Vikan - 17.09.1970, Blaðsíða 23

Savalle aka úr bænum, svo mér
væri óhætt að fara til High
Trees, ef ég vildi laga eitthvað
til áður en Nicholas og móðir
hans kæmu heim.
Ég varð að kaupa ýmislegt
smávegis og á leið minni út úr
búðinni rakst ég á frá Danby.
Hún mældi mig út með frekju-
legu augnaráði, sem minnti mig
töluvert á frænda hennar, Joel
Weir. Svo sagði hún, hátt svo
allir heyrðu: — Góðan dag, ung-
frú Buckley! Hvernig líður frú
Savalle?
— Vitið þér það ekki, hittið
þér hana ekki við og við? spurði
ég.
•— Hvernig ætti ég að gera
það, þar sem ég er ekki lengur
í vistinni -— yðar vegna! svar-
aði hún. — Jæja, þér fenguð
vilja yðar framgengt, og ég óska
yður til hamingju!
Þetta var mjög óþægilegt, því
að búðin var full af fólki. Ég
flýtti mér út. Ég tók upp vör-
urnar í eldhúsinu á High Trees
og kom þeim fyrir og gekk inn
í dagstofuna.
Það var ljót sjón sem blasti
við mér þar. Lamparnir voru
allir rifnir niður og lágu á gólf-
inu, meira og minna brotnir og
sömuleiðis allar postulínsstytt-
urnar. Púðarnir voru sundur-
tættir, jafnvel litla klukkan, sem
hafði staðið á arinhillunni, var
spörkuð í sundur. Hún hafði
greinilega fengið æðiskast og
bramlað allt sem hún náði í.
Ég varð miður mín, en reyndi
að laga til. Ég lagði brotin af
postulínshlutum frú Mede í
pappakassa með hlutunum úr
klukkunni og silfurstyttu, sem
Savalle hafði greinilega sparkað
í sundur með fótunum.
Mér varð hugsað til Nicholas,
sem ég vissi eiginlega ekki mik-
ið um. Hann var svo hlédrægur
og dulur, en samt hafði ég orð-
ið vör við hjartahlýjuna og ég
vissi líka að hann gat verið
skemmtilega glettinn.
Ég lagði ennið við kalda
gluggarúðuna og horfði út á sjó-
inn, þar sem sólin speglaði sig
í sléttum haffletinum. Skyndi-
lega varð mér ljóst hvers vegna
ég hafði ekki orðið vonsvikin
þegar Stuart brást mér. Það var
vegna þess að ég hafði aldrei
verið ástfangin af Stuart, aðeins
leikið mér að þeirri hugsun að
verða einhvern tíma konan hans.
Og nú stóð ég andspænis ein-
hverju innra með mér sjálfri, til-
finningum, sem höfðu ósjálfrátt
vaxið, mér varð ljóst að ég elsk-
aði mann, sem ég gæti aldrei
fengið að njóta, ég elskaði Nic-
holas!
Savalle hafði aftur og aftur
ásakað mig fyrir að vera ást-
fangin af honum, það gerði mig
feimna og vandræðalega, enda
var það ásetningur hennar. Hún
ætti bara að vita að hún hafði á
réttu að standa!
Hún hafði lika sagt að hún
hataði mig. vegna þess að Nic-
holas elskaði mig, en þar skjátl-
aðist henni. Nicholas hafði elsk-
að hana af öllu hjarta, en hún
hafði aðeins fært honum sorg og
vonbrigði. Hann var örugglega
búin að fá nóg af honum fyrir
lífstíð.
Eg gat ekki breitt yfir
skemmdarverk Savalle. Nicholas
og móðir hans myndu taka strax
eftir því. Þegar Nicholas kom
inn í stofuna, fannst mér sem
kveikt væri á öllum ljósum.
Annað yrði það aldrei, sagði ég
við sjálfa mig. Ég fann sárt til
þess að þurfa að segja þeim hvað
Savalle hafði aðhafzt meðan þau
voru fjarverandi.
Nicholas leit í kringum sig og
sagði rólega við móður sína:
— Nú er ég búinn að fá nóg
og þú líka! Savalle getur farið
aftuv . til London og búið með
hverjum sem hana lystir, öllum
öðvum en mér!
