas horfði til dyranna,
og svipur hans var jafn áhuga-
laus. Ég hélt niðri í mér andan-
um. Dyrnar opnuðust og þar stóð
Savalle.
- Halló, sagði hún, og rödd
hennar var mjúk og hljómfögur.
Framhald.
Við myndirnar mínar
er ekkert falskt...
Framhald af bls. 23
skiptasamning sinn. Sam-
kvæmt þeiin samningi átti
Elmyr að fá fjögur hundruð
dollara á mánuði, en Fernand
og Réal áttu að útvega sér-
fræðingsvottorð og kaupend-
ur og taka á sig alla áhættu.
„Eg hélt að nú væri öllum
mínum áhygg'jum lokið,“
stuudi Elmyr, „en þess í stað
mögnuðust þær nú fyrst fyr-
ir alvöru.“
En samvjnna hans við þá
Fernand og Réal varði í níu
ár. Hrein óheppni olli því að
blaðran sprakk að lokum
haustið 1967. Eða kannski
kom þar til óhjákvæmileg röð
af keðjuatburðum. Olíukóng-
urinn í Texas var ekki gróm-
laus lengur og allur sá fjöldi
sérfræðinga, sem hann kvaddi
á vettvang, staðfesti um síðir
að hann ætti heimsins mesta
safn af listfölsunum. Lögfræð-
ingar hans ráðlögðu honum að
vísu að þegja yfir öllu saman,
og listsalarnir sem.voru skelf-
ingu lostnir þögðu líka.
f Evrópu gekk það enn
verr. Sambúð þeirra Fernands
og Réals hríðversnaði unz svo
var komið að þeir köstuðust á
hnífum á almannafæri. Þeir
lentu hvað eftir annað í
klandri við lögregluna fyrir
hitt og þetta smávegis, og El-
myr varð æ verr settur pen-
ingalega. Eitt sinn ætlaði
Fernand að setja sex myndir
á meiri háttar uppboð í Pon-
toise. Fyrir þær gerði hann
ráð fyrir að fá hundrað og
fimmtíu þúsund dollara.
Hann vantaði ekki nema einn
Vlaminck í þetta búnt er El-
myr hringdi í hann frá Ibiza,
vfir sig æstur. Avísun, sem
hann hafði fengið frá Fern-
and, var ekki árituð, og var
það ekki í fyrsta sinn að það
hafði komið fyrir.
„Kæri Elmyr . ..“ byrjaði
Fernand afsakandi.
„Ég er enginn kæri þinn,“
öskraði Elmyr í símann. „Þið
skriðkvikindin hafið þénað á
mér milljónir og mjólkað mig
eins og gamla belju. En nú er
kýrin orðin geld, og allt sem
ég vil segja við þig er adieu,
gamla rottan þín!“
Nú voru góð ráð dýr fyrir
Fernand, en honum tókst að
hafa upp á gömlum Vlaminck
eftir Elmyr, sem enn hafði
ekki verið seldur. Það sem
hann ekki vissi var að Réal
hafði nýlega gert myndina
ellilegri með því að maka á
si.tbi. VIKAN 39