Vikan - 17.09.1970, Blaðsíða 44

Velduð þér yður bíl
eftir hemlukerfinu,
kœmi tœpust nemu
einn til greinu
£U
a
cr
co
£U
s
■g-
• =3
CQ
8>
O
HT
Tvöfalt hemlakerfi-Tvöfalt öryggi
læðast framhjá dyrum yðar til
að fara upp til Savalle. Hún hef-
ur kallað svo mikla óhamingju
og sorg yfir aðra, mér þykir það
leitt að það skyldi endilega
þurfa að snerta yður líka!
Eg gat ekki litið framan í hann.
Hann var alvarlegur á svipinn
þegar hann rétti mér vasaklút-
inn sinn og ég þurrkaði mér um
augun. Hann hélt að ég væri að
gráta vegna Stuarts, en hann
vissi ekki að það var vegna þess
að ég var svo hrærð yfir um-
hyggju hans, en það gat ég ekki
sagt honum.
— Hún tekur líka á móti Joel
Weir, sagði Nicholas og það var
viðbjóður í rödd hans.
Ég sagði hugsandi: — Þessi
vinátta við Joel Weir virðist
hafa borið nokkuð brátt að. Hún
þekkti hann ekki fyrr en hún
kom til Seabridge, eða gerði hún
það?
— Jú, það gerði hún. Frú
Danby er móðursystir hans og
hún var ráðskona hjá okkur í
London líka. Joel kom oft í
heimsókn til hennar.
Mér varð hugsað til Joels og
frekjulegrar framkomu hans.
Það var eins og eitthvert undar-
legt samband væri milli hans,
Savalle og frú Danby.
Nicholas sleppti öxl minni og
leit í kringum sig í sólbjörtum
garðinum, eins og hann langaði
til að vera þar kyrr.
— Er ekki nokkur von til að
hægt verði að laga hjónaband
yðar? spurði ég, eins og til að
segja eitthvað.
— Nei! sagði hann hörkulega.
— Þér hafið nú séð hvernig Sa-
valle negðar sér og hvað henni
dettur í hug. Það eina sem ég
get gert úr þessu, er að reyna að
koma í veg fyrir að hún geri
fleirum mein!
Það var hrollur í mér, þrátt
fyrir hitann. Ég var fegin því að
Savalle hafði aldrei stigið fæti
sínum á Tarn, vegna þess að
kuldi- og hrollur fylgdi henni
alls staðar. Það hvarflaði líka að
mér að það yrði ekki eins auð-
velt að losa sig við hana og Nic-
holas virtist halda.
Ég hafði einhverja ónotatil-
finningu, eins og eitthvað ægi-
legt vofði yfir okkur. Ég vissi að
Nicholas myndi láta til skarar
skríða strax og Savalle kæmi
heim, og að þá myndi eitthvað
ógurlegt ske.
Ég nefndi þetta aðeins við Al-
an Drake, einn daginn, þegar ég
fór til vinnustofu Liams. Ég var
með skilaboð til Liams frá móð-
ur hans.
— Líklega hefur þú á réttu
að standa, sagði hann. — Hvað
er langt síðan Savalle fór?
-—- Þrír dagar.
— Þá kemur hún á mánudag-
inn, það er alveg öruggt, sagði
hann og ég var hissa á hve hann
þóttist viss. •— Þegar bátur Joels
kemur aftur frá Frakklandi.
Hann fór með hóp af ferða-
mönnum.
—• Hvaða samband er á milli
þess og heimkomu Savalle?
spurði ég undrandi.
— Bíddu og sjáðu. Það getur
verið að mér skjátlist.
Ég skildi hann ekki. Hann var
nokkuð skrítin skrúfa, þessi sam-
starfsmaður Liams.
En hann hafði á réttu að
standa, Savalle kom heim á
mánudag. Hún kom um kvöldið.
Það hafði verið rigning og rok
allan daginn og það hvein í öllu,
þegar Savalle steig út úr bíln-
um, með fangið fullt af blómum.
Hún kom æðandi inn í stof-
una, þar sem við vorum að
drekka kaffi eftir matinn. Ég
varð strax kvíðin, vegna þess að
ég vissi að stormurinn úti væri
ekki neitt í samanburði við það,
sem nú myndi dynja yfir.
Hún kom æðandi inn í stof-
una, með slegið hár og fráflak-
andi kápuna, svo skarlatsrauður
kjóllinn sást vel. Augun voru
líkust smarögðum, gneistandi
skær og um varir hennar lék
munaðarlegt bros.
— Komið þið sæl, elskurnar
mínar, sagði hún ofsakát. — En
hve það er yndislegt að vera
komin heim!
Enginn sagði neitt. Ég sá
hvernig vöðvarnir kipptust til í
andliti Nicholas. Það hvarflaði
að mér í fyrsta sinn að hann
hefði líklega andstyggð á alls
konar valdbeitingu. Hann hafði
mikinn viljastyrk og það var
hægt að gera hann ofsalega reið-
an, en hann hafði ótrúlega mik-
ið vald á skapi sínu.
— Ja, svei, en þær móttökur!
Rödd hennar var glaðleg og
hláturinn dillandi. Hún gekk til
hans, lagði armana um háls hans
og lyfti stríðnislega andlitinu,
eins og til að kyssa hann. Hann
ýtti henni frá sér og ég sá að
hann varð að beita kröftum.
— En ástin mín, hvað er þetta.
Augu hennar voru stór og sak-
leysisleg. — Hvað hef ég nú
gert? Ég skrapp til London í
nokkra daga, mig langaði í svo-
litla tilbreytingu.
— Hvers vegna lokaðir þú Lu-
cindu inni í garðhúsinu? spurði
hann.
Hún hristi undrandi höfuðið.
— Hvað ertu að segja, — hver
hefur sagt þér það? Hvers vegna
ætti ég að fremja slíkt glapræði?
— Ef til vill vegna þess að
44 VIKAN 38- tw-