É'g sá svipinn á frú Mede. Hún
var angistarfull hans vegna, en
vissi að það þýddi ekki að ræða
þetta frekar. Nicholas var búinn
að fá nóg af Savalle.
— Hvar er hún núna? spurði
hann.
Ég veit það ekki. Liam
hringdi og sagðist hafa séð hana
aka burt frá Seabridge í morg-
un.
Að loka barn inni í garð-
húsinu! Þvílíkur hryllingur!
Hann var náfölur af reiði. —
Þetta er ekki mannlegt!
Mér fannst einkennilegt að
finna nú svona til með mannin-
um, sem ég hafði í upphafi haft
ímigust á. Nú hefði ég viljað
fórna öllu, til að geta vafið hann
örmum og tjáð honum ást mína.
Skyndilega sagði hann í æst-
um rómi: — Ég vil ekki lengur
fórna sálarró minni, hamingju
og framtíð á þennan hátt. Það
hljóta að vera sjúkrahús ein-
hvers staðar í heiminum, þar
sem ég get fengið að njóta starfs-
krafta minna.
Hann leit á móður sína. — Ég
veit hve mikið þú hefur lagt upp
úr því að ég starfaði við sjúkra-
húsið í Meyerbridge, en það er
of dýru verði keypt með því að
láta Savalle eyðileggja líf okkar.
— Þú hefur rétt fyrir þér,
sagði frú Mede lágt.
Síminn hringdi síðdegis. Það
var Savalle, sem sagði frú Mede
að hún ætlaði að vera nokkra
daga í London hjá kunningjum
sínum.
Við vorum ánægð þegar við
settumst að kvöldverðarborðinu.
Jaínvel Nicholas bar það með
sér að honum hefði létt mikið
við ákvörðun sína.
Ég hafði hugsað mér að
skreppa til Tarn daginn eftir, til
að sjá hvort allt væri í lagi þar
og senda mömmu og Ian póst-
inn. Mér til mikillar undrunar
bauðst Nicholas til að aka mér
þangað.
Það var notalegt að sitja við
hlið hans á leiðinni til Tarn.
Þegar við sveigðum inn um hlið-
ið og ókum heimkeyrslunar milli
alparósarunnanna, lyfti hann
brúnum. — Þér hljótið að sakna
þessa staðar, sagði hann.
Já, Tarn er yndislegur
staður, svaraði ég, — en ég hef
gott af því að reyna eitthvað
annað. Ég hef reynt að snúa mér
að alls konar störfum, en ég er
búin að komast að því að ég get
aðeins stundað heimilisstörf, ég
er víst ekki hæf til annars.
- Aðeins! hafði hann eftir
mér. — Ég held að bezti eigin-
leiki hverrar konu sé að skapa
notalegt heimili.
Rödd hans var bitur. Ég bauð
honum inn og náði í eitthvað að
drekka handa honum. Stofan
var í bezta standi, en ég saknaði
óreiðunnar, sem venjulega var í
kringum okkur mömmu og Ian.
Ég sýndi Nicholas garðinn, stein-
beðin, sem við mamma höfðum
svo mikla ánægju af, — lilju-
tjörnina og styttuna, sem Ian
hafði keypt sem vígslugjöf, þeg-
ar húsið var tilbúið.
- - Hér er allt fullt af minn-
ingum, sagði hann, — og aðeins
góðum minningum. Finnst yður
gaman að fást við.garðyrkju?
— Það er það skemmtilegasta
sem ég veit! Ég var hamingju-
söm vegna þess að hann var hjá
mér. En ég vissi að það myndi
ekki vara lengi, ást án atlota,
var eins og morgunþoka. En
samt var þetta svo Ijúf tilfinn-
ing, svo allt öðruvísi en þær til-
finningar, sem ég hafði borið til
Stuarts.
Hann brosti hlýlega til min og
áður en varði hafði hann lagt
arminn um axlir mér. — Hvaða
tilfinningar berið þér til Stuarts
Kimberley?
Ég er ekki eins hrifin af
honum og ég hélt, sagði ég hrein-
skilnislega.
Framhald á bls. 43.
ss. tbi. VlKAN 23