Vikan - 05.11.1970, Blaðsíða 30

— Hafið þér tök á að annast þetta
barn og sjá fyrir því ein, spurði
læknirinn.
Cathy horfði hjálparvana á hann.
Barn með Ken? Hún andvarpaði
þungt og svaraði lágt:
— Nei.
— Þá skuluð þér afklæða yður.
Hann dró tjaldið til hliðar og hún
gekk innfyrir.
Hún mundi ekki mikið frá heim-
ferðinni annað en það, að henni
* leið mjög illa. Um nóttina fann hún
stöðugt til sársauka, svaf mjög.
óreglulega og aldrei nema örstutta
stund í senn. En um morguninn
vaknaði hún furðu hress. Hún hafði
öðlazt kjark á ný og fannst eins og
hún væri orðin frjáls. Hugsunin um
morð var með öllu horfin. Um nótt-
ina hafði það hvarflað að henni að
svipta sig lífi. Hún hafði naumast
getað hugsað sér að lifa í stöðugri
vissu um afbrot sitt. En nú var mar-
tröðinni lokið og hún var vöknuð.
Nýr dagur var risinn, og bjartari tíð
framundan.
Þegar hún sat og drakk morgun-
kaffið setti samt að henni ákafan
grát. Hún megnaði ekki að lesa
morgunblaðið, af því að það var
stór mynd af barni á forsíðunni.
Hún var orðin of sein í vinnuna,
þegar hún kom þjótandi til Alcoa-
byggingarinnar. Hún snarstanzaði,
þegar hún kom auga á Ken. Hann
stóð við dyrnar og hélt á stórum
vendi af rauðum rósum í fanginu.
Henni datt strax í hug, að hann ætl-
aði að hæðast að henni. En þá
mundi hún eftir, að hann gat ekki
vitað það, sem gerzt hafði. Þegar
hann kom til móts við hana, sá hún,
að hann leit skelfilega illa út. Það
var engu líkara en hann hefði verið
úti að flækjast alla nóttina.
— Cathy, þú veizt ekki, hvað mér
þykir þetta leitt. Ég hef átt hræði-
lega nótt. Ég gerði ekki annað en
hugsa og hugsa . . .
— Já, þú lítur illa út.
— Ég svaf varla dúr í alla nótt.
— Ég svaf ekki heldur, sagði
Cathy þurrlega.
Þetta svar verkaði örvandi á hann.
Hann varð ákafur:
— Komdu með mér, og við skul-
um fá okkur kaffibolla einhvers
staðar.
— Nei, ég get það ekki. Ég er
crðin of sein.
— En getum við ekki farið eitt-
hvað bara augnablik. Við vérðum að
tala saman.
— Við höfum ekkert að tala um.
— Jú, sagði Ken. — Barnið okkar.
— Ég ætla ekki að eignast neitt
barn.
Cathy furðaði sig á, hversu hörð
og köld hún gat verið. Hún hafði
breytzt. Hún hlaut að hafa elzt mik-
ið þessa einu nótt.
Ken leit tortrygginn á hana.
— Hvað áttu við?
— Ég ætla ekki að eignast neitt
barn, endurtók Cathy hægt og
greinilega. Það var einhver annar-
legur hljómur í rödd hennar, sem
sagði honum, hvað hún hafði gert.
Hann sótroðnaði.
— Þú hafðir engan rétt til þess.
— Við skulum ekki hittast framar.
Vertu sæll, Ken, sagði hún og gekk
í áttina að lyftunni.
Framhald á bls. 41
ÞARTIL,
AUGU ÞIN
OPNAST...
30 VIKAN «. tbi